Relatie. Waarom blijf je bij hem als je weet dat hij de ware niet is?

Iedereen heeft wel een vriendin waarvan je denkt: ‘Wat doet ze bij hem? Waarom gaat ze niet weg? Waar stopt ze niet met die relatie?‘ Misschien zit je in hetzelfde schuitje en ga je door met hem, ook al weet je diep in je hart dat hij de ware niet is. Een lastig parket. En hoe langer zo’n probleem relatie standhoudt, hoe moeilijker het zal zijn om hem vaarwel te zeggen en een nieuw, eigen leven op te bouwen.

Wat brengt ons er soms toe om bij de ‘niet-ware’ te blijven?

Er kunnen verschillende en uiteenlopende redenen voor zijn om een relatie – tegen beter weten in – niet te beëindigen.

1. Bang voor de ‘publieke opinie’.

Jullie zijn al jaren bij elkaar en iedereen vindt jullie het ‘ideale paar’. De buitenwereld zou er gechoqueerd op reageren als jij ervan door zou gaan en je denkt dat je maar op weinig steun zult kunnen rekenen. ‘hij is toch zo perfect, jullie passen zo goed bij elkaar? Kijk eens wat je kapot maakt’. Toch is het goed om je hart te volgen.

2. Weinig eigenliefde/eigenwaarde.

Het kan ook een kwestie van weinig eigenliefde zijn. Misschien denk je onbewust dat je geen betere relatie ‘verdient’. Ben je bang dat er eigenlijk niemand echt van je zal houden en daarom houd je wat je hebt met beide handen vast. Ook al gaat het niet goed tussen jullie.

3. Schuldgevoelens.

Schuldgevoelens kunnen er ook voor zorgen dat je bij de ‘verkeerde’ man blijft. Je durft hem niet te verlaten, hebt hem de illusie gegeven dat het ‘voor altijd’ zal zijn, hebt hem misschien al je ‘ja-woord’ gegeven.

4. Medelijden met hem.

Deze reden ligt in de lijn van nummer 4. Je kunt het idee dat hij voortaan alles alleen zal moeten doen niet aan. Zal hij zich wel redden?

5. Gemakzucht.

Je mag dan niet echt gelukkig met hem zijn, je weet wel waar je aan toe bent. Jullie delen de kosten, hebben dezelfde vrienden, zitten in een bepaald ritme. Je gaat voor zekerheid en bent bang voor verandering.

6. Bang om alleen te zijn.

Een andere reden om bij hem te blijven is de angst om alleen te zijn, om alles alleen te moeten doen, om helemaal alleen voor jezelf te moeten zorgen, en om de tijd alleen te moeten doorbrengen.

7. Hopen tegen beter weten in.

Je blijft tegen beter weten in hopen dat het goed komt. Je kunt je er niet bij neerleggen dat je relatie is stuk gelopen en blijft hopen dat alles (en vooral hij) ooit zal veranderen en dat het allemaal goed zal komen.

8. Economische redenen.

Je weet niet waar je van moet leven, hoe je alleen moet rondkomen, waar je moet gaan wonen.

9. Kinderen.

Deze reden hoeven we, denk ik, niet verder uit te leggen.

Toch is het vaak goed om naar de stem van je hart te luisteren… Neem je tijd, wees eerlijk tegenover jezelf, verlang niet van jezelf dat je direct een beslissing neemt (weggaan kan een heel langdurig proces zijn) en wees vooral lief voor jezelf.

Wat zijn jullie ervaringen? Herkennen jullie het probleem?

REACTIES VAN TRENDYSTYLERS

Reactie

13 jr geleden is mijn man voor het eerst vreemdgegaan ik was in shock en viel 10 kg af in een maand ,nu inmiddels is hij 4 x vreemdgeweest in die 13 jr ,maar we hebben kinderen en een eigen zaak. Mijn gevoel is weg voor hem maar het is de gewoonte dat je van alles doe voor de zaak ,De laatste waar hij mee vreemd is gegaan heeft 4,5 jr geduurd , ben ik zo blind geweest?????super kwaad op mezelf maar vooral op die trut maar daar was hij ook bij natuurlijk dus kwaad op hem en kan het niet anders meer zien dan boosheid in mezelf en op hun. Voel me gebruikt in alle opzichten . twijfellaar

Reactie

Het is super lastig allemaal. Ik loop al een tijdje zo rond.. me vriend heeft een jaar geleden zo iets een burnout gekregen waar door hij een paar maanden niet heeft gewerkt . Waar door wij onze koop huis uit moeten. We hebben problemen ect.. ik voel me niet meer tot hem aan getrokken.. sex wil ik niet meer en als we het hebben tjaaa dan geniet ik er niet echt meer van.. we hebben 2 kinderen van 3 jaar. Het is een tweeling.. daar hebben we ook veel problemen mee gehad . Omdat ze 3 maanden te vroeg zijn geboren.. Ik heb hier heel lang over naar gedacht. En soms is t ff leuk.maar vaak niet.. vind het fijner om alleen te zijn of met de kids natuurlijk.. Ze zeggen ook wel is. Je moet niet bij elkaar blijven voor de kinderen.. want ik merk aan onze kinderen dat ze het ook voelen stress ect.. Dusjaa beetje lastig allemaal.. Mandy

Reactie

Zit al meer als 7 jaar in een relatie met zware ups en downs. De laatste jaren zijn het mer downs dan ups. Ik weet soms echt niet meer wat ik bij hem doe. Ik kan hem soms gewoon niet meer in mijn buurt verdragen. Ik voel me ook nooit gesteund door hem en hij kan soms hardhandig uit de hoek komen. Het probleem is nu dat we sinds een paar maand zijn gaan samen wonen. We huren nu een huisje dat op ons beide naam staat. Ik zou graag weg gaan bij hem maar kan dit niet omdat ik gewoon geen financieele zekerheid heb. Ik werk maar 3/5. Ik heb dus geen massa’s geld om zelf iets te zoeken. Ik ben dus afhankelijk van hem om te overleven. Terug gaan naar mijn ouderlijk huis is geen optie (moeilijke relatie met mijn moeder) Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Ik wordt doodongelukkig van deze situatie en dreig terug in een depressie te vallen.

Reactie

Ik zit ook in zo’n periode,ik wil weg bij ‘mijn’ man,maar ik ben invalide en niet zo mobiel.Anders was ik lang weg….

Dit komt me heel bekend voor.
Ik heb een relatie van bijna 3jaar met een man die 10jaar ouder is dan mij. Ik ben 23.
Ik heb hem net volledig overtuigd om samen te wonen (hij woont al heel zijn leven bij zijn ouders)en dat doen we nu ook. Al enkele maanden hebben we ons eigen stekje. Ik ben altijd heel volwassen geweest voor mijn leeftijd en heb dus al 2jaar vast werk waar ik heel veel uren werk en een flinke som verdien. Mijn vriend heeft geen werk en zit dus al 3jaar aan den dop opzoek naar werk. Ik ben het stilletjes aan beu aan het worden. Het feit dat ik wil trouwen, kinderen hebben, een huis kopen op reis gaan… moet ik steeds opzij zetten want hij heeft geen geld. Hij kan wel zijn drugs betalen elke week en uitgaan met zijn maten. Mijn famillie kent al zijn negativiteiten niet en ziet hem als de ideale man voor mij. Zelf mijn vader die heel beschermend is over mij, gaf zijn goedkeuring. Het is een super toffe gast en ik zie hem ontzettend graag maar zo heb ik mijn leven nooit ingebeeld. Hoe maak ik het dan gedaan? Help me a.u.b want dit kan ik niet meer.

Reactie

mijn vriend gaat heel vaak uit hij heeft al sex vanaf zijn 14e leeftijd
hij is meer met zijn vrienden dan met mij.
en als hij met mij is. lijkt het alsof ik niks voor hem beteken ik twijfel heel erg veel.
Ene keer wilt hij me zien andere keer negeert hij me.
en als hij mij wilt zien. Dan negeer ik hem ook!

even later kreeg ik een smsje van zijn vriend want ik heb de nr van zijn vriend.
hij zei: je vriend neemt je niet serieus hij heeft het zelf tege me gezegt.

toen ik dat smsje kreeg werd ik verdrietig
ik begon te twijfelen.
en nog steeds twijfel ik over hem

Reactie

Tja, ik heb ook een soort gelijk probleem.. ik woon sinds december 2011 samen met mijn vriend. Het is een super lieve schat, heeft altijd respect voor me, vertrouwd me.. ik vertrouw hem ook.. absoluut.. en de laatste tijd gaat het wel weer iets beter.. maar.. we hebben altijd ruzie over de financiën.. elke keer weer.. en wat ik ook zeg en wat ik ook doe, zodra hij boos is begint ie altijd over; ik ben er klaar mee, ik bel morgen de makelaar op en dan zetten we het huis wel weer te koop.

een paar minuten later is dat weer voorbij.. maar toch blijft het bij me hangen, dat gevoel.. verder heeft ie ook nog een stel aparte ouders!! ik kom uit almelo, hij uit delden.. en zijn ouders hebben een hekel aan almelo en almeloërs.. oke, het laatste half jaar hebben ze me redelijk gerespecteerd en het ging (!) ook steeds beter tussen zijn ouders en mij. Nu ben ik al vanaf janurari ziek, de dokters weten niet wat het is en nu 8 maanden verder gokken ze erop dat ik geen vitamine D meer op neem.

zijn moeder bemoeit zich met mij, oke, hulp en tips altijd welkom.. maar hoe ZIJ het doet.. niet normaal! afgelopen zaterdag hadden we de verjaardag van mijn vriend, en zijn ouders waren er natuurlijk ook bij..

op een gegeven moment staat ze in de keuken, met mijn vriend.. en let op, dit is al de 4e keer dat ze zoiets zegt! ze zegt tegen mij; laura kom eens.. dus ik ga er heen.. ze zegt; weetje laura, dit is mijn zoon, en daar kom jij nooit tussen.. dat beloof ik jou..

en ze stookt niet alleen tussen mijn vriend en mij, maar zelfs tussen mn ouders! hoe erg is dat?!

dus aan jullie de vraag; hoe kom ik van de onzekerheid af dat het uit gaat, door al wat er speelt? praten met die moeder helpt niet.. dat heb ik a vaker geprobeerd.. Bij voorbaat dank!!
groetjes

Reactie

Ik ben een moeder van 2 kinderen,3,5jr en 8 mnd.
Ik heb een relatie van 9jr waarvan wij straks 7 jr getrouwd zijn. Ik weet niet meer denk steeds vaker of ik dit nog wel wil en mijn gevoel is weg.. als hij mij een knuffel geeft of kus doet het niets met mij. hij heeft 2 keer mijn keel dicht geknepen waardoor mijn vertrouwen kapot is gegaan. laatst was hij boos omdat hij geen sigaretten had en gooide een kommetje kapot voor de ogen van onze zoon van 3,5. hij zegt nooit sorry na een ruzie en wil het nooit uitpraten hij is zo anders dan ik hem leerde kennen,toen praatte hij nog veel maar doet hij ook niet meer. ik mis echt hoe die was.ik weet het soms echt niet meer of dit iets is wat ik nog jaren lang wil. het is zo schommelend ene moment denk ik ja ik wil nog wel en ander moment denk ik aan hoe het zou zijn zonder hem en met een ander. ik ben verliefd op een onbereikbare man waar ik verder geen contact mee heb en waar ook nooit iets mee zou kunnen worden.

Reactie

Ja ik herken het volledig, ik ben nog jong dan bedoel ik onder de 20, maar ik heb nu bijna 2 jaar een relatie met een jongen, hij heeft geen baan en geen opleiding. ik zit midden in mijn opleiding vindt de toekomst erg belangrijk en een opleiding ook. hij ziet dit niet in. denkt dat het allemaal wel los loopt. de gelukkige tijden worden ook steeds minder om elk klein dingetje komt een inmense ruzie uit voort. het liefste zou ik meteen sorry willen zeggen om hem neit krijt te raken, toch word ik er gestoord van hoe heftig hij op alles reageert. maar ik ben bag, zijn vrienden zijn nu ook mijn vrienden, zelf heb ik geen vriendengroep, ik heb geleerd om daar zonder mee te leven. als ik dit weggooi ben ik weer hetzelfde grijze muisje als voorheen. zonder vrienden of enig sociaal leven. de vakantie is al geboekt. een punt achter een relatie zetten is zo ingewikkeld, aan de ene kant wil ik dat graag aan de andere kant kan ik mij geen leven voorstellen zonder hem. want ik !
hou nog enorm van hem! dilemma eerste klas..

