Interview met Charlotte Mesman, hoofdredactrice van Trendystyle, over de internationale modeweken –
Voor veel meisjes is het werk als modereporter een droom. De modewereld is fascinerend en heeft een enorme aantrekkingskracht. Maar het is niet allemaal goud wat er blinkt. Achter de schermen wordt keihard gewerkt. Modellen, ontwerpers, regisseurs, hair stylisten, visagisten, fotografen én modereporters maken lange werkdagen. De druk is hoog. In deze wereld is resultaat het enige wat telt.
Charlotte Mesman, onze hoofdredactrice, is net terug van de internationale modeweken die afgelopen februari en maart plaatsvonden. Charlotte zit al meer dan 15 jaar in het vak. We vroegen haar hoe de modeweken in zijn werk gaan en hoe haar showdagen eruit zien…
Wat houden de internationale modeweken eigenlijk in?
Tijdens de modeweken presenteren de modehuizen hun nieuwste collecties. Ieder jaar worden in juni de herencollecties voor de zomer van het daaropvolgende jaar getoond en in september de damescollecties voor het daaropvolgende jaar. Komende september gaan we dus de collecties voor lente zomer 2016 op de catwalks zien. En afgelopen februari en maart heb ik de collecties voor herfst en winter 2015 2016 bekeken.
De modeshows zijn eigenlijk niet meer dan een technische presentatie van de allernieuwste collecties aan de pers (modejournalisten) en aan inkopers van grote warenhuizen en toonaangevende boetieks, maar de modeontwerpers verpakken het wel graag in een wervelende show met mooie decors en VIP’s op de eerste rij. Het gaat hier tenslotte om commercie en de concurrentie in de modewereld is moordend. De modeshows zijn een hele happening geworden. Shows als die van Chanel, Saint Laurent en Givenchy bijvoorbeeld zijn vaak spectaculair.
Er zijn vier toonaangevende modeweken. Ik noem ze in chronologische volgorde: New York, Londen, Milaan, Parijs. Dus elk seizoen bijt New York de spits af en sluit Parijs het evenement.
Voorafgaand aan de modeweken stellen de ‘Kamers van de mode’ de showkalenders op. Dit is bepaald geen gemakkelijke opgave want iedereen wil natuurlijk op een goed tijdstip showen. Gewoonlijk staan er acht tot tien shows per dag op het programma (in New York ook meer).
Hoe bereid je je op de modeweken voor?
Ha… een goede vraag. Aan de voorbereiding zitten meerdere kanten. Zodra de showkalender beschikbaar is, moeten de accreditaties voor de modeshows worden aangevraagd. Dat is altijd weer een spannend moment. In de hele wereld staan talloze redacties (en tegenwoordig ook bloggers) te trappelen om de modeweken bij te wonen en de PR-bureaus van modehuizen ontvangen een enorme hoeveelheid aanvragen die ze zorgvuldig beoordelen. De titels die worden uitgenodigd moeten qua niveau en stijl bij het desbetreffende modehuis aansluiten. De selectie is uiterst streng. Zo kan het gebeuren dat een modehuis je het ene seizoen wel uitnodigt en het andere seizoen niet. Het is altijd maar weer even afwachten…
Verder besteed ik natuurlijk ook de nodige aandacht aan de outfits die ik ga meenemen. Dat vind ik altijd erg moeilijk. Ik ben niet iemand die in een dun jurkje en hoge hakjes op de aangewezen plek langs de catwalk plaatsneemt. Gewoonlijk fotografeer ik de show vanaf het begin van de catwalk en voor aanvang van de show doe ik interviews en foto’s backstage. Ik ben dus de hele dag in touw en moet daarom vrij praktisch gekleed gaan. Maar natuurlijk wil ik er ook nog wel een beetje leuk uitzien tussen al die ongelooflijk mooi geklede mensen.
Ook mijn apparatuur vergt de nodige voorbereiding. Batterijen, geheugenkaarten, fototoestel, objectieven, flash, alles moet snel te vinden en gebruiksklaar zijn. En mijn tas mag niet te zwaar wegen!
De avond voor de shows maak ik het programma voor de week. Er ligt dan een stapel van honderden enveloppen met uitnodigingen voor de verschillende leden van ons team die moeten worden gesorteerd naar dag en teamlid en verder moet bekeken worden waar we backstage zijn uitgenodigd. Ieder krijgt zijn stapeltje uitnodigingen en weet dan precies wat er gedaan moet worden. De shows kunnen beginnen!
Hoe ziet een gemiddelde showdag eruit?
