Het is weer vrijdag! Tijd voor Esthers colomn. Alvast een fijn weekend toegewenst.
Zelf ben ik een ‘have-not’ en mijn beste vriendin een ‘have’. Ten minste, op de manier zoals ik dat bekijk. Niet zozeer in de zin van arm en rijk, maar als verschil in het hebben van wel of geen kinderen. Goed, wat ook een rijkdom betreft, het ultieme zelfs als je de meeste ouders mag geloven. Zo bezien is het armoe in mijn have-not bestaan, hoewel vrijheid en kunnen gaan en staan waar je wilt eveneens een groot goed is. Ach, het is maar net waar je voor kiest of hoe jouw leven verloopt én dat van anderen…
Want mijns inziens is het krijgen van kinderen, evenals het volgen van een bepaalde levensstijl, hype of modegril, niet enkel een persoonlijke keuze, maar ook aanstekelijk. Facebook, mooie plaatjes en verhaaltjes over kids en hoe bijzonder het familieleven is… We pimpen, pronken, prikkelen en maken elkaar enthousiast… En daarnaast is het gewoon fijn om als iedereen te zijn. Wat moet je immers met een koter tussen allemaal have-nots? Onmogelijk kunnen uitgaan, reizen en uitslapen wordt een ramp wanneer je niet samen met de buurt je koost opvoedt. Andersom word je gek van andermans kinderen als je ontdekt dat jouw woonwijk meer op een speeltuin of pretpark lijkt.
Ik heb vrienden uit allerlei bevolkingsgroepen, want voor mijn gevoel gaat een persoonlijke klik door vele denkbare ‘hokjes’ heen. Verschillen zijn uiteindelijk niet zo groot, het draait steeds om dat huisje, boompje, beestje, met of zonder kids. En eigenlijk maakt dat laatste pas echt verschil. Praat mijn beste vriendin voortdurend over pampers, poepluiers of fruithapjes, ik kan het enkel aanhoren, niet delen. En terwijl zij ’s avonds bekaf is, mag zij mij in de ochtenduren niet storen.
Hoewel mijn beste vriendin nog steeds mijn beste vriendin is, leven we in gescheiden werelden. Gingen we vroeger samen naar school, studeren en stappen, nu is dat geheel anders. Ergens ontzettend boeiend, want onze gespreksstof is een stuk diverser dan voorheen, tot babytaal aan toe. Ondertussen help ik haar vlijtig met de luiers of een flesje, opdat ik me haast een heuse ‘have’ waan. Maar eenmaal thuis begeef ik me weer in mijn have-not leventje. Met een zweem van leegte bezoek ik mijn have-not vrienden die andersom mij opzoeken om toch maar iets of iemand te ‘hebben.’ Een familie in de breedste zin van het woord, noemen wij ons, en qua niveau. Geen verticale lijn van moeder, dochter en kleindochter, maar een band tussen vrienden onderling. We wonen samen in de Randstad, de app is onze babyfoon en het ontbreken van een eigen gezin de gemene deler.
Vroeger had ik de vurige wens om voor altijd jong te blijven. Zo fijn vond ik mijn tienerjaren en daarna mijn leventje als student. Bovendien kon ik me niet voorstellen dat er ooit een vervolg zou zijn. Ik leefde in het NU, in de feestjes, de uitjes en van tentamen naar tentamen. Een gezin was een ver van m’n bed show, en partners…? Ach, die kwamen om na een tijdje weer te gaan. Mijn houvast waren mijn familie en mijn beste vriendin, en dat was prima, want ik was jong en dat wilde ik nog heel, heel lang blijven.
En in zekere zin is dat gelukt. De eeuwige student wil ik mezelf niet noemen, want ik heb werk en mijn studentenkamer is allang verruild voor een prettige maisonnette. Maar de vrijheid die ik heb en het uitgaan stammen uit mijn tiener- en studententijd. En hoewel dat nog steeds heel wat gezelligheid en plezier oplevert, vraag ik me wel eens af of ik werkelijk zo gelukkig ben met de vervulling van mijn vroegere wens. Misschien toch wat minder overtuigend dan ik ooit zo had gehoopt? Totdat ik mijn vriendin hoor klagen over gebroken nachten, snottebellen en huilende kinderen. Ach, je kunt in het leven niet alles hebben, denk ik dan, en ik koester mijn fijne momenten. Bijvoorbeeld wanneer als ik ’s morgens wakker word en me nog eens omdraai. Of als ik me rustig uitrek en de dag begin met een glimlach. :))
Door Esther, diëtiste, oprichter van Opdieet.nl. Esther houdt van lekker eten, lezen én schrijven. In deze column schrijft ze ‘met een knipoog’ over de alledaagse dingen van het leven.