Reactie

ben 25jaar bij mijn man hij is erg zorgzaam en goede vader voor onze kinderen maar zeer bezitterig tegen over mij ik heb geen vrienden meer van toen, ga nergens zonder hem heen, alleen naar mijn werkga ik alleen. ik ben toe aan vrijheid maar hoe ik ook met hem praat,. het komt niet door hij zegt van dat hij er aan gaat werken en dat hij mij begrijpt maar dat is alles. onlangs ben ik iemand tegen gekomen waar ik af en toe contact mee heb, zelfs dat kan ik niet aan hem vertellen. ik heb ook weer gebroken met deze persoon. tot mijn spijt! ik moet dan veel te oplettend zijn mijn tel. wordt regelmatig bekeken.wie heeft een oplossing voor mij hoe kan ik dit aan pakken ik hoef niet direct bij hem weg maar meer vrijheid is erg welkom. radeloosje

Reactie

Interessant zeker,

Ik heb al 15 jaar een relatie met een man,hij heeft vaak interesse in andere vrouwen en gaat ook achter ze aan.Het (heel begrijpelijke )probleem is dat ik dik ben.Hij zegt met mij verder te willen maar wel behoefte te hebben aan ìets èrbij .
Ik heb hier veel verdriet van en het beheerst grotendeels mijn leven en geluk dat een man niet gewoon blij kan zijn met mij.
Probleem is dat we allebei ook wel willen stoppen maar we hebben een huis en twee kinderen wat het ingewikkeld maakt en volgens hem onmogelijk hij wil gewoon zo verder en vind het wel best zo(makkelijk gezegd vanuit hem) Ik wil niet verder maar wat dan?

Reactie

Ik vind wel dat mensen de dag van vandaag snel opgeven. Na jaren bouw je een relatie op, die een sterke basis heeft, waar toekomst in zit. En het is normaal dat die vlindertjes van in het begin verdwijnen, en dat alles wat normaler wordt, en dat je een beetje nieuwsgierig wordt naar een andere relatie. Maar waarom willen mensen altijd wat ze opgebouwd hebben wegsmijten? Of ben ik de enige met het ‘ouderwets’ gedacht dat iemand wil vinden voor het leven?
Ik moet wel zeggen, ik heb bij mijn vorige relatie ook heel veel twijfels gehad. we verschilden heel hard, maar ik wou blijven doorzetten, omdat er toch nog mogelijkheden op toekomst waren. Maar deze emoties wisselden af: voor altijd samen, niet voor altijd samen. Ik werd er gek van en kon met mijn eigen twijfelgevoelens niet leven. Ik had soms ook het gevoel dat hij de ware niet was, maar ik snapte niet van waar het gevoel kwam. Ik haat dit soort voorgevoelens. Ik heb er met hem over gepraat. Ik heb hem ook gezegd dat ik wel wou blijven vechten voor onze relatie. Vechten, dat is iets wat men de dag van vandaag niet meer kan. Hij had ook twijfels, vooral omdat we verschilden. daarop had hij het uitgemaakt. Nu mis ik hem, ookal weet ik dat het beter zo is. Een stukje in mijn wil blijven vechten, en blijft hopen. ps, we waren slechts enkele maanden samen.

Reactie

Mijn vriend en ik wonen zo’n 7 jaar samen en hebben geen kinderen. Ik ben nu 35 jaar en hij is 41. In het begin (het eerste half jaar) hadden we veel sex, maar dat is steeds minder geworden. hij heeft een drukke baan en zegt dat hij zo moe is. ik begin de sex steeds meer te missen, maar anderzijds houden we heel veel van elkaar. ik zit nu zo te twijfelen of ik de relatie zal beeindigen alleen vanwege het sex-aspect of dat ik me er bij neer leg, om mijn leven lang geen sex meer te hebben. we geven elkaar alleen een zoen op de mond, echt zoenen doen we ook al jaren niet meer. kinderen zal ik dan ook niet kunnen krijgen als we op de wijze doorgaan. of via een kunstmatige weg. ik voel me best alleen staan met dit probleem. Ik doe tegenover de omgeving maar of we een “normale” relatie hebben met alles erop en eraan. Maar ik hou zielsveel van mijn partner en hij van mij, dat weet ik zeker. Maar anderzijds voel ik me ook wel te jong om sexloos door het leven te gaan. Misschien heeft een buitenstaander een goed advies voor deze situatie.

Reactie

Ik heb het eigenlijk heel erg goed met mijn vriend.
Ik ga nu iets langer dan een jaar met hem.
op de een of andere manier wil ik het toch met hem uitmaken. we hebben steeds vaker wat mindere tijden en ik ben steeds degene geweest die doorwou gaan terwijl we laatst op het punt stonden om er mee te stoppen wou ik zo graag door en hij ook. het lijkt gewoon of t wel goed komt. alleen nu wil ik het gewoon niet meer op de een of andere manier ik wil niet zonder hem zijn want ik heb het gevoel dat ik niet beter kan krijgen dan hem. ik moet het gewoon maar zien ik wil eigenlij kdat hij t uitmaakt maar dat durft hij toch niet. ik weet dat gewoon .. ik wil ook niet bam in een keer hem de deur wijzen want uiteindelijk heeft hij niks fout gegaan maar loopt het niet meer.
ik weet nog helemaaaaal niet wat ik moet doen alleen ik kan niet te lang wachten dat doe ik nu te lang

Reactie

ik heb nu 2jaar een relatie met een super lieve en knappejongen, we zijn echt elkaars beste vrienden geworden, maar hij is ook erg bezitterig & claimt me heel erg, ik ga niet meer uit enz. en ik ben pas 18. Daarvoor ging ik juist heel veel uit en maakte dingen mee.
Maar we zien elkaar elke dag en we zijn zo vertrouwd met elkaar dat ik hetniet durf uit te maken. Het eerste jaar ging goed, was leuk en gezellig, maar sinds afgelopen jaar hebben we steeds meer ruzie en gaat t standaart bijna 1x in de maand aan en uit, maar als we dan uit willen maken dan kruipen we beide weer terug omdat we zo kunnen lachen samen en van elkaaar houden… ik (hij ook )blijf maar hopen dat het nog veranderd en dat we wel samen oud kunnen wordenx maar begin steeds meer te twijfelen… Hoemoet dit nou? Straks krijg ik vette spijt en dan heb ik 2 jaar relatie weg gegooit … :(

Reactie

Mijn vriend zocht altijd wel contact met andere vrouwen.
Maar volgens hem was dat doodnormaal en deed ie er niets mee!!
Tot dat het tussen ons ietsie minder ging en hij raar gedrag ging vertonen naar mij toe.
Vroeg of ik kwam eten, maar deed dan heel sjagrijnig en boos, gaf me minder aandacht en “t leek wel of ie een hekel aan me had!!
Ik vroeg nog,” is er een ander?” welnee! je kunt me echt vertrouwen hoor!
Tot hij laat in de avond een sms kreeg, die volgens hem van een vrouw van zijn dienstmaat was, die ook PTSS zou hebben en het daar met hem over kon hebben.
Hij vertelde het zo overtuigend!!
Tot ik op een dag per ongeluk een berichtje had achtergelaten op deze dame haar Hyves-pagina.
Ze vroeg wie ik was, en vertelde, dat ze een korte maar heftige relatie had gehad met hem en hij haar nog steeds belde!!!
Op dat moment was meneer onderweg naar mij toe.
Ik ben weggegaan, en toen hij me tegenkwam, en ik hem negeerde, belde hij me op.
Ik zei,” ga maar naar mevr****, wie is dat? vroeg ie ook nog schijnheilig.
Ik zei dat ik zijn rotkop nooit meer wilde zien, en toen kreeg ik nog een paar vreselijke sms”jes.
Na een aantal maanden heb ik hem vergeven en ben weer bij hem, omdat ie me vertelde dat ie erg veel van me houdt,me miste en wilde trouwen.
dat laatste is hij op terug gekomen.
Ik was nog maar net weer bij hem of hij kreeg al weer sms jes en mailde weer naar dames.
Hij zou het niet meer doen, maar ik ben al mijn vertrouwen in hem kwijt, en weet niet wat te doen…ondanks alles houd ik erg veel van hem, ook mede omdat hij zwaar psychisch patient is..
Zelf ben ik niet echt lelijk en kreeg onlangs nog een tel.nr achter mijn ramenwisser van een leuke man.
Toch blijf ik bij een dikke hufter! Hoe bedoel je stom?

Reactie

Ik heb een soortgelijke probleem..
ik ben een islamitisch meisje en was tot me oren verliefd op een islamitische jongen.
Het was allemaal goed en ik dacht echt dat hij de ware voor mij was.
Na een afstandsrelatie te hebben van 3 jaar ongeveer. begonnen we nog serieuzer te worden.
Nu realizeer ik me dat hij niet de ware voor mij is. Ik heb een aantal keer gesprekken met hem gehad/ breaks/ ruzies noem maar op en steeds kom ik bij hem terug. ik kan niet zonder hem omdat ik zo gewend ben geraakt aan hem maar ik weet ook niet hoe ik dit moet aanpakken.
Als ik het nu echt uitmaak ..heb ik geen eer voor mezelf meer over.
ik wil nog wel dat hij nog respect voor me kan hebben. hoe raar het mag klinken .. ik heb me best gedaan ik had alles voor hem over maar gelukkig kan hij mij niet maken ..
Hoe moet ik dit knoop doorhakken ..

Reactie

Ik ben corina en ben 37 jaar ik zit nog in scheiding en heb 2 kinderen uit dat huwelijk ondertussen heb ik iemand anders leren kennen die 10 jaar jonger is en hij wil heel graag een kindje samen,maar ik twijfel heel erg.
Vooral om wat iedereen om me heen er van zal denken ik weet dat ik veel commentaar zal krijgen,maar gezien mijn leeftijd vind ik dat ik wel een keuze moet gaan maken.
Ik ben ook heel erg bang om niet meer aantrekkelijk gevonden te worden want in mijn huwelijk heb ik daar heel erg het idee van gehad en dat heeft me heel onzeker gemaakt.
Deze 2 punten maken het voor mij bijna onmogelijk om te zeggen dat ik het wel wil,terwijl mijn hart ja zegt maar mijn verstand nee om anderen niet te kwetsen. Ook ben ik bang dat het te snel gaat voor mijn kinderen ze zijn 2,5 en 5,5 jaar.
Had ik maar een antwoord….

Reactie

ging 3,5 jr met mn vriend, het eerste jaar waren we helemaal gek van elkaar, hij was de wereld voor me, vetrouwde en bouwde op hem, waren zowat 24/7 samen.. En was dus echt gehecht aan hem geraakt, daarna werd de relatie anders, veel ruzies om stomme dingen,het ging uit en weer aan,elke keer als het uit ging zocht hij snel contact met andere meiden via internet en zei vaak dingen tegen hun zoals je bent mooi en zulke dingen zei hij nooit tegen mij, ik kwam erachter via een vriend van hem dat ie me heel vaak had verneukt, en altijd andere namen tegen die meiden zei zodat ik er eigenlijk niet achter zou kunnen komen, heb de meiden zelf gesproken en gezien waarmee hij me had verneukt, en het waren er wel een stuk of 10 ….tjah.. Ik was gebroken omdat ik dat eigenlyk niet had verwacht want zo kende ik hem niet, hij had 3jr lang in me hoofd gestampt dat ie anders is dan andere jongens en niet zo’n fout zou maken en als wel dat hij dan de 1ste is die me het zou verte!
llen en dom genoeg ben ik die woorden gaan geloven, maargoed kwam er dus achter dat ie dat had gedaan en dacht nee dit pik ik niet, ik wil niks meeer met m te maken hebben, helaaaaas!! Ik ging weer terug.. En hij verliet me weer en wou me weer terug en ik ging…ondertussen al 5x in een half jr.. 3dagen geleden heb ik er een punt achter gezet omdat ik het niet meer trek, we zijn net een stel vrienden dan dat we partners zijn.. Nu denk ik constant aan hem, blijf zn internetsites bekijken, voel me unhappy (met&zonder hem) en nu maar hopen dat ik sterk genoeg ben om niet weer terug te gaan en zou niet weten hoe! En ik kan niet eens zeggen dat ik nog van hem hou, dat ik nog gek op hem ben… Ik ben gewend aan hem, gehecht aan hem… What can I do!!!!!!!!!!!!!

