Gisteren was het tijd voor les 2 ‘dim summen’ met Kiwi, mijn vriendin uit Hong Kong. We troffen elkaar om half 12 voor de lunch en namen plaats aan een van de ronde tafels in een statige ambiance met schotten in houtsnijwerk en hoge plafonds.
Kiwi is een kei in het bestellen (She has the tongue, zoals ze zelf zegt!). Ze weet precies wàt ze wààr moet eten. Dim sum is iets dat men in China niet zelf thuis klaarmaakt. De hapjes worden van oudsher in theehuizen geserveerd. Bovendien zijn de hapjes te bewerkelijk om zelf klaar te maken en heb je er een grote stoompan voor nodig.
De eerste mandjes en bordjes komen al snel. De gestoomde taro buns met crème zien er snoezig uit met hun wit met roze cirkels. Als ik er eentje opensnijd, stroomt de lilakleurige crème als lava uit een vulkaan op het bordje. De bun is heerlijk zoet. Kiwi’s favoriete hapje is de BBQ bun, een zoet bolletje dat gevuld is met BBQ vlees.
Het aantal mandjes op tafel neemt snel toe. De tafel vult zich met allerlei hapjes: dumplings met St.Jakobsschelpen en spinazie, dumplings met gestoomde garnalen en krab, krokante springrolls, tot blokjes samengeperste rettich, gefrituurde rolletjes met garnalen. Kiwi wil mij ook een typisch Chinese soep laten proeven. De Sichuan soep die ik geserveerd krijg, is pittig, warm en rijk. De dikke soep is zuur-zoet.
Het meest vermakelijk zijn de dumplings met krabvulling. De dumplings zien er schattig uit: een soort puntig toelopende zakjes met een opening aan de bovenkant. Kiwi schenkt er wat saus in en zegt me dan de dumpling met de porseleinen lepel in één keer in mijn mond te lepelen. Het lijkt me een onmogelijke opgave. Als ik de dumpling, tegen alle etiquette in, met mijn stokjes halveer, wordt duidelijk waarom het zakje in één hap verorberd moet worden. Het is gevuld met krab maar ook met bouillon die overvloedig over de rand van mijn lepel en op mijn bord stroomt en daarmee verloren gaat.
Als ik Kiwi thee bijschenkt – we hebben in de tussentijd al een paar potten geleegd -, zie ik dat ze met haar drie middelste vingers op de tafel klopt. Het is een oud gebruik, vertelt ze me, met een historische achtergrond uit de tijd van de Qing Dynasty.
Eén van de Keizers uit die tijd vond het heerlijk om vermomd als sterveling rond te reizen en theehuizen te bezoeken. Hij was onder de indruk dat men in de theehuizen thee kon schenken zonder te morsen en wilde het ook leren. Daarom besloot hij nog meer te gaan reizen en zelf thee te gaan schenken. Het probleem was dat zijn volgelingen tijdens zijn reis niet voor hem konden buigen, zoals de etiquette dat voorschreef. Ze zouden dan immers verraden dat deze vermomde persoon de Keizer was.
Het probleem werd opgelost door met de drie middelste vingers op tafel te kloppen. Twee vingers symboliseren de gebogen knieën, de derde de vooruitgeschoven arm. Tot op de dag van vandaag wordt er op tafel geklopt om degene die de thee schenkt te bedanken.
Door Charlotte, fashion addict, make-up junk, globetrotter en oh ja… hoofdredactrice van Trendystyle. Via haar kolom The Blonde Potato deelt ze haar passie voor de mooie dingen in het leven met jullie. Laten we vooral onze ervaringen uitwisselen!
