Mijn ouders hebben vroeger mijn (boven) tanden laten reguleren. Die stonden schots en scheef en staken als konijnentanden uit mijn mond. Het was een hele operatie met buitenboordbeugel, zoals mijn zusjes en ik het noemden, en slotjes. Na een paar jaar stond de boel boven netjes. Mijn ondertanden stonden al mooi in het gelid dus daar hoefde niet aan gesleuteld te worden.
Maar om één of andere reden zijn juist die ondertanden de afgelopen jaren gaan karren. Misschien omdat ik inmiddels een paar verstandskiezen rijker ben. Of misschien is mijn kaak al aan het slinken (mijn God, daar wil je toch niet aan denken!). Feit is dat de boel steeds schever is gaan staan. Ook de boventanden stonden niet meer zo netjes, maar daar viel nog wel mee te leven.
Eerlijk gezegd, viel ik zelf ook niet zo over die scheve ondertanden. Het was geleidelijk gegaan en ik was in mijn kindertijd gereguleerd, dus voor mij was dat een afgesloten hoofdstuk. Het was mijn partner die zich steeds meer aan die rommelige ondertanden ging ergeren. ‘Je doet er alles aan om jong te blijven, sporten, anti-aging crèmepjes, maar gaat met zo’n gebit door het leven! Het ziet er niet uit. Ik kan er niet bij dat je zo blijft rondlopen,’ zei hij steeds.
Het was diezelfde partner die uiteindelijk bij de tandarts belandde met kiespijn. Er moest een nieuwe kroon komen. Uit solidariteit ging ik met hem mee naar de praktijk en daar bleken ze met van die onzichtbare beugels te werken, een methode die, zo schijnt het, uit Amerika is komen overwaaien. Ik vroeg of ik dat ook voor mij geschikt was en kreeg direct een volmondig ‘Ja’ te horen.
Ik besloot de duik in het diepe te nemen. De eerste stap was een bezoek aan de mondhygiëniste voor een grondige gebitsreiniging. Daarna werd een 3D scan van mijn tanden gemaakt. Op basis daarvan werd een plan ontwikkeld. Omdat mijn ondertanden meer ruimte nodig hadden, zouden mijn ondertanden in het reguleringsproces geslepen moeten worden. Ik vond dat een beetje eng. Ik heb nooit iets aan mijn tanden gehad, ze zijn allemaal sterk en gezond, en vond het zonde om ze smaller te laten slijpen.
Omdat de orthodontist wel zag dat ik aarzelde, liet ze twee plannen opstellen. Eentje met IPR (Interproximal reduction, dat is tanden slijpen), en eentje zonder. Ze legde uit dat in het plan zonder IPR er veel meer aan mijn ondertanden gesjord zou moeten worden, om het zo maar even te zeggen. Omdat het tandvlees rond de wortels bij mij nogal dun is, raadde ze me aan om toch maar voor IPR te kiezen. Dat dunne tandvlees riep bij mij weer allemaal twijfels op. Ik zag inderdaad de wortels erdoorheen schemeren. Dat had ik nooit opgemerkt. Moest ik hier wel aan beginnen?
Om een lang verhaal kort te maken. Na lang aarzelen en een paar slapeloze nachten, koos ik voor het plan met IPR. Ik kreeg 24 beugelsets, 24 plastic malletjes voor boven en onder die ik elk tien dagen moet dragen. Elke dag 10 stuur ik foto’s van mijn tanden met de beugels in naar de orthodontist waarna ik of verder mag naar de volgende set, of de beugels nog wat langer moet inhouden. ‘Je bent niet meer zo jong dus het gaat wat minder snel,’ merkte mijn orthodontist op. ‘Dank je wel,’ foeterde ik inwendig maar ik liet het er maar bij.
Na de zesde set zijn mijn tanden geveild en het bleek een fluitje van een cent. Nauwelijks te zien en geen pijn. Ook de beugels doen geen pijn en niemand heeft er ooit iets over gezegd. Zelfs de witte blokjes op mijn tanden die bij het proces horen (ik heb er maar liefst 14, wat heel veel schijnt te zijn), vallen niet op.
De beugels draag ik ongeveer 20 uur per etmaal. Ik doe ze alleen uit om te eten. Dat heeft nog een leuke bijwerking: ik snack minder en ben zelfs wat slanker geworden.
Ik heb nu nog acht sets te gaan en mijn tanden staan al keurig recht. Natuurlijk kan ik niet wachten tot ik klaar ben. Soms ben ik al dat plastic in mijn mond zo zat. Sommige setjes sluiten niet helemaal perfect en dan schraapt mijn tong erlangs, wat ik oplos met beugelwax. Het is bovendien een arbeidsintensief proces want er moet zorgvuldig gepoetst en geflost worden om gaatjes te voorkomen. Suiker raak ik maar helemaal niet meer aan.
Maar elke keer als ik naar die rechte ondertanden kijk, ben ik weer ongelooflijk blij dat ik eraan begonnen ben. Om maar te zeggen: je bent nooit te oud om weer aan de beugel te gaan, ook al gaat het dan wat langzamer :-)
Een bedankje aan mijn partner is ook op z’n plaats. Hij kijkt weer met plezier naar me, zegt hij. En mocht je je het afvragen: yep, zoenen met deze beugels in gaat prima!
Ingezonden verhaal