Reactie

Ik herken veel van de punten. Ik ben bijna 23 en heb 5 jaar een relatie. Ik twijfel al heel lang over onze relatie. Als ik alleen ben dan bedenk ik manieren om het uit te maken, maar zodra ik hem dan weer zie ben ik het vergeten. Dit maakt mij zo in de war. Want aan de ene kant wil ik het uitmaken, dat zegt mijn gevoel en de punten hierboven en aan de andere kant denk ik; hij is een goeie jongen, wil alleen jou, doet lief, belt je elke dag. En toch heb ik het idee dat ik het uit wil maken en de echte reden weet ik nirt precies. Hierdoor kan ik me ook niet voor de 100% geven en zet ik me juist tegen hem af. Het is zo verwarrend allemaal ik word er gek van. Ik heb het 1. Eerder uitgemaakt en ik weet nog jet gevoel van opluchting.. Ik hoop dat ik deze keer wel mezelf blijf en ook dat gevoel weer krijg en me niet laat overhalen. Het is een lieverd maar ik wil niet meer.

Reactie

Ik herken het probleem zeker. Maar ik weet niet hoe ik het moet doen, we hebben al een vakantie geplant.

Ik ben 20. Heb nu 4 jaar met mijn vriend.
Hij zoekt altijd aandacht bij andere meisjes. via msn internet en zijn telefoon ik heb vaak gezegt dat als hij er mee doorgaat dat ik het uit zal maken. Maar hoop toch altijd nog dat hij zal veranderen terwijl ik eigelijk weet dat hij dat nooit zal doen.Groetjes

ik heb ook alle contact nu verbroken. na 16 jaar huwelijk (terwijl ik pas 34 ben) voldoe ik nog steeds niet.

Ik ben er zo klaar mee. Een kwestie van loslaten denk ik….

mijn relatie is 3 maanden uit omdat die zooo saai was Na 10 jaar
Ik wil de relatie vergeten ,maar het lukt niet zo erg en denk nog iedere dag aan hem,maar ik wil toch niet terug

Bij mij is echt 7 van toepassing. Ik hoop telkens maar weer dat het wel anders zou gaan en hij zichzelf wel verandert terwijl ik weet dat dit nooit zal gebeuren. Ik heb nu 4 jaar een relatie en vind het zo moeilijk er een eind aan te maken:S

Reactie

Hallo mensen,

Mijn story..

Ik ben 2 jaar samen met me vriend, ben voor hem in Rotterdam gaan wonen, maar ben nu niet happy meer. Weinig sex, zelf ook eigelijk geen behoefte aan. Geen spannende dingen meer, interesses heel veschillend. Ik hou van hotels, uit eten, reizen. Hij wil alleen maar met de auto naar Frankrijk, zo wil ik mijn toekomst niet zien! Ik heb weinig vrijheid, ga niet meer stappen , voorheen heel veel. Ben pas 21! Alles wordt gecheckt, hij heeft andere meningen. is verlegen, dus geen impulsiefe acties, hou ik juist van. Houdt niet van mij hobbies en mijn soort muziek. Ergeren aan dingen en doordat alles zijn we toch samen.
What to do?
Wortd er zelf gek van!!!

Reactie

Reden 1 t/m 7 is op mij van toepassing. Dat is heel veel om naast je neer te leggen en een verstandige beslissing te maken. Er zijn meer excuses om te blijven dan redenen om bij hem weg te gaan…

Reactie

Ha een man die reageert,

Mijn ex heeft het uitgemaakt, omdat ze geen toekomst meer zag, eerlijk gezegd zijn we ook gewoon uit elkaar gegroeid. Ik ben erg blij dat het uit is, omdat we nu beiden weer ons eigen leven kunnen lijden. Alleen jammer dat het altijd zo verrekte veel pijn doet als de “ander” het uitmaakt. Maar als een relatie niet werkt, dan moet je maar eieren voor je geld kiezen en je bij de pakken neerleggen. Eerlijkheid gebied mij te zeggen, dat het eerste jaar wel fantastisch was, alleen het jaar daarna, werden de verschillen erg tastbaar en zichtbaar. Vurig hoop ik dat we beiden verder gaan in ons respectievelijke leven en dat we binnenkort weer als “vrienden” in de kroeg kunnen zitten.

Reactie

ik denk dat het ligt aan het aantal jaren dat je hebt

Heb je 1 jaar ja dan is de keuze makkelijker. Heb je bv 9 jaar een huis 2 hondjes etc dan is het een stuk moeilijker en zullen de meesten mensen naar mijn mening kiezen om de relatie echt te redden. Je geeft dat toch niet zomaar op. Vooral niet na zoveel jaar als je zo geweven bent in zijn familie en andersom en in de vriendenkring toch! Gr

Reactie

Ik heb een relatie van 5 jaar met een hele lieve jongen. Ik was 14 toen we wat kregen en ik vond hem heel leuk en hij mij ook. Ik heb altijd wel het idee gehad dat hij mij leuker vond vanaf het begin al. Hij heeft de eerste stap ook gezet, maar langzamerhand beleef je allerlei dingen met elkaar. Het is een paar keer uitgeweest en daar was hij altijd de reden van, een keer wou hij weer single zijn (daar is hij wel snel op terug gekomen) en andere keren was ik erachter gekomen dat hij aan het flirten was met andere meiden op msn. Dat is allemaal goed gekomen en in die tijd was ik blij dat het goed was maar altijd voelde ik toch op de achtergrond een gevoel dat hij niet de ware voor mij is en vooral de laatste tijd neemt hij elke kans om maar te zeggen dat hij met mij wil trouwen en kinderen wil. Ik begin hem nu een beetje te knijpen en nu besef ik dat ik altijd wel onbewust een stemmetje heb gevoeld die zei dat dit het niet was. Ook al is hij lief voor me en doet hij! Lieve dingen en is hij bijvoorbeeld nog nooit vreemdgegaan. Ik hoor altijd rond me heen verhalen van mannen die allerlei dingen verkeerd doen maar waar de vrouwen toch altijd naar hem toegetrokken voelen, en ik heb dat niet. Maar ik d8 van : ‘ik moet heel blij zijn met hem” Het is misschien een beetje raar om te zeggen omdat ik 5 jaar met hem heb gehad maar ik denk dat hij niet de ware voor me is, maar misschien heb ik wel een heel vertekend beeld van ”de ware” zoals veel vrouwen hebben door al die leuke romannetjes en romantische films… Maar ik blijf toch hopen op echte liefde.

Reactie

Ik heb al bijna 3 maanden verkering, en het is m’n eerste vriend, maar hij is heel anders dan ik eerst dacht, hij wil niet werken daar is hij te lui voor, maar hij is al wel 18, en hij wil nooit afspreken of hij wel of niet komt en komt alleen wanneer het hem uitkomt, dus ik heb eigenlijk het gevoel dat hij me gebruikt en ik alleen goed genoeg ben wanneer het hem uit komt, en dat zeggen m’n vrienden en familie ook steeds tegen me. En ze vinden allemaal dat ik het beter uit kan maken, maar ja dat is nou juist het probleem, dat wil ik niet want ik hou wel heel veel van hem maar ik weet eigenlijk al dat hij de ware niet is en het uiteindelijk niks zal worden…

Reactie

heel waar wat jullie zeggen want het kost zo veeel energie om bij die ene foute man te willen blijven dan op zoek gaan naar die ene goeie ja het klopt als een bus wat jullie zeggen bedankt.

Reactie

gemengde gevoelens. Ik heb nu 3 maanden een vriend maar vraag me af en toe wel eens af of het wel een relatie voor moet stellen. We kunnen niet prate zoals dat normaal in een relatie hoort, hy vindt al snel dat ik een te grote mond heb. Soms denk ik dat ik beter af ben zonder hem, maar mijn grote angst is om hem te verlate, en dat ik achteraf spijt ga krijgen.

Reactie

Ja ik ben zelf gek geworden op een lieve man maar die wil zijn relatie niet opgeven en blijft voor de kinderen bij zijn vrouw ik weet dat hij niet gelukkig is toch moet hij zelf de keuze willen maken om er uit te stappen. Anoniem

Reactie

Ik ben een vrouw van 27 die net uit een relatie is gestapt van 10 jaar. Een grote reden is bezitterigheid geweest. Ik had een partner die niet wilde dat ik alleen op stap of vakantie ging. Heel lang heb ik gedacht dat dit dominantie is geweest vanuit zijn kant.. Nu ik eraan terugdenk, denk ik dat het grotendeels te maken heeft gehad met onzekerheid. Aangezien mijn ex een grote ego had heeft hij dit nooit bekend, praten hielp dus niet aangezien hij vond dat hij een goede reden had om mij niet alleen op stap of vakantie te laten gaan (reden: Ik vertrouw jou wel, maar anderen niet). Zijn wil was wet. We zijn er dus nooit uitgekomen helaas, waardoor ik voor mezelf heb gekozen. Dus als tip zou ik aan de onzekere mensen willen meegeven: Kijk uit dat je je partner verstikt met je onzeker gedrag, want dan zou het averechts kunnen werken!

Reactie

ik ben al bijna 10 jaar samen met mijn man. Ik heb de scheiding aangevraagd,zoveel ellende meegemaakt.mijn man ging vaak vreemd ,maar wilde niet bij mij weg.Hij ziet mij als iemand om mee te pronken tegenover collega s en andere bekende.en toch heeft hij een sexverslaving op internet en vraagt aandacht op de chat.Nu heb ik doorgezet de scheiding en is bijna rond,hij blijf bij ons wonen maar dat ik niet meer opbrengen.Eigen huis krijg hij niet moet langer ingeschreven staan,naar zijn famikie wil hij niet geen contact meer mee.Al met al voor mij nu een hele moeilijk situatie.

Reactie

Het is eigenlijk heel simpel gezegd, maar niet simpel gedaan. Uit ervaring heb ik geleerd dat een relatie goed zit wanneer je het beste in elkaar naar boven haalt. Natuurlijk heb je wel eens een dip maar als dit altijd doorsluimert moet je toch een keer een bepaalde knoop doorhakken. Of doorgaan en er helemaal voor gaan, of gewoon afscheid nemen. Wat een zin was die mij heel erg goed heeft gedaan is “Wees niet bang om in het gat van eenzaamheid te vallen”. En echt, dat is zo. Je valt wel even, en het is allemaal even heel hard en moeilijk, maar uiteindelijk ben je jezelf oneindig dankbaar en kan je weer de persoon zijn die je altijd al hebt willen zijn.

Reactie

Ik heb ongeveer drie jaar lang een relatie gehad met iemand. Ik voelde eigenlijk al meteen dat het niet goed zat. Maar mijn familie reageerde heel enthousiast op hem, en ik wou ook zijn vuile was niet buiten hangen. Ik heb heel dikwijls getwijfeld om bij hem weg te gaan. Maar wat zouden mijn ouders niet zeggen? En dikwijls gaf ik hem het signaal dat ik de rest van mijn leven bij hem wou blijven. Drie keer ben ik weg gegaan, drie keer ben ik teruggekeerd, uit medelijden, omdat hij maar bleef zeggen dat hij niet zonder me kon. Ik ben drie maanden geleden bij hem weggegaan. Ik had op voorhand al met mijn ouders gesproken over mijn twijfels, en die reageerden heel positief. De eerste dagen had ik het heel moeilijk. Maar toen ben ik al mijn gerief gaan halen (en ja hij stond te huilen). Toen ben ik veranderd van telefoonnummer, zodat hij me niet meer kon lastigvallen. Maar nu gaat het zoveel beter met me. Ik heb het soms heel moeilijk gehad, maar ik ben er zeker van dat ik de juiste keuze heb gemaakt.

Reactie

Ik snap wel dat Wij vrouwen het moeilijk vinden om bij die ene te blijven. Soms is het ook zo, dat als je 2 mensen hebt die lang bij elkaar zijn elkaar niet meer zonder kunnen zien. Alles is dan een ‘gewoonte’ geworden.. Maar nu mijn verhaal.. Mijn ex, waar ik nu weer mee flirt, is ook niet ‘de ware’. Er worden van alle kanten gezegd dat ik niet met hem moet zijn, dat ik dom bezig ben en dat soort dingen.. Ja, ik weet dat ik dom bezig ben. Waarom ik terug val op hem ? Omdat niemand ‘hij’ is..

Reactie

Ik ben heel lang bij mijn ex gebelevn omdat ik volledig afhankelijk van hem was, althans dat was wat ik dacht. We hebben samen een kind, ik werkte niet, net nieuw huis gekocht en oh oh hij was toch zo leuk, en zo’n perfect koppel. Het heeft mij voor mij 2 jaar geduurt voordat ik de stap durfte te nemen. Het was moeilijk het eerste jaar. (daar komt bij dat hij agressief was , nadruk op was) zowel financieel als geestelijk. Maar nu 3 jaar later ben ik een sterke zelfverzekerde onafhankelijke vrouw, die het prima voor elkaar heeft. Gelukkig is, alleen in mijn EIGEN huis. Ik heb er lang over gedaan, maar achteraf zo blij dat ik dan toch de stap genomen heb

Reactie

Ik ben bang als ik weg ga bij me vriend, dat ik me zo eenzaam ga voelen. En geen leukere partner zal vinden. Ik heb altijd gedacht dit is de ware, en in veel opzichten is het dat ook wel. Maar er blijven te veel mening verschillen, teveel ruzies, er wordt te veel gescholden. Maar ik durf de stap gewoon niet te maken!

