Ouderdom komt met gebreken, zeggen ze. Met hoeveel kwaaltjes krijgen we niet te maken als we ouder worden! Van de meeste kennen we niet eens het bestaan. Zo had ik nooit van mijn leven van achterste glasvochtlating gehoord. Inmiddels weet ik alles van deze oogkwaal. Oké, dat is overdreven maar nu ik het zelf ervaren heb, weet ik er wel meer over. Laat ik bij het begin beginnen.
Mijn man Wim en ik hadden ons enorm verheugd op onze vakantie in Toscane. Daar aangekomen bleek alles perfect. Een paradijsje. Stralende zon, een schitterend boerenhuis in de groene heuvels, zingende krekels. Het kon niet beter. Totdat ik op de derde dag van onze vakantie opeens een vlek voor mijn ogen zag. We staken een zonovergoten plein over en opeens schoot de vlek erin.
Ik begreep direct dat het geen migraine was. Het leek meer een mascara vlek met vaste omlijningen die meebewoog met mijn oog. Keek ik links, dan ging de vlek naar links, keek ik naar boven, dan bewoog hij naar boven, enzovoorts. Ik heb nog geprobeerd mijn oog te spoelen in de hoop de vlek weg te wassen maar die bleef. Tijdens het lezen zag ik hem onder de regels doorschuiven. ‘Dat is niet goed, Wim,’ zei ik tegen mijn man.
Die schrok er wel een beetje van en allebei hadden we er de pest in. Dat dit nu juist tijdens de vakantie moest gebeuren. Maar we waren het er wel over eens dat je met ogen geen risico’s mag nemen en besloten om direct op zoek te gaan naar een oogarts.
Onze startpunt was de opticien in het dorp. Daar namen ze mijn verhaal serieus maar hadden ze niet de apparatuur om te kijken wat er aan de hand was. Ze stuurden ons naar een oogarts om de hoek die op vakantie bleek te zijn. Van daaruit reden we in onze huurauto naar een privé kliniek die we op internet hadden ontdekt maar daar waren op die dag geen dienst doende oogartsen.
Uiteindelijk besloten we om dan maar naar de eerste hulp in het dichts bijzijnde ziekenhuis te gaan. Daar aangekomen zeiden ons dat we een dik uur moesten wachten, maar dat hadden we er wel voor over. Daarna ging alles heel snel. Als eerste deed de arts oogmetingen en bevestigde ze voor beide ogen een sterkte van -5.00, iets wat ik al wist. Daarna bekeek ze mijn linkeroog en sloot ze uit dat er iets met het hoornvlies was.
‘We gaan je pupil verwijden zodat we in je oog kunnen kijken,’ legde ze me uit en voor ik iets kon zeggen had de verpleegster al druppels in mijn oog gedaan. Na een kwartier was mijn pupil zo groot dat het blauw van mijn iris bijna niet meer zichtbaar was. Wim maakte er nog snel een foto van want het zag er heel bizar uit.
Achterste glasvochtloslating
‘Ik zie het al, PVD, achterste glasvochtloslating,’ zei de arts toen ze in mijn oog keek tegen de verpleegster. Ik werd naar een andere machine gebracht waar ze mijn netvlies scande. ‘Gelukkig geen beschadiging aan het netvlies,’ mompelde ze. ‘Laat mij de scan afmaken, daarna leg ik je alles uit.’
‘Het is aging,’ begon ze. ‘Het is een heel normaal verschijnsel dat allereerst met leeftijd te maken heeft. Risicofactoren zijn bijziendheid, uitdroging en intensieve lichamelijke arbeid of sport. Het glasvocht, die gelachtige substantie in je oog, maakt zich los van het netvlies. Dit gebeurt vaak als gevolg van veroudering. Dat proces is nu bij jou aan de gang. Sommige mensen zien floaters, in de volksmond wel ‘spinnetjes’ of mouches volantes, anderen zien lichtflitsen, jij ziet een vlek.’
Op dit punt was ik gerustgesteld, al stak de uitleg ‘aging’ wel een beetje. Het is nooit leuk om zo direct met je eigen lichaamsveroudering geconfronteerd te worden maar er is nu eenmaal niets aan te doen. Een kwestie van accepteren.
Voorzorgsmaatregelen voor het netvlies
Het venijn zat echter in de staart want na deze geruststelling volgden nog twee dingen waar ik minder blij mee was. Ten eerste kreeg ik te horen dat die vlek blijvend is. Mijn hersens zullen er volgens de arts in de komende maanden wel aan wennen. Ten tweede verbood de arts mij de komende twee weken intense lichamelijke inspanning en moest ik ten minste twee liter water drinken om het vochtpeil in het oog hoog te houden. ‘Druk ook niet op je oog, let op met het make-up afhalen.’ Als klap op de vuurpijl zei ze me nog dat ik, mocht ik lichtflitsen gaan zien, direct naar de eerste hulp moest komen. Dat is het protocol in geval van achterste glasvochtloslating. Het is een voorzorgmaatregel. Lichtflitsen kunnen duiden op een beschadiging aan het netvlies en daaraan moet je zo snel mogelijk geholpen worden. ‘Ook dat nog!’ ontschoot me.
Ietwat beduusd verlieten we de behandelkamer. Het had erger gekund maar echt blij was ik met deze diagnose natuurlijk niet. Toen kreeg mijn nuchterheid de overhand en bekeek ik het van de praktische kant. ‘Nou Wim, jongen, maak je borst maar nat, dat wordt koffers sjouwen als we volgende week naar huis gaan! En ook de boodschappen moet je de komende dagen dragen. Heb ik eindelijk eens echt vakantie :-)’ En toen moesten we samen zo hard lachen dat ik bijna van de ziekenhuistrap viel (ook omdat ik nog wazig zag van de druppeltjes).
Bij de apotheek haalden we het voedingssupplement – Vitreolene – dat de dokter me had voorgeschreven voor het vochtpeil in mijn ogen. Op de verpakking stonden in een rijtje onder elkaar de ingrediënten opgesomd. Van vitamine C tot zink en hyaluronzuur, gehydroliseerd collageen, magnesium, potassium. Kan het meer anti-aging?
Ingezonden verhaal
Klik hier voor welzijn tips voor de heren op ADVERSUS