Gewoonlijk begin ik backstage bij de eerste show. Ik zorg ervoor dat ik er vroeg ben zodat ik alle tijd heb om te fotograferen en te interviewen. Dat schiet er later op de dag altijd bij in want door het drukke schema heb ik tussen de shows door vaak niet meer dan 10 minuten de tijd om backstage iets te doen.
Backstage kijk ik altijd direct welke modellen er voor de show geboekt zijn (meestal hangt er ergens wel een bord met foto’s van de cast). Vanzelfsprekend let ik vooral op topmodellen en Nederlandse modellen. Ik check ook wie de make-up en wie het haar doet. Gewoonlijk ken ik die vakmensen wel. En dan begint het werk. Foto’s maken en goed opletten of de hair stylist of make-up artist even een momentje voor een interview heeft.
Als de namen van de modellen worden afgeroepen om de rij voor de show te vormen, ren ik snel de zaal in om een plaatsje te vinden tussen de fotografen. Dat is altijd een enorme klus. Doordat ik backstage fotografeer kom ik op het allerlaatste moment en dan kun je natuurlijk niet een mooi plekje recht voor de catwalk claimen. Er zijn fotografen die daar al uren staan om hun plekje te verdedigen. Voor mij is het vinden van een plekje altijd een heel creatief moment. Vaak lijkt het een uitzichtloze zaak (er staan meestal honderden fotografen) maar met wat hulp van de anderen en een geleende box (om op te staan en dus over de hoofden heen te fotograferen) lukt het eigenlijk toch altijd wel.
Ik zeg wel eens dat je voor de modeweken in topconditie moet zijn. Het is als topsporten. Je rent de hele dag van hot naar her met een tas met zware apparatuur aan je schouder. Ook het fotograferen van een show is zwaar. Mijn camera weegt zo’n twee kilo en ik werk uit de losse hand. Aan het eind van de week kan ik dat echt voelen.
Een ander aspect dat alles nog eens gecompliceerder maakt, is de streetstyle. Bij grote shows met interessante genodigden (meestal weet je wel ongeveer wie je kunt verwachten) wil ik nog wel eens wat streetstyle foto’s maken. En dat vergt ook de nodige energie! In de afgelopen jaren is het aantal streetstyle fotografen enorm toegenomen en je moet snel en slim zijn om nog wat mooie plaatjes te kunnen maken. Het is echt rennen en niet zelden ontstaan er op straat kleine ruzies. Vooral tegen het einde van de modeweken is iedereen geïrriteerd…
Vind je het nog wel leuk om te doen? Het lijkt ons allemaal best heel zwaar…
Tuurlijk is het leuk! Het geeft altijd weer enorm veel voldoening als je ’s avonds met mooi materiaal en veel nieuwe ideeën thuiskomt. Dat wil ik allemaal niet missen. Maar er zijn natuurlijk ook momenten waarop ik denk: ‘Waar doe ik het allemaal voor?’
Als je je enorm gehaast hebt om ergens backstage te komen en je vindt het backstage al gesloten, dan heb je een rotmoment. En ook als je een show mist omdat je van een andere show komt en uren vastgestaan hebt in het verkeer, is dat een teleurstelling. En als de sfeer backstage niet goed is, het afgeladen vol is zodat je je werk niet kunt doen en de modellen geïrriteerd of moe zijn, gaat het ook niet echt lekker.
Je moet het je niet persoonlijk aantrekken als een model je de rug toedraait of je lens met een hand bedekt. Dat overkomt iedere backstage fotograaf maar leuk vind ik zoiets niet. Gelukkig zijn er ook heel aardige en positieve modellen. Je leert ze op den duur wel kennen. Een model als Cindy Bruna bijvoorbeeld is altijd bereid om te poseren en is superprofessioneel. En van Sasha Luss weet je nu eenmaal dat ze liever niet poseert. Dat respecteer je dan ook gewoon.
Wat het allemaal boeiend maakt, is dat elke dag anders is. Het is een voortdurend improviseren en keuzes maken. Besteed je meer tijd backstage of ga je eerder de zaal in om een beter plekje tussen de fotografen te vinden? Doe je een interview met de hair stylist of maak je liever foto’s van Daphne Groeneveld? Streetstyle of niet? En soms moet je gewoon een show overslaan om even op adem te komen en ergens iets te eten. Het is jammer als je mooie momenten mist – en dat komt zeker voor – maar ik heb geleerd om te focussen op de mooie momenten die ik meekrijg. Het zijn vermoeiende weken waarin je uit je koffer leeft en urenlang op de been bent, maar al met al is het enorm inspirerend en wil ik het voor geen goud missen…