Reactie

Nou, dames hierbij zeg ik je soms is gewoon een einde maken het beste dat je kan doen, zoals in mijn geval.. Ik had een relatie van 1.5 jaar, zelfde studie, zelfde vrienden, bijna zelfs het zelfde leven.. Hij leek perfect, slim, charmant, een heerlijke man in alles wat hij deed en vond mij de DE WARE… (nou niet voor mij dus want er bleef iets missen) ik dacht van het komt wel goed, verandering ik pas me wel aan,, je hebtt alles etc. Totdat ik me zodaan begon te irriteren aan alles wat hij deed en zei (ik herriner me dat hij door mijn Attitude een week lang mij heeft verrast met allerlei kadootjes)IK KON ER DUS GEWOON NIET MEER TEGEN, en voorals als je ook nog intiem wilt zijn, was gewoon een hel. UITEINDELIJK ZETTE IK ER EEN PUNT ACHTER EN GELOOF ME IK VOELDE ME VRIJ, BLIJ EN TOTAAAALL HAPPY. Zelfs mijn omgeving merkte de verandering (zijn geval was het wat minder maar goed) MIJN ADVIES DOE HET !!

Reactie

Ja ik herken dit heel goed van misschien komt het toch nog goed, dat heb ik zeker 7 jaren gedacht in een huwelijk van toen 26 jaar, maar het kwam echt niet goed dus na 33 jaar getrouwd te zijn geweest, de knoop doorgehakt, nou zal je denken waarom toen wel, ik was iemand tegengekomen waar ik meteen vlinders van in mijn buik kreeg, daarom begreep ik nee dit komt dus niet meer goed ik hou niet meer van deze man en dat zal ook nooit meer komen, en dan is het niet belangrijk meer of je het alleen zal gaan redden, ik wist als ik niet stop met dit huwelijk ga ik vreemd en dat heb ik in die 33 jaar nooit gedaan en wilde het zo ook niet afsluiten, ik ben nu ruim een jaar verder en het gaat goed alleen, waar een wil is is een weg zeggen ze wel eens maar kies voor jezelf als je niet echt gelukkig meer bent in je relatie het leven is te kort. En ik ben niet een van de jongste meer maar het kan toch nog goed gaan in je leven, en leef niet verder tegen beter weten in, het leven! Heeft zoveel meer te bieden, kies voor jezelf.

Reactie

Mannen en vrouwen zullen nooit gelijk zijn aan elkaar, niet qua gevoel en niet qua gedrag. Wij (vrouwen) zijn gewoon wat gevoeliger en hebben wat meer aandacht nodig. Mannen zijn nou eenmaal wat minder van het knuffelen en eindeloze verhalen aanhoren. Als ik mijn vriend een tijdje niet heb gezien of een week of langer (door mijn periode, drukke agenda, etc) geen sex heb gehad met mijn vriend, dan ben ik chagerijnig, doe ik boos, kraak ik hem af en noem maar op… Ik ben zelfs 9 van de 10 keer bewust van mijn gedrag, puur omdat ik gewoon aandacht wil. En als ik dan tevreden ben gesteld, dan ben ik mijn oude zelf weer!! In de eerste paar maanden hadden we een paar knallende ruzies. Zelf toen we 2 weken op vakantie waren, hadden we ongeveer 5 dagen ruzie. Het is niet leuk om te weten dat je een mens niet zomaar kan veranderen. Met andere woorden: het is niet leuk als hij niet luistert!! Ik was daar gelukkig snel achter gekomen en ik heb me aangepast op sommige gebieden. Gelukkig heb ik ook van zijn kant veranderingen gezien. Nu praten we wat meer, laten we kleine meningsverschillen voor wat het is en (het belangrijkste) luisteren we meer naar elkaar. Op momenten dat we er bijna een punt achter wilden zetten, heb ik echt gezien dat hij pijn en spijt had en dat hij van me hield. Ik kan dames adviseren om niet alles als een reden te nemen om hem maar weer eens kwalijk te nemen voor iets. Probeer op een normale manier te zeggen wat je dwars zit en ga vooral niet over kleine dingen zeuren, want dat werkt averechts. En wees ook een keer lief voor hem!

Reactie

90% van de vrouwen/meiden die hier reageert kan 2 dingen doen:
– of zet er een punt achter, DUMP hem.
– of blijf bij hem en STOP met zeiken als je ’toch zoooooveeeel van hem houd’ BAH

Maak eens een beslissing in je leven…

Reactie

nou ik ben 18 en heb 10 maanden een vriendje en we maken elke dag ruzie en hij doet gewoon geen moeite voor me maja ik heb het ook 7. Hopen tegen beter weten in. Je hoopt idd egt dat hij veranderd wat natuurlijk niet zo is en 6. Bang om alleen te zijn we doen egt alles samen zitten bij elkaar op school dus dan zie je elkaar wel elke dag ja.. Al helemaal als je bij elkaar in de klas zit… Ik weet dat het over is maja dat gevoel dat je het weet is verschikkelijk maja als sommige het zelfs na 30 jaar kunnen kan het ook wel na 10 maanden toch??

Reactie

Mijn vorige relaties waren eigenlijk allemaal gebaseerd op leugens en verraad. Ik had alles voor mijn vorige partner over, en gaf meer dan ik in me had. Hij was mijn grote, ware liefde. Ik hield zo ontzettend veel van hem. Na ruim 4 jaar bleek het een onbeantwoordde liefde te blijven. Ik ben daar echt aan onderdoor gegaan. Nu heb ik een vriend die heel lief is, een hart van goud heeft, een echte schat is, maar ik hou nog steeds niet van hem (we zijn bijna een jaar samen) Ik hou mijzelf voor dat het houden van wel komt, want ik wil hem niet kwijt. We doen een hoop samen, en ik voel dat hij een echte vriend is. Maar ik voel ook dat ik niet van hem hou op de manier zoals ik zou moeten doen. En als ik hem vertel dat ik niet van hem hou, raak ik hem voorgoed kwijt. Dit is iets wat ik nu met 100% zekerheid kan zeggen.

Reactie

sinds 2 jaar ben ik bevriend met een jongen, in de eerste instantie vond ik hem helemaal niks,tot we 6 maanden verder waren begon ik meer voor hem te voelen. We flirtte er wat op los en later kregen we een seks relatie en dat ging goed tussen ons, een paar weken later raakte hij in een dip vanwege overleden opa en op de begravenis hoorde hij van familie dat ie zich moest aanmelden op hyves. Toen begon de ellende, hij kreeg contact met zijn vroegere buurmeisje, en zat in mijn bijzijn met haar te flirten en werd verliefd op haar, maar ze hadden elkaar nog niet in het echt gezien. Op een dag wou hij weer met mij naar bed, halverwege toen we bijna wouden beginnen toen wou ie ineens stoppen en kon het niet meer. Dat was voor mij zo een teleurstelling en kon alleen maar denken en schreeuwde ook tegen hem “Wat vind je nou leuk aan dat %$@&@@ WICHT??!” ik kon haar niet uitstaan.. Een maand later is hun contact verwaterd en zij besloot niet meer met hem te flirten en te doen en koos voor haar man, waardoor hij haar uit zijn msn heeft verwijderd wat voor mij een super opluchting was! Eindelijk begon onze seks relatie weer op te bloeien, maar wel met beperkingen omdat het gebasseerd is op pure seks en vriendschap. Mensen hebben me al geadviseert dat ik moet stoppen met hem, maar ik heb liever een ijzersterke vriendschap met af en toe wat seks dan dat ik deze jongen los zou moeten laten. Klinkt raar maar ik weet niet wat ik zonder hem moet. Op een dag ga ik een andere jongen ontmoetten die mij wél leuk gaat vinden en krijg daar in de toekomst een relatie mee, dat weet ik zeker. En die zogenaamde beste vriend van me, die nog steeds niks met me wilt, die gaat het in de toekomst heel zwaar krijgen. Vroeg of laat als het te laat is dan gaat hij besseffen wat hij aan me heeft gehad! Anoniempje

Reactie

IK heb een relatie van bijna 3 jaar, we kunnen het verder heel goed met elkaar vinden en met elkaar opschieten, we zijn gek op elkaar. Ik voel wel dat onze relatie een sleur aan het worden is en sta er ook open voor om er aan te werken en het op te fleuren, maar hoe gaat dat als je partner je nooit verteld dat hij je mist en van je houdt. Een Lief woord zoals’ik heb je gemist’ hoor ik nauwelijks van zijn kant komen. In het begin van onze relatie, de eerste twee maanden, was het love in the aire, toen liet hij me wel weten hoeveel hij om me gaf en had hij mij ook leuk vond enz. Nu is dat zo anders geworden, als ik hem wel eens vraag of hij van me houdt krijg ik van hem te horen dat hij stapel op me is en dat het onnodig is om me dat te vertellen en dat hij niet meer bij me zou zijn als hij niet van me hield. Ik heb het gevoel dat ik zijn liefde voor mij moet afleiden van de daden en manier van hoe we met elkaar omgaan.Ik weet zelf ook wel dat hij een persoon is die ! Niet gauw over zijn gevoel praat, voor de rest is hij wel heel lief voor mij en zit het allemaal goed. We gaan vaker uit en besteden lange tijd met elkaar, maar toch voel ik dat er iets niet klopt aan onze relatie. Ik wil hem ook niet dwingen om zijn geveoelens voor mij naar voren te brengen, ik vind dat dat vanzelf moet gaan en niet dat je daar om moet vragen of dwingen. Waarom ik niet bij hem weg ben is omdat ik hem de tijd gun en de ruimte wil geven om ooit eens zelf door te hebben dat hij me te kort doet op dat gebied. Ik zelf ben een gevoelig persoon en doe zo me best door een voorbeeld te geven en wel over mijn gevoelens voor hem te praten en duidelijk te maken, maar van zijn kant komt het maar niet. Al weet ik ook wel zeker dat hij ook om mij geeft en van mij houdt, maar ik mis toch een stuk van intimiteit tussen ons en weet heel zeker dat ik niet verder kan met een persoon die zijn gevoel voor mij niet kan uitten. Zou iemand mij een advies kunnen geven hoe ik hier ! Uit kan komen. Groet

Reactie

feedback: nummer 2,6 en 7 zijn het echt helemaal bij mij!!!

2…Ik ben bang dat er echt nooit iemand echt van mij zou kunnen houden.

6…Ik wil een maatje hebben waarmee ik alles kan delen. Iemand die meer voor me is dan alleen een vriend. En dan 7… Deze klopt het allermeest denk ik… Ik blijf hopen dat alles veranderd… Ik ben zo waanzinnig gek op hem. We zijn al een tijd samen, maar in 2,5 maand is het al 3 keer over geweest. 3 keer hebben we het weer opnieuw geprobeerd. Zo ook gisteravond weer… En wat nu…!!!! Hij dumpt me vandaag weer… Omdat hij zelf niet weet wat hij wil!!!! Aan de ene kant wil hij bij me zijn, omdat hij van me houdt, maar aan de andere kant wil hij zijn vrijheid terug!!! Als we bij elkaar zijn voelt het zo goed… En kunnen we niet van elkaar afblijven en voelen we zo goed hoe gek we zijn op elkaar. Maar zodra we smsen of chatten dan gaat het fout!!! En waarom… Ik denk dat wij niet met elkaar en niet zonder elkaar kunnen. Ik wil hem terug… Ik wil voor hem blijven gaan. Ik hou van hem en hij van mij. Ik weet het gewoon niet meer. Wist ik het maar.. Dan was ik nu van mijn gebroken hart af!!!!

Reactie

ik heb nu ook al 3jaar een vriend en wil het gedaan maken omdat ik iemand anders graag zie maar hoe ik wil zijn reactie niet zien want ik weet dat die zich een rivier zal wenen ik wil niet zien hoe hij toegetakeld is door die verscheurende woorden en hij komt zeker en vast aan men deur bellen om te vragen als ik toch niet terugkom en dan komen de medelijden weer nar boven en laat ik me gaan maar dan zit ik terug in de put ik zie hier veel mensen in dezelfde situatie die ook eerst de moed niet hadden en ik hoop dat ik nu ook de moed krijg maar zo voelt het allesins niet ik wil wel eerlijk zijn maar wil hem niet kwetsen hij is tenslotte men 1ste vriend ik wil gewoon zoveel op zijn systeem werken dat hij het gedaan maakt het is al enkele keren gebeurt dat het bijna gedaan was maar dan laat ik me terug vangen en ga er toch weer bij omdat ik medelijden heb met hem ik wou dat ik wat meer dacht aan mezelf i.p.v aan een ander veel van men vrienden geven me advies (goede ad! Vies) maar iets weigert dat advies te gebruiken en weet nu zelf geen raad meer ik denk soms nog :ga ik daar echt bij blijven?krijg ik daar kindjes mee?wat als hij me ooit ten huwelijk vraagt? Al die vragen maken me gek en men gevoelens liggen in een driedubbele knoop en ik weet niet waar ik moet beginnen met ontknopen HELP!

Reactie

Je kan niet met elkaar en niet zonder elkaar. Ze houden veel van elkaar, ruzies zijn wel heftig maar het word daarna weer grondig opgelost en uitgesproken.

Reactie

Ben inmiddels 1,5 jaar getrouwd en twijfel nog steeds. Het moment dat hij me ten huwelijk vroeg, zei een klein stemmetje in mijn hoofd al dat dit geen goed idee was. Het vreemde is dat ik me bijna geen betere man kan wensen. Hij is lief, eerlijk, trouw en hij vindt me de mooiste vrouw van de wereld. Toch blijf ik dat knagende gevoel houden dat ik “iets” mis in mijn leven. Misschien zodra ik erachter kom wat dat “iets” is, kan ik eindelijk een beslissing nemen.

Reactie

HALLO IK HEB HET ZELFDE VOOR BEN NAMELIJK 19 jaar en heb drie kinderen geen drieling of tweeling de eerste kind is van een tienervader die ik maar niet kan vergeten droom over hem enz en ander twee kinderen met iemand anders waar ik nu niet meer van hou maar kan niet weg en ook omdat de tienervader zijn kind nooit wild zien mijn hart zegt dat ik weg moet gaan maar mijn hoofd zegt doe het niet de tienervader verdient je niet wat hij heeft me aangedaan ik kan hem maar niet vergeten hou nog heel veel van hem groetjes

Reactie

heb nu anderhalfjaar met mijn vriend. De eerste twee maanden ging het goed,maar daarna begonnen de problemen. Hij had niet zoveel behoefte aan seks en intimiteit. Als het twee keer gebeurde dan was het al genoeg voor hem. Dit kan en wil ik niet verkroppen en begon in opstand te komen. Weet niet hoelang het gaat duren,maar ben erg ongelukkig met deze situatie. Hij beloofd mijn te veranderen,maar zie dat niet zo gauw gebeuren. Het is wel zo dat hij mijn super aantrekkelijk en sexy vind. Help weet echt geen raad hiermee.

Reactie

je houd van hem, al besef je dat je nooit op de eerste plaats zal komen. Jaren en jaren hoop je dat je een plek in zijn hart en leven krijg. Maar dan vallen de schellen van je ogen en besef je dat jij er wel was voor hem in ziekte en vreugde maar hij informeerde niet hoe jij je voelde na zware operatie, informeerde niet naar uitslagen. Maar van jou werd verwacht continu aan hem te denken en zijn kinderen. Pas na de zoveelste keer dat blijkt dat je weer alles in je up moet verwerken, hak je de knoop door en ga weg bij hem. En dan nog; zit je te hopen dat hij wakker wordt en je alsnog laat weten er echt voor je te gaan, je mooie kanten ziet en mist.

Reactie

Exact zoals jullie het beschrijven (ideale echtpaar) na 26 jaar vernederingen 2 kinderen waarvan 1 supermoeilijk gepuberd, toen de kinderen een plekje hadden was ik aan de beurt. Heb er zeker 10 jaar over gedaan om weg te komen. Hij was zo dominant dat hij rond ging bazuinen “zij komt wel bij me terug” echt iets voor een narcist zoals hij. Ik kon het toch zeker nergens beter hebben dan bij hem??? Ben nu bijna 3 jaar bij hem weg en gelukkig met een ander die me wel in mijn waarde laat.

Reactie

Tsja,ik denk dat iedereen wel eens té lang bij iemand is gebleven.Dat je weet: het zit niet goed&ik ben niet gelukkig. Maar dat je toch bij hem blijft.De redenen staan in het artikel vermeld.Ik dacht dat ik 2 maanden terug ‘de ware’ had gevonden. Maar ik zie steeds meer trekjes waar ik denk ik niet mee kan leven (vnl. Passief-agressief gedrag, egocentrisch). Hij zegt: ik ga veranderen!. Maar ik weet dat dat niet gaat gebeuren! Als ik er nu een punt achter zet, zal het makkelijker zijn dan over 3 jaar. Maar ja…wat als hij wel kan veranderen? Dan gooi ik misschien iets moois weg ? Maar in het verleden is mijn hoop ook al vaak tevergeefs geweest. Dus ik denk dat ik naar mijn verstand ga luisteren….hoe moeilijk dat ook is.

Reactie

Ik heb 2 jaar ‘iets’ gehad met een jongen die me keer op keer voorloog, dingen verzweeg en me bedroog. Telkens verzette hij onze afspraken en via via kwam ik er achter dat hij me ook nog eens maandenlang bedroog met een ander. Het ging aan en uit bij ons, maar als het uit was, miste ik hem gigantisch. Dan zat ik dagenlang te huilen en hoopte dat hij toch weer bij me terug zou komen. Dit gebeurde ook heel vaak en eigenlijk kreeg ik er na een jaar wel heel erg genoeg van. Toch liet ik me dit keer op keer overkomen en waarom? Omdat ik gewoon dacht dat hij mijn ware liefde wel moest zijn, omdat we na al die obstakels toch weer bij elkaar kwamen. Dus dit:
– 7. Hopen tegen beter weten in. Je blijft tegen beter weten in hopen dat het goed komt. Je kunt je er niet bij neerleggen dat je relatie is stuk gelopen en blijft hopen dat alles (en vooral hij) ooit zal veranderen en dat het allemaal goed zal komen.

Reactie

De kinderen waren altijd een belangrijke reden om te blijven. Ik kon het hen niet aandoen om heen en weer geslingerd te worden tussen vader en moeder. Bovendien wilde mijn man me niet laten gaan. Als er een crisis was beloofde hij steeds dat alles zou veranderen. Ik ben inmiddels al 33 jaar met hem samen. Nu ga ik sterk zijn en onze relatie beeindigen.

Reactie

Luisteren naar de stem van je hart kost tijd. Mijn ex heeft borderline maar weigerde zich te laten behandelen. Ik werd belogen, bedrogen en financieel uitgekleed. Het heeft me jaren gekost om me los te maken uit dat huwelijk. Medelijden, onzekerheid, schuldgevoel over het ‘in de steek laten’, hoop dat ’t anders zou worden… Allemaal zijn ze de revue gepasseerd. Uiteindelijk heb ik toch voor mezelf gekozen, zelfs toen nog met pijn in mijn hart. Maar ik ben trots op mezelf dat ik het uiteindelijk heb gedurfd. Dus voor wie erin zit: Doen!! Je wordt er zóveel gelukkiger van!!

Reactie

Ik was zo verliefd op mijn vriend, en zo blij toen we wat met elkaar kregen. Maar ondertussen wist ik dat het niet goed zat. Toen we elkaar leerden kennen zei hij regelmatig onze afspraakjes af (had altijd smoesjes en hield me eigenlijk aan het lijntje). In die periode had ik het eigenlijk al af moeten kappen. Maarja; verliefdheid maakt blind. In de periode dat we een relatie hadden was ik aan de ene kant dolblij(waarom, dat weet ik eigenlijk niet eens precies), maar aan de andere kant wist ik dat er iets totaal niet goed zat. Hij kon mijn grappen niet accepteren, werd kwaad om de kleinste dingen als hij het er niet mee eens was, trok me heel erg naar hem toe. Ik durfte totaal mezelf niet meer te zijn, maar bleef hopeloos verliefd. Het ergste was nog; ik had steeds meer de indruk dat hij me zag als zijn duivelse ex. Zij heeft zijn leven voor een deel vernietigd, toen die tijd. En ik werd daar nu op afgerekend. Terwijl ik alleen maar iets leuks met hem wilde opbouwen, en zorgen dat hij zijn ex uit z’n hoofd zou zetten en achter hem zou laten. Ik werd met de dag stiller. En dat is uiteindelijk de reden geweest waarom hij het heeft uitgemaakt. Ik was te stil! En het was volgens hem allemaal mijn eigen schuld dat hij er een einde aan maakte. Ik voel me nu nog steeds zo belazerd! Wat ik eigenlijk al veel eerder had moeten doen, heeft hij bij mij gedaan..de relatie beeindigen. Het kwam als een harde klap in mijn gezicht, en ik vond het zo onterecht. Hij is al die tijd een zak tegen mij geweest, en gaat vervolgens doodleuk vertellen dat het mijn eigen schuld was..terwijl meneer zelf de fout heeft gemaakt een nieuwe relatie te beginnen terwijl hij blijkbaar nog totaal niet over zijn ex heenwas, en nog niet inziet dat niet iedereen zoals die griet is.. Ik weet nu (na 3 maanden) nog steeds niet waarom ik hem zo leuk vind, en ik ben nog totaal niet over hem heen. Ik zou graag mijn leven weer op willen pakken, maar door deze abrubte gebeurtenis zijn er nog steeds zoveel vragen die in mn hoofd blijven zweven..word er gek van! Ik wil niets liever dan weer verdergaan, maar door deze gebeurtenis lijkt het bijna onmogelijk om dat het komende jaar nog mogelijk te maken..

Reactie

ik ga 4jaar nu met die jongen en ik heb al 6keer besproken over uitmaken gezegt dat ik bij hem blijf omdat ik het zielig vind en alsnog blijft die bij me dat snap ik niet
Ik ben ook bang dat ik voor altijd alleen blijf of weer de verkeerde jongen krijg

Reactie

Ik heb de ware gevonden, ik heb nog nooit zo’n beste vriend gehad! Wij zijn allebei anders, maar er zijn van die tegenstellingen.. Ze zeggen je moet de juiste overeenkomsten hebben die hebben we en de juiste tegenstellingen, dat hebben ze maar niet de juiste haha Ik irriteer me omdat hij zo “saai” kan zijn en zo recht toe recht aan. Maar hij is gewoon ook geflipt aan de andere kant heerlijk heel apart.. Misschien hebben we samen wel 4 persoonlijkheden, waarvan er 2 niet goed samengaan, maar we zijn nog samen na 2,5 jr en we gaan proberen een tijdje samen te wonen, eindelijk!! Maar of hij de ware is wijst de tijd wel uit denk ik, als we niet te veel gaan veranderen??

Reactie

het is geven en nemen in een relatie..maar je moet nooit het gevoel heben dat je te veel moet inleveren..dan klopt de verhouding niet meer,en word je nooit gelukkig.heb ondanks de ervaring wel ondervonden..mooie praatjes van degene van wie je houd.pas daar mee op..vrouwen zijn gevoelig voor mooie praatjes.ik ben er helaas ook in getrapt.maaar daar ben ik nu wel waakzaam in !groetjes allemaal en sterkte.we leven op te leren! Kus kus

Reactie

zoek niet naar de mooiste, maar naar diegene die je het gevoel geeft dat je kan stoppen met zoeken

Reactie

ik heb elke dag ruzie met me vriend maar ik weet niet wat ik wil we zijn 3 jaar bij elkaar en we hebben een dochter van een maand oud. Hij maak ruzie voor alles en hij slaat me heel vaak
Maar ik weet niet of ik van hem hou of niet en ik weet niet of ik bang ben om alleen te zijn en ik woon bij zijn ouder maar aan de ene kant hou ik van hem open weet ik niet of dat wel zo is en of ik wel zonder hem kan. Maar messchien ben ik ook bang dat niemand anders me wilt wat kan ik doen weet iemand wat is :S

********

Reactie

Hoe zal ik beginnen, we kende elkaar al langer, en een jaar waren we erg goede vrienden…. Toen werden we in één keer stapel gek op elkaar… We wouden altijd samen zijn, ookal we best ver uit elkaar woonden… Het ging echt lekker, drie jaar lang…….. Romantische etentjes, hotelletje in hotelletje uit, elkaar verassen… Gewoon opdagen terwijl je verteld dat je eigenlijk dit weekend niet langs zou komen. De gedachtes aan die tijd geven een goed gevoel… Toen emigreerde ik naar een ander land en is hij op vakantie gekomen en ging het gewoon niet meer zoals vroeger… Dat deed echt zoveel pijn… Toen hij terug was vertlede hij dat hij de gevoelens die hij eerder had niet meer voor mij voelde…. Ik kon het niet geloven… Telkens wanneer ik terug kwam in Nederland ontmoetten we elkaar weer en dan was het echt een heerlijk gevoel, en af en toe gewoon niet leuk omdat we beide wisten dat het gewoon niet meer goed kon komen …. Het gevoel is er gewoon dat het niet meer goed zal komen tussen ons… Ookal we echt drie geweldige jaren hebben gehad, het heeft zoveel pijn gedaan dat hij het toen uit heeft gemaakt en ja, dan kun je wel zes maanden later me ten huwelijk vragen maar dat gaat dan niet meer, dus is het echt voorbij, en ik ben laatst nog in Nederland geweest en heb besloten hem deze keer daar niet meer van op de hoogte te stellen… Ookal ik het graag anders had gezien als ik terug kijk… Het is zoals het is… Alleen kun je geen relatie tit stand houden… Ik heb mijn leven opgepakt en heb een geweldige man leren kennen… Ik vertrouw hem en kan me niet voorstellen dat hij mij ooit zal zeggen dat hij anders is gaan voelen…. En hij maakt me gelukkig wat het belangrijkste is van alles!!!! Als ik dan terug kijk ben ik blij dat het zo is gegaan, en niet dat ik later wanneer ik bv 20 jaar getrouwd zou zijn in éém keer een vreemde in huis zou hebben…. Daarom ware is niet altijd degene van wie je helemaal gek bent, je moet ook zeker weten dat hij je gelukkig kan maken!!!!!

