Vung Tau is een naam die je misschien nooit meer zult horen. Het is een plaats die je misschien nooit zult aandoen en een plaats waar ook wij misschien nooit zullen terugkeren. En toch was het bezoek aan deze Vietnamese badplaats een bijzondere ervaring.
Op één uur en een kwartier varen van Ho Chi Minh (het voormalige Saigon) ligt de Vietnamese badplaats Vung Tau. Vooral in de zomermaanden is Vung Tau bij de inwoners van Saigon erg in trek. Geïntrigeerd door deze badplaats maar vooral ook door de grote rivier die zich statig door Saigon kronkelt, nemen wij de (aftandse) hovercraft van Ho Chi Minh naar Vung Tau.
Op hoge snelheid varen we over de modderbruine