‘Mijn excuses, maar is de bloes die je aan hebt nieuw?’ vroeg een volslagen onbekende mij eens op straat. Stralend draaide ik mij om. Hoe had de goede man zo snel begrepen dat de bloes, waar ik stiekem heel trots op was, net was aangeschaft? Grijnzend wees hij naar het prijskaartje dat achter op mijn rug bengelde. Ik voelde een hevige teleurstelling omdat ik serieus even had gedacht dat hij mijn bloes (en niet het kaartje) had opgemerkt.
Ik heb van dit voorval niets geleerd. Sindsdien hebben nog andere vriendelijke mensen mij op straat op prijskaartjes attent gemaakt. Ik heb een tic: ik kan geen prijskaartjes afknippen.
Zolang aan een kledingstuk een prijskaartje hangt, is het voor mij nieuw. Nieuwe aankopen worden dan ook altijd met prijskaartjes in de kast gehangen. Soms houd ik een kledingstuk – als het niet kreukt – ook nog even in het vloeipapier en de tas waarin ik het uit de boetiek heb meegekregen. En het gaat zelfs zo ver dat ik kleren met kaartjes aantrek om zo dat ‘nieuwe gevoel’ nog even langer vast te houden. Ik houd mezelf voor de gek en doe alsof ik niet weet dat er daar binnenin ergens nog één of meerdere kaartjes bungelen…
Herkennen jullie dit? Hebben jullie ook een garderobe met prijskaartjes? Of moeten kaartjes en misschien zelfs de merklabels en de wasvoorschriften er direct af?
Charlotte
Reacties zijn gesloten.