Tegenwoordig is het bij de buren elke nacht raak. Het begint meestal met een hoog opgewonden gelach van haar. Dan weet ik dat zij er weer is. Soms lacht hij ook, maar meestal hoor ik hem niet. Later in de nacht begint zij dan te zuchten en kreunen. Eerst zachtjes en dan steeds harder. De eerste keer moest ik erom lachen. Toen ik haar de nacht daarop weer hoorde, vond ik het al wat minder grappig en nu die twee elkaar elke nacht opzoeken, is het knap irritant.
Het vreemde is dat ik niet weet hoe deze twee nachtelijke geliefden eruit zien. Achter het raam van het studentenkamertje dat op mijn slaapkamer uitkijkt, zie ik wel eens een schim voorbijkomen en ik hoor wel eens een mannelijke stem aan de telefoon. Haar hoor ik alleen ’s nachts en het enige dat ik weet is dat ze er niet genoeg van kan krijgen. Maar dat is flauw.
Waar het om gaat, is dat het zenuwslopend is. ’s Avonds als ik naar bed ga, zet ik me al schrap. Als ze nu maar niet weer beginnen. Ik probeer zo snel mogelijk in slaap te vallen. Maar ik slaap licht en ontkom niet aan haar zuchtende genotgeluidjes die meestal rond een uur of 2, 3 beginnen.
Daar lig ik dan. Met een kussen demonstratief over mijn oren getrokken. Maar of ik het nu wil of niet, ik moet er wel naar luisteren. Mijn god, wat doen ze er lang over. De minuten kruipen voorbij, het wordt een crescendo. Vannacht hoorde ik zelfs het bonken van het bed. En daarna werd het eindelijk stil. Tegen die tijd was ik natuurlijk klaarwakker en lag ik me weer op te vreten van ergernis.
Want het doet wat met je. Laat ik je dat wel zeggen. Het is geluidsoverlast maar wel van een heel ander soort dan harde muziek van de buren. Op een nacht ben ik in het donker op een stoel geklommen om uit mijn hoge dakraampje naar die kamer aan de overkant te kijken maar de gordijnen waren dicht. Toen mijn tas met een harde klap van de stoel op de grond viel, leek het of het gezucht even stokte. Als een haas dook ik weer mijn bed in.
Of ik het nu wil of niet: ik zie ze voor me. En ik kan dat beeld maar niet van mijn netvlies krijgen. In mijn gedachten is zij jong en mooi, hij stoer en dominant. Zij wil hem met haar vrouwelijke gezucht pleasen en hij is te arrogant om een kik te geven. Dat soort fantasieën krijg je ervan.
Maar altijd weer heeft dat irriterende gevoel de overhand. Hoe kunnen ze in hemelsnaam elke nacht zin hebben? Waar halen ze de energie vandaan? Daar moet je dus echt jong voor zijn. Stop, ho… zou daar misschien de schoen wringen? Ben ik misschien simpelweg een beetje jaloers op hun jeugd en sensualiteit?
Ingezonden verhaal
 doen){kind=link}