Het is weer vrijdag! Tijd voor Esthers column. Het leven met een knipoog.
De medische wetenschap kan een hoog staaltje aan werkzaamheden verrichten. Er wordt wat af geknutseld aan het lijf, daarin zijn onze artsen bijzonder creatief. Verder wat poedertjes en pilletjes en half Nederland kan er weer tegenaan. Letterlijk, want zonder gezondheidszorg zou 50% van de bevolking (eens) ten dode zijn opgeschreven. Ode aan de artsen en als je je bedenkt dat een leven onbetaalbaar is, vallen onze zorgkosten eigenlijk best wel mee (…).
Maar wat koop je er voor als er voor jou niet zo’n medisch hoogstandje is weggelegd. Als de dokter je enkel succes wenst met de kwaal die jou zo kwelt. Kom maar terug wanneer de klachten erger worden, want dan kunnen we iets voor je betekenen. Ik heb het meer dan eens gehoord als reactie op de spanning in m’n buik, en ik weet dat ik daarin niet de enige ben. Hoofdpijn, rugpijn, kramp of anderszins, stuk voor stuk moeilijkheden waar medici geen raad mee weten. Sterker nog, dergelijke klachten zijn niet eens te detecteren met welke scan dan ook. ‘Het moet wel tussen de oren zitten’ concludeert je arts droogjes, en verwijst je hooguit door naar het land der fabelen…
Maar zo makkelijk als een arts een kwaal kan afdoen, zo hardnekkig kan je lijf zijn in het behouden van de pijn. Uit wanhoop vlucht je naar het alternatieve circuit, dat liefdevol het geld van je aftroggelt en als je geluk hebt, ook je kwaal. Geen bloedtests of hi-tech apparatuur, het is een gebied waar meridianen, het onbewuste en hocus pocus de behandeling bepalen.
Zo bezoek ik wekelijks mijn shiatsu therapeut. Via mijn pols vraagt ie hoe het met me gaat en ik antwoord met mijn chi die hij signaleert. Bizar, hoewel ik toch geloof in die chi. Sterker nog, ik voel mijn chi. Maar in plaats van dat deze vrijelijk stroomt, ervaar ik blokkades en ophopingen en daarmee de spanning in m’n buik. Het is als een afgeknepen waterslang die uit de knoop moet worden gehaald. En dat kan, want de shiatsu opent mijn energiebanen waardoor mijn klachten verminderen, voor even…
Ooit bezocht ik een magnetiseur, zij was nog beter in staat om deze banen te ontwarren, wat een bevrijding was dat! Maar zoals vaak bij dergelijke genezers, is het enkel ‘proeven’ van hoe fijn een pijnvrij lijf kan zijn… Haast als een verkooptruc word je lekker gemaakt en omdat je slechts tijdelijk ‘geneest’, blijf je hun trouwe klant. Eveneens een knap staaltje werk, maar dan op commercieel gebied.
De vereniging van kwakzalverij verzet zich al jaren tegen dit soort praktijken. Maar afdoen als zijnde onzin is toch een beetje het kind met het badwater weggooien. Want er bestaat wel degelijk een chi in ons lijf, alleen is deze noch te zien, noch te horen. De chi neem je enkel waar door te voelen, maar dat maakt het voor ons westerlingen juist zo vaag. Wij willen meten en weten, er met ons verstand bij kunnen.
Maar wat als deze chi onze wetenschap prikkelt om ons lijf eens met andere ogen te bekijken? Niet door medische, maar door een natuurkundige bril waarbij energiestromen in kaart worden gebracht. Een atlas van alle spieren, pezen en organen met hun elektrische geladenheid in de goede staat van zijn. En met zenuwknopen als knoppen om aan te draaien wanneer onze energiehuishouding is verstoord. Te snel of te langzaam, de fysicus weet ons wel bij te sturen, en hopelijk met een kundigheid zoals onze geneeskunst betaamt. Dus niet voor even, maar voor het leven. Het is de Oosterse geneeswijze in een Westers jasje, waarin het voelen begrepen wordt…. Het zou me n hoop buikpijn besparen.
Maar tot deze mogelijkheid bestaat, moet ik het doen met de shiatsu én met de zoektocht naar het functioneren van m’n lijf. De schoonvader van mijn zus is arts en zegt dat het lichaam altijd de neiging heeft om te genezen. Het is aan ons om ‘enkel’ de omstandigheden daarvoor te optimaliseren. Gezonde voeding, bewegen, hobby’s ontwikkelen, je liefde vinden en het verwerken van oude emoties… alles leidt je naar het pad der genezing. Tegelijkertijd werk je daarmee aan een hoger doel, namelijk het vinden van jouw levensbestemming. Dat ik deze ‘opgave’ met pijn in m’n buik moet uitvoeren maakt het zeker niet makkelijk, maar des te meer de moeite waard. Die fysicus kan dan wel sleutelen en draaien naar een gewenst niveau, maar mist daarmee wel de essentie van het menselijk bestaan.
Ik zucht nog eens diep en wrijf over m’n buik. Het is een uitdaging om samen aan te gaan, met mijn buik als koers. Luisteren naar mijn lijf en goed voelen is vooralsnog het diepste weten wat er is… En vervolgens is het handelen naar wat me te doen staat…
Door Esther, diëtiste, oprichter van Opdieet.nl. Esther houdt van lekker eten, lezen én schrijven. In deze column schrijft ze ‘met een knipoog’ over de alledaagse dingen van het leven.