Reactie

Graag wil ik reageren. Heb 4 maanden geleden een relatie van 2,5 jr.verbroken. Wat mij tot dat deed besluiten was zijn ego (ontstaan door onzekerheid)waardoor hij alle aandacht wilden hebben. Ik weet dat ik daartoe heb besloten toen ik zelf in een mega moeilijke periode zat. Incest binnen ons gezin, hond overleden, ex man ( vader van mijn kids)overleden. Begrijp dat dit alles heel moeilijk voor mijn toenmalige vriend moet zijn
Geweest. Weet dat we allebei “gebroken”zijn. Soms moeten dingen gaan zoals ze gaan, alleen vraag ik mij hierbij zovaak en zoveel af…waarom! Hou nog enorm veel van hem, mis hem, en voel mij niet compleet zonder hem.

Reactie

Ben een vrouw die in deze situatie leeft! Geloof me, is niet eenvoudig! Vraag me elke dag af of hij wel degene is waar ik oud mee wil worden. Bijna alle redenen die aangegeven zijn, zijn op mij van toepassing. Samen hebben we het luxe, hebben dezelfde toekomstwensen, maar met elkaar? Tijd zal het leren. Doen wat je verstandig lijkt en doen wat je hart je ingeeft is makkelijk gezegd, maar absoluut niet gedaan. Het klinkt allemaal zo logisch om te stoppen als je niet gelukkig bent, maar wat we samen hebben opgebouwd is ook niet niks! Vind dat maar nog eens terug. Maar altijd twijfelen is ook geen optie en niet eerlijk. Dus, tja… Wordt vervolgd

Reactie

ook ik na meer dan 30 jaar samen heb al een paar jaar de twijfel. Soms,meestal wil ik niet meer. Onze normen en waarden zijn in deze mderne tijd totaal verschillend geworden. Ik ontdek dingen,wat ik van mijn man noit had verwacht. Een derde persoon is er niet. Maar dar tussenin,heb je het internet,de moderne tijd,waar je doorheen zweeft. Ik heb bijna geen eigenwaarde meer over,op dit moment,ben al eens een weekje ergens ander geweest,om tot rust te komen,en dan voel ik me rustiger,veiliger,dan thuis bij hem. Maar dan komen de sms jes van hem,en ik ga weer terug,
Moeilijk,de liefde is er nog wel,maar ik haat de dingen die hij nu doet,hij heeft daar al rekening mee gehouden,maar merk dat hij zonder zijn ding,zijn behoeftes,op het internet,niet lekker in zijn vel zit,en ik vind dat wel erg,ik heb het gevoel,dat ik hem iiets ontneem,en dat wil ik ook niet,maar ik kan niet verder met hem als hij zijn ding wel gewoon doet. Moeilijk moeilijk..tweestrijd in mijn hart

Reactie

Wat een gezeik allemaal! Zo’n liefde heeft niets goeds.. Het brengt je alleen maar ellende en rotgevoelens. Bij zo’n liefde zeg ik (uit eigen ervaring) geen contact, zorg dat je hem niet ziet, spreekt, hoort of wat dan ook. Dan vergeet je hem vanzelf… Zodra je hem bent vergeten en je komt hem tegen dan valt het allemaal wel weer mee en kan je ermee leven. Zorg dat je wel een leuke vent tegen komt die inziet dat jij ook leuk bent.. Anders is ie het niet waard!

Reactie

“waarom blijft ze bij hem”

We waren al jaren bij elkaar, ik was ook bang dat ik misschien spijt zou krijgen en dat het dan te laat was…De gedachte dat ik hem dan met een ander zou zien maakte mij misselijk…

Reactie

Dit was zeker herkenbaar voor mij. Ik heb vandaag definitief een punt achter mijn relatie gezet. Het ging gewoon niet meer. Maar eerst was ik koppig en had ik inderdaad hoop tegen beter weten in. Ik houd nog steeds verschrikkelijk veel van hem. En dat weten we beide van elkaar. Maar naar ons gevoel is het voorlopig beter zo.

Reactie

Op zich wel herkenbaar. Al zetten een hoop mensen wel heel makkelijk een punt achter een relatie. Zelf ben ik 20 jaar samen geweest, getrouwd, kind, alles er op en er aan. En tegen beter in toch te lang doorgegaan. Een stuk gemakzucht en ook een kind, die je dan als vader niet toegewezen krijgt, speelden hierin mee. Mijn ex heeft zelf de stap uiteindelijk gezet, na eerst wat hele vreemde dingen gedaan te hebben en trok direct in bij een ander, er van uitgaande dat zij ons kind wel even toegewezen zou krijgen. Helaas voor haar en gelukkig voor ons kind en mij heb ik genoeg geduld gehad naar het einde toe, hoofdje koel gehouden en heb het voor elkaar gekregen om onze zoon bij mij te laten wonen als alleenstaande vader……het is een strijd, maar het is het meer dan waard, niks weekendvader zijn, de rollen zijn eens een keer omgedraaid, gelukkig. Nu zijn we alweer een paar jaar verder en woon ik inmiddels weer samen met een fantastische vrouw en vormen we een gezin van 4, aangezien zij ook al een kind had. Een relatie kan dus eindigen en er is zeker zonneschijn na de regen. Alleen met kinderen er bij betrokken……ik wens het niemand toe zeg ik uit eigen ervaring, want meestal gaat een scheiding niet bepaald op een normale manier en kunnen mensen dan compleet niet meer rationeel denken. Voor alle scheidende mannen met kind(eren)……geef het niet op. Als die aanstaande ex je probeert te “naaien” over de rug van het kind/kinderen, ga dan die strijd aan en vecht keihard terug. Word je daarin op een smerige manier behandeld, zorg er dan voor dat je dat ook in meer dan gelijke munt terugbetaalt. Geef het nooit op, het is niet onmogelijk om de zaken in je voordeel te laten keren…….helemaal belangrijk als dat in het voordeel van je kind/kinderen gaat, zoals in mijn geval absoluut aan de orde was, want dat is het allerbelangrijkste.

Reactie

hoi,
Ik heb een relatie met een jonge, we zijn al bijna 2 jaar samen, hij heeft ook gevraagd of ik met hem wil trouwen, daar heb ik uiteindlijk ja op gezegt. Hij is zo lief voor me, en ik kan ook echt zo lastig zijn. Ik ben chagrijnig van het ene op het andere moment heb ook absoluut geen geduld en ook erg slordig. Maar hoe lief hij ook voor me is, toch voel ik me niet vrij bij hem. Ik houd het geheim als ik met vrienden wat ga doen, omdat hij heeft gezegt dat ik dat niet mag doen…. En somige vrienden zie ook niet meer. Maar ook heb ik mijn dromen die ik waar wil maken, en hij heeft het alleen over dat ik me beter moet maken in mijn werk. Hij bedoelt het goed hoor en ik houd ook super veel van hem, maar ik zie me niet oud met hem worden ook heb ik een paar keer gehad dat ik ook iemand anders leuk vond. En dan dacht ik eigenlijk vooral aan de vrijheid die ik bij iemand anders zou hebben. Nu had ik het een jaar geleden uitgemaakt, en hem een tijdje niet gezien maar om de een of andere reden ben ik toch naar hem terug gegaan, misschien om dat ik me alleen voelde. Toen ging het erg moeizaam omdat ik niet meer wilde wat we eerst hadden. Toen is hij een maand naar Egypte geweest en heb ik hem zo gemist dat het daarna meteen weer helemaal close was. Nu begin ik echter weer te tweifelen en ik word daar echt zo verdrietig van. Mensen zeggen ook tegen mij dat ik beter verdien, maar ja ik houd wel echt van hem. En ik wil niet weer het drama van het weggaan.

Voor mij eigenlijk een heel andere situatie. Ik kom net uit een huwelijk, waarvan ik dacht dat het wel goed zat (we waren net getrouwd (zijn verzoek) en hij vertelde dat hij met kinderen wilde beginnen) maar hij vond blijkbaar van niet. Nadat relatietherapie niet hielp hebben we besloten om ermee te stoppen. In die tijd ben ik een andere jongen tegengekomen, die mij in die periode heel goed heeft opgevangen. Je snapt het al, van het een kwam het ander, de gevoelens spelen op en na enige tijd hebben we dan toch besloten om heel voorzichtig een relatie te starten. Het probleem zit hem echter in het volgende… Door alle problematiek van de afgelopen jaren ben ik overspannen en depressief geraakt. Mijn nieuwe vriend heeft veel met me te stellen en is heel erg lief voor me, maar ondertussen zit ik klem met een hoop gevoelens. De belangrijkste is: hou ik nu van hem omdat ik graag een vervanging wil van mijn ex, of gaat het echt om hem? Zo voelt het wel, maar ik weet op het moment niet meer wat zwart of wit is, dus ook aan mijn eigen gevoel twijfel ik heel erg. Van de buitenwereld zijn afwijzende berichten gekomen: je hebt nu alleen maar een reactie omdat je een vervanging zoekt, je probeert alleen je ex jaloers te maken (niet waar, we gaan goed met elkaar om, wonder boven wonder), je kan nu niet weloverwogen voor een relatie kiezen in de staat waarin je nu bent. Al vinden de meesten wel dat het een aardige jongen is en mogen ze hem graag, ze twijfelen of dit wel een goede beslissing is voor mij… Door mijn depressie word ik vaak overvallen door angstaanvallen en twijfels, dan twijfel ik aan de hele wereld en het meest nog aan mezelf. Dit leidt natuurlijk wel eens tot conflicten, omdat ik hem soms onterecht beschuldig of heel erg onredelijk ben. Dat maakt dat ik dan weer ga twijfelen of deze relatie wel goed is voor mij… Ik weet het niet meer, in hoeverre moet ik me de punten uit het artikel aantrekken? Moet ik voor mn relatie gaan of is het beter om ermee te stoppen? Een hopeloos onzeker meisje uit Leeuwarden.

Reactie

Heel herkenbaar, heb 9 jaar een relatie gehad die eigenlijk al jaren niet goed meer zat. Andere prioriteiten, toekomstplannen,… Hebben nu net knoop doorgehakt, weet niet hoe ik hiermee moet omgaan. Ben ook bang voor de reactie van mensen, het gevoel van falen haalt steeds de bovenhand. Had 1 goede vriend met wie ik over alles kon praten, ben nu ook dat kwijt. Ik weet dat ik hier zal uitkomen, op 1 of andere manier, zal alleen heel moeilijk worden. Feestdagen mogen van mij gerust jaartje overslaan.

Reactie

Beter alleen Gelukkig dan ” samen ” eenzaam waren eens wijze woorden van mijn vriendin.

Reactie

ik hou niet heeeeeel erg veel SPECIAAL van hem,van mezelf weet ik dat ik ook nog op die manier van andere mannen zou kunnen houden.tot nu toe vindt ik het nog best maar je weet nooit wat het leven je nog brengt,en dat geldt voor iedereen..

Reactie

lat relatie..2 kinderen waarvan 1 van hem… Geen financiele zekerheid…geen vertrouwen naar hem…geen teken van liefde van hem naar mij…geen knuffels…kusjes tussendoor of lieve blikken en woorden… Allemaal redenen..maar ja…zit ik dan met twee kids van twee mannen..en dan?? Dan moet ik toch eens gaan denken dat IK de verkeerde ben ik relaties…?? Ik voel me niet geliefd door hem..maar ja hij slaat me niet scheld me niet uit en doet de afwas.. :S

Reactie

veel dingen herken ik hierin,. Dit is nu mijn eerste lange relatie(1.5 jaar) en weet dus niet of het aan mij ligt, of dat het “gewoon” zo hoort.,Natuurlijk is het verliefde er een beetje af,.maar ik hou wel super veel van hem, en zou echt niet weten wat ik zonder hem zou moeten,.ook bij de gedachte, als ik het uit zou maken, dat hij met een ander gaat, word ik al stront misselijk.., hij is echt super lief, we hebben nooit echt een grote ruzie gehad maar meer meningsverschillen., en als ons iets dwars zit bespreken we het gewoon, en proberen we het op te lossen,.gelukkig lossen we het zo vaak op en passen we ons aan elkaar aan., Toch is alles totaal anders als in het begin, het is een ritme geworden, een gewoonte,. Ik weet niet of dit zo is in alle relaties.?? Hoort dit zo te gaan? Ik heb hier verder totaal geen ervaring mee.,Dit is de eerste jongen die ik echt vertrouw, en dingen mee bespreek, en ben ook echt blij dat hij in mn leven is gekomen!! Hebben jullie hier ervaring mee.?? Of hebben jullie evt. Tips?

Reactie

Ook ik ben iemand die al 2 jaar bij iemand blijft tegen beter weten in…ik begrijp het ook niet van mezelf, voorheen waren de knopen zo doorgehakt,zelfs met de vader van mijn kinderen,maar mijn huidige vriend heeft zoveel bij mij los gemaakt,liefde en haat… En zoveel investering in deze relatie, bloed zweet en tranen, dat het gewoon moest lukken, om naar mijn gevoelens en wensen te luisteren, helaas het is niet zo!ik kan op mijn kop gaan staan, maar hij ziet het niet!dat is denk ik ook het probleem, ik ben toch de moeite waard? Om ook maar een sprankje liefde en begrip aan te geven? Ik kan niet tegen onrecht…en nu ik dit zo opschrijf…ik maak keuzes, het is tijd nu om op te stappen, ik woon al op mezelf, dus dit moet gaan lukken!

Reactie

Ben gebleven voor mijn kindje,maar merk nu steeds meer dat het een foute beslissing is geweest,nu zit ik met een kindje wat helemaal gewend is dat papa er is,ik wil het haar niet aandoen weg te gaan,had beter tijdens zwangerschap of net erna weg kunnen gaan…ipv van hopen dat het beter wordt.had mijn eigen huisje,auto enz…heb nu niets..tja sommige fouten boet je flink voor.

Reactie

Hij is oprecht, betrouwbaar, houdt echt van me, staat mij zelfs een polyamoride verhouding toe. Toch hou ik niet van hem. Ik blijf bij hem, omdat ik niet alleen durf vanwege mijn afwijkend uiterlijk (van geboorte af) en mijn leeftijd, waardoor ik niet gemakkelijk meer aan een baan kan komen, waarmee ik mezelf kan onderhouden. Ik hou van hem, meer als van een broer, een maatje of zoiets. Zelfs de seks met hem zegt me totaal niets. Met mijn vriend wel.

Reactie

Ik heb nog een reden : bang om uit de vriendengroep gegooid te worden. Mijn vriend en ik hebben namelijk dezelfde vrienden.

Reactie

Ben 27 jaar bij mijn man gebleven,
Maar toen moest ik kiezen voor mij zelf,

Reactie

Pas na de dood van onze dochter, kon ik pas kiezen. Nu, na 12 jaar, ben ik blij van hem verlost te zijn

Reactie

de ware…hahaha zoek maar naar de “perfecte partner” je leven lang…succes! Misschien moeten mensen zich wat meer WEDERZIJDS proberen aan te passen en er echt een levensklus van maken de ander gelukkig te maken. Als iedereen lekker zijn eigen gedrag verbeterd, lukt het misschien zelfs. Men onderschat in deze ik-gerichte tijd de tijd/geduld en inzet een relatie nodig heeft om het te laten slagen. BEZINT EER GE BEGINT ÉN BEMINT. Het is een KEUS om je volledig voor iemand in te zetten…denk daar maar eerlijk over na..

Reactie

Ik ben 11 jaar getrouwd met een man van wie ik denk ik wel hou misschien wel uit medelijden, maar psych zo zwak is of tenminste oogt.Ik heb mijn eerste liefde nooit kunnen vergeten, en heb nu sinds kort contact met hem, maar hij is een ‘foute ‘ man , in die zin van illegaal, werkloos, zit financieel aan de grond, heeft nauwelijks een opleiding, maar heeft wel een goddelijk lijf en houd zielsveel van mij.het punt is , ik heb 2 kids en die zijn mijn leven, dit mag eigenlijk niet zo zijn , want tenslotte leef je maar 1 keer.Maar me man en ik hebben een hoop opgebouwd in 11 jaar tijd en ik heb zowiezo de energie niet om dit opnieuw te doen, maar het leven is behoorlijk zwaar op het moment, vooral omdat ik moet leven met iemand die ik niet aantrekkelijk vindt, als hij aan me lijf komt moet ik gruwen, zo erg is het.Maar ik ga ervan uit dat het erger kan zijn en blijf dit verdragen, wat een leven he?

Reactie

Mijn eerste relatie duurde 19 jaar met een ontrouwe man. Mijn huidige man is helaas niet zo geweldig in bed, is ontzettend slordig,wat ik schoon maak laat hij vuil voor mij achter en komt mij in niets tegemoet. Toch is hij mij altijd trouw gebleven. Ik denk dat ik daarom nog bij hem ben. Een andere reden kan ik niet bedenken. Maar nummer 7, hopen tegen beter weten in, komt toch aardig in de buurt.Want wij zijn nu al weer 11 jaar samen. We hebben totaal geen raakvlakken en ook denken we anders over alles. Daarom botsen we veel. En vaak denk ik daarom aan een leven alleen. Want voor mij bestaat de ware niet meer.

Reactie

Als we voelen dat het niet goed zit, is dat meestal ook het geval. Uit ervaring blijkt dat mijn voorgevoel 9/10keer goed zat en dat zal voor veel mensen ook het geval zijn. Ookal voel je dat je beter verder kan gaan zonder je partner en weet je het, blijf je je partner idealiseren en hopen op betere tijden. En dat is logisch, want je begint meestal een relatie om succes te boeken, maar als je uiteindelijk elke keer bij hetzelfde punt kom; ik wil weg/ik kan dit niet meer/ik verdien beter, hoe moeilijk het ook is, zal je je gevoel maar moeten volgen. Want zou het niet zo focking zonde zijn als je over 20 jaar in dezelfde situatie zit en terugkijkt naar je leven en denkt; had ik het maar anders gedaan. Je leeft maar 1 keer en als het goed is, is maar 1 keer genoeg
You have the power to choose, so make a choice and stick to it!

Reactie

Ik zit in precies dezelfde situatie! Het is een hele leuke jongen en ik heb ook een hele leuke tijd met hem. Hij is smoorverliefd op me, maar mijn gevoel is toch iets anders.. Ik denk dat ik hem vanaf het begin al niet echt leuk heb gevonden. Maar ik ben zo bang dat hij er helemaal kapot van is en hoe breng ik het in vredesnaam!? Heeft iemand een oplossing voor me?

Reactie

Alle punten die jullie aangaven zijn zo herkenbaar voor mij. Ik ben 17 jaar bij mijn partner gebleven, ik wist idd na paar jaar zeker dit is niet de ware voor mij. Maar de angst om alleen door te moeten, terwijl ik dat eigenlijk al die jaren al had gedaan ook al was ik samen. Dan komen er ook nog ’s kinderen in het spel, nog moeilijker. En idd hoe reageerd iedereen hierop. Uiteindelijk heb ik dan toch die stap gezet, ik moet zeggen dat veel praten met een collega me het denken hebben gezet, dit is geen normale relatie ik ben er ook nog, ik ben na m’n eigen gevoel gaan luisteren. Al met al ben ik zeker een jaar al onbewust bezig geweest om afstand te nemen, voor ik na dat jaar de definitieve stap eindelijk durfde te nemen. Pas nadat ook een paragnost het me vertelde, kreeg ik voor m’n gevoel de bevestiging die ik nodig had. Tuurlijk het was 1 van de moeilijkste beslissingen die ik heb genomen in m’n leven, heb gekozen voor m’n eigen geluk. Heb hele moeilijke downs gehad na m!’n besluit, ik moet toegeven als ik die ene goede vriend niet had gehad ik toch weer voor de makkelijke weg had gekozen en terug was gegaan, terwijl ik me eigenlijk veel gelukkiger voel sinds ik alleen met onze kids ben. Hij had al 3 wkn na onze break een nieuwe vriendin, zelfs dat deed me niet zoveel meer….Ook heb ik nog wel ’s een dipje en zie ik me de komende jaren alleen doorbrengen ipv met een leuke nieuwe vriend, maar ik dan trekken m’n vrienden me er weer doorheen. Ook de komende feestdagen zie ik enorm tegenop, maar ik weet hier kom je wel doorheen. Ik ben in dit half jaar zo’n stuk vrolijker geworden, straal dit ook uit, wat super is voor me zelfvertrouwen. Eindelijk heb ik het gevoel dat ik ben wie ik ben, had ik nog langer doorgegaan dan was ik alleen maar ongelukkiger geworden en daar heeft niemand wat aan. Ik adviseer niemand om gelijk uit elkaar te gaan, je moet altijd investeren in een relatie, maar ik heb hier wel van geleerd dat hoe langer je wacht hoe moeijlijker het word en dat je heel veel steun nodig hebt, al is! Het maar van 1 persoon dan kom je er uiteindelijk gelukkiger uit.

Reactie

Ik herken mezelf wel in een paar van deze punten. In het begin was het super maar nu na bijna 10 jaar denk ik vaak is dit het nou. Wil ik dit nog wel? Moet ik bij hem blijven voor ons zoontje of moet moet voor mezelf kiezen en dan natuurlijk ook voor mijn zoon. Misschien weet ik al lang wat ik moet doen, maar blijf toch hopen dat het anders word (zoald in het begin) Maar het moet van 2 kanten komen en het komt steeds maar van 1 kant (mijn kant)

Reactie

ik denk dat het ook is dat je weet dat ‘DE WARE’
Gewoon niet bestaat..kijk hoeveel mensen reageren hierop en ook buiten deze ’topic’. En zo weet je gewoon dat iedereen wel IETS belangrijks mist als man/vrouw naar jou toe..ik ga binnenkort trouwen en je zal op goeie momenten denken van; hey dit is nu DE reden waarom ik verder ben gegaan met jou.en op slechte momenten denk je altijd waarom blijf ik bij hem of waarom is hij zo bot. Mijn vent kan mij maken of breken.ik kan me de koningin van de wereld voelen(bij wijze van) dan kan ik alles en iedereen aan maar hij kan me ook klote laten voelen en dan merkt de rest dit ook in mijn omgeving heel me dag is dan verpest.zo een invloed heeft hij op mij..mannen kunnen enorm lief voor je zijn maar ze kunnen zich ook als,letterlijk,honden gedragen..maar ja zo is het nu eenmaal..wij vrouwen zijn vaak ook zeur-deuren haha

Reactie

hij heeft een veel te druk leven, en woont aan de andere kant van Nederland.. Maar toch hou ik veel van hem. Mijn omgeving zegt dat ik er mee moet stoppen omdat ik mezelf te kort doe en het toch niet serieus gaat werken.. Maar ik weet het nog niet.

Reactie

Tja.. Ik zit er middenin..ik weet dat het niet de juiste partner voor me is maar toch blijf ik bij hem.. Ik heb 1 keer op het punt gestaan om alles aan hem te vertellen alleen toen kwam ineens heel de familie op bezoek! Toch weet ik van mezelf dat ik deze confrontatie eens een keer aan moet! Laatst had ik weer seks met me vriend alleen ik voelde helemaal niets! Toen ben ik zachtjes huilend in slaap gevallen. Binnen een jaar zal ik voor 10 maanden vertekken naar het buiteland, hier kijk ik erg naar uit alleen hij niet. Dat is te begrijpen natuurlijk. Het moeilijkste vind ik dat ik weet dat hij niet de ware is voor mij maar hij denkt dat wel over mij. Ik ben een keer vreemd gegaan en daar is hij achter gekomen, hij heeft het me vergeven. Soms zit ik gewoon te wachten op het punt dat hij mij zat is, alleen dat is hij nooit hij kan mij altijd begrijpen zegt hij.. Voel me echt radeloos..

Reactie

Helaas ook voor mij heel herkenbaar en precies de situatie waarin ik me zelf heb gemanouvreerd. Naar mijn gevoel luisteren is niet een van mijn beste kanten. Ik negeer ze liever, met alle vervelende gevolgen van dien. Alles wat gezegd wordt over naar jezelf luisteren, ik weet het verstandelijk allemaal maar stel de beslissing ondertussen uit in de hoop dat…… Gelukkig ben ik financieel zelfstandig en woon ik niet samen. Als ik de relatie verbreek zal ik het even moeilijk hebben maar er toch weer bovenop komen. Wat houdt mij dan tegen?

Reactie

Ach. Mijn vriendje heeft het zojuist opgelost door het zomaar uit het niets uit te maken met de mededeling dat het m’n eigen schuld is, dat ik er zelf om gevraagd heb, etc.. Ik probeer mezelf nu vaak te vertellen dat er toch geen toekomst in zou zitten omdat hij arrogant is, egoïstisch is, lui is, laks is, zonder ambities en zonder enige oogknippering kon zeggen dat het uit is. Altijd fijn, waardering en respect..

Reactie

Omdat hij wel verliefd op mij is maar ik niet op hem!

Reactie

Ook ik blijf bij mijn man vanwege mijn zoontje, het lange samenzijn, angst om alleen te zijn, bang de verkeerde beslissing te maken, eigenlijk om alle redenen hierboven genoemd, maar op nummer 1 staat toch wel omdat ik blijf hopen dat hij veranderd en mij weer met respect gaat behandelen en mij weer liefde kan tonen.

Reactie

Heel herkenbaar ja..ik heb er net een streep onder gezet maar als hij weer voor me staat weet ik niet of ik dan wel zo sterk ben..hoe rot hij me ook kan behandelen.Ik ben ook wel bang om alleen te zijn zeker nu de feestdagen eraan komen..Maar ik weet gewoon dat ik me zo niet kan en mag laten behandelen..

Reactie

Heel herkenbaar helaas. Het klinkt misschien raar om dit van de man te horen, maar mijn vrouw worstelt al lang hier mee en nog steeds zelf… Vooral de volgende redenen 3, 5, 6 en 7 zijn mij bekend. Het punt is, niemand is perfect en dus ook je partner niet. Als je dat beseft, zijn tekortkomingen kent en je houdt nog steeds van hem dan zit het goed. Natuurlijk mag je best van je partner verwachten dat hij op bepaalde punten verandert, maar ten aanzien van het karakter wordt dit erg lastig en is ook niet realistisch. Bovendien moet het in een relatie altijd van twee kanten komen. Je moet allebei voor elkaar open staan, over alles willen en kunnen praten zonder te oordelen en elkaar tegemoet willen komen als dat nodig is. Voor niets gaat de zon op, maar voor relaties geldt dit helaas niet. Tenminste niet altijd. Ondanks dat we nu apart wonen en alle strubbelingen zie ik nog steeds haar “schoonheid” en hou ik van haar. Maar ik besef ook dat dit niet werkt. Gek genoeg als ik er dan een punt achter wil zetten, strubbelt ze terug…

Reactie

Soms is het beter om er alleen voor te komen te staan, dan doorgaan met iets waarvan je weet dat het gedoemd is om te mislukken. Ik spreek uit ervaring. Je doet jezelf te kort.

Reactie

Ik blijf bij mijn vriend, omdat ik van hem hou op een manier en toch niet weet wat ik zonder hem zou moeten beginnen. Maar van een andere kant zie ik toch dat we van heel verschillende achtergronden komen en dat we een heel andere kijk hebben op de wereld. Het zal waarschijnelijk ook nooit veranderen. Ruzies zijn ook over het algemeen over iets wat ik zo zie en hij dan weer anders. Ik weet soms wel niet of mijn liefde voor hem sterk genoeg is dat ik voor altijd bij hem blijft. Daaruit leidt ik ook af dat hij niet ‘de-ware’ is voor mij. Maar ik weet ondertussen ook dat je aan iets moet werken om het te laten slagen.

Reactie

Heel herkenbaar allemaal. Ik ben een huwelijk van 12,5 jaar (met 1 kind) na 8 jaar twijfelen, afgebroken. Alle twijfels/angsten wogen niet meer op tegen mijn behoefte los van deze man te willen zijn. Ja, het was in het begin heel erg moeilijk om alles voor mezelf (en kind) weer op de rit te krijgen. Maar het is me gelukt en ben daar erg blij om. Het moeilijkste vind ik wel nog altijd dat ik 4 dagen moest gaan werken ipv 3, waardoor ik minder tijd heb voor mijn kind. Nu heb ik al jaren een LAT relatie die ook niet perfect is, maar ik blijf. Omdat ik inmiddels weet dat de perfecte `ware` niet bestaat.

Reactie

Ik ben onlangs verlaten door mijn parnter. Het doet me veel verdriet, maar ik weet dat hij niet de ware voor me was. Toch heb ik de stap toendertijd om hem te verlaten niet gemaakt omdat ik bang ben om alleen te zijn. Maar ja, nu ben ik het toch…

Reactie

Ja ik ben getrouwd, heb kids, heb eens uitgelopen, weet niet waar ik anders moet wonen, hij ziet er verdomd goed uit. Dus ik heb zoveel redenen. En toch voel ik me niet gelukkig bij hem, hij scheld veel, zegt nooit lieve dingen, doet niet bepaald aardig tegen me, vertroetelt nooit, flirten kent hij niet, althans niet bij mij. Ik voel me vaak gewoon een meubelstuk in huis welke per ongeluk daar in huis terecht is gekomen.En toch wilt ie me niet laten gaan.Bedrijgt,komt me weer halen, en wilt me met niemand anders zien. Rara, hoe vertrek je dan?

Reactie

Ik wit het zo te lezen en dacht gho wat is dat toch
Ik ben ook zo niet weg durven te gaan omdat ik al zo vaak de fout in ben gegaan en ja waar moet ik naar toe met mijn kind en ik heb dan ook nog het probleem dazt ik met hem in het buitenland ben gaan wonen en inderdaad ik weet goed dat hij niet verandet ook al belooft hij iedere keer weer dat hij dat gaat doen en meer rekening met mij zal houden maar diep van binnen weet je dat hij dat niet zal doen
Het is niet zo dat we slannde ruzie of iets hebben maar het gevoel is er niet meer maar ik heb het nu zo dat ik doe wat ik wil doen en hij kan mee of niet maar nu merkt hij pas wat ik al die tijd heb gedaan voor hem en nu gaat hij inneens zijn best doen omdat ik denk kijk maar lekker wat je doet en geef hem ook niet meer de aandacht en de liefde die hij altijd van mij is gewent
Zoals het spreekwoord alles went behalve een vent is dus waar

Reactie

Ik zit in een relatie van 4 jaar. Me hart zegt dat hij de ware niet is, maar ben bang dat niemand meer van me gaat houden. Hij praat me altijd schuldgevoelens aan als het daarop aankomt dat ik niet meer wil. Nu wordt dat gewoon genegeerd. Ik heb een heel ander beeld van hoe liefde moet zijn. Elkaar vertrouwen, liefhebben in slechte en goede tijden, en vooral goed communiceren met elkaar.

Reactie

Eigenlijk wel gek, er is er maar een die niet voor mij opgaat en dat is nummer 6. Het lijkt me juist heerlijk om alles op eigen houtje te doen. Samen met m’n kleine meid!

Reactie

Het kan zijn dat je voor een periode denkt dat hij de ware niet (meer)is. Gewoon omdat beiden zich anders zijn gedragen naar elkaar toe in vergelijking met het beginstadium van de relatie ( eerste 2 à 3 jaar). Karakters kun je niet veranderen, gedrag daar en tegen wel. Houden van is een werkwoord dat omgezet kan worden in actie,bijvoorbeeld weer samen fijne momenten met elkaar willen delen. Als de wil er van beiden kanten is kunnen de “niet waren” “de waren” weer worden, en dames, blijven praten over hetgeen je dwars zit! Lost meer op dan je denkt, susanne

Reactie

Lange tijd heb ik ook een relatie gehad waarin ik zeker wist dat hij niet de ware voor me was. Maarja je woont samen, hebt je leventje op orde en als je er dan alleen voor komt te staan is het moeilijk. Maar nu kan ik eindelijk zeggen dat het een goede beslissing was om bij hem weg te gaan. Nu een aantal jaar verder heb ik de liefde van mn leven gevonden.

Reactie

zelf ben ik weggegaan bij een man waar ik heel veel van houd… Andere normen en waarden waren een groot struikelblok… Na 4 jaar (waarin wel cotnact) elkaar toch niet kunnen vergeten en nu weer een lat-relatie. Op onze eigen manier met ruimte voor ieders eigen leven gaat het nu goed… Het is dus niet altijd een kwestie van opgeven maar het anders doen… Samen onder 1 dak werkt voor ons niet maar onze liefde opgeven al helemaal niet…

Reactie

de kinderen blijf en vecht je voor , je stort je niet zo maar in de ellende omdat je als man of vr de verkeerde keuze hebt gemaakt in je leven

Reactie

zo`n beetje alles klopt wel want we waren 9 en een half jaar samen en hebben een kind maar hij is weggegaan we hebben nog goed contact maar het is ook pas een paar dagen maar ik weet dat het slechter zal gaan waarschijnlijk was ik bij hem gebleven vanwege gemakzucht en of hij een ander krijgt die ik misschien ken en dat doet pas echt pijn

Reactie

Ik weet in m`n hart dat hij niet de ware is, maar hij is fantastisch in bed!

Reactie

Ik heb ook dat probleem. Ik blijf bij iemand ondanks hij de ware is. Hij is eerder een heel goeie vriend, maar ergens is hij voor mij ook meer dan een vriend. Maar de echte ware zal hij niet zijn. Hij zal nooit de liefde kunnen krijgen van me die ik had bij degene die ik ‘de ware’ had gevonden. Alleen was het niet wederzijds. Daarom denk ik dat ik een beetje bang ben om zoiets weer mee te maken, ik ben heel gevoelig en heb die liefde gewoon nodig. Ik denk dat het daaraan ligt

Reactie

Een aantal dingen zijn inderdaad heel herkenbaar. Ik heb toch de keuze genomen om mijn relatie te beëindigen. Ookal is het moeilijk en zal het veel tijd nodig hebben weet ik zeker dat dit uiteindelijk de beste keuze geweest is.

Reactie

Ik denk ook dat ik bij hem wil blijven omdat ik denk dat het allemaal goed komt.. Maar als ik hem niet meer zie, voel ik me vreselijk en als ik bij hem ben voel ik me raar :S dus ik ben nog niet over mn beslissing uit..

Reactie

Ik ken het, we hebben 15 jaar een relatie..Maar het is nu meer vriendschap dan een liefdesrelatie. Die vriendschap wil ik niet kwijt en ik wil hem ook niet kwetsen..

Reactie

waarom blijf ze bij hem. Ik weet ook niet waarom ik bij een getrouwde man blijf al 3 jaar . We doen alles samen zelfs vakantie vr vind het goed . Maar me gevoel is tegen me gevoel een deel in ben ten einde raad.wilhem niet kwijt hou van hem maar wilzo ook niet altijd toch de 2 vr te zin. Wie geef me raad

Reactie

ik heb een “vriendje” gehad we waren ongeveer een maandje en een half samen en ging het goed ik was echt verliefd. Hij is een zelfstandig iemand beloofde steeds om tijd te maken voor mij, maar deed dit zelden en het ging gewoon niet meer goed, konden nietmeer goed praten. En eigenlijk bleef ik ook echt bij hem omdat ik bang was dat ik niemand meer zou vinden die van mij zou houden, omdat ik al een paar slechte ervaringen achter de rug had dacht ik van ik blijf bij hem. Ik wil nie steeds opnieuw leren kennen enzo. Maar toch besloot ik om niet meer verder te gaan met hem en ben ik nu Alleen.

Reactie

Ik blijf ook bij een man waarvan ik weet dat het eigenlijk niet is wat ik wil. Ik ga met hem over een maand op een dure vakantie, dus ik houd het sowieso tot die tijd uit. Daarnaast heeft hij hele andere normen en waarden dan ik en hij kan me heel rot laten voelen. Hij kan ook heel lief zijn. Maar ik ben gewoon bang dat ik er alleen voor kom te staan, omdat ik liever niet zonder liefde leef.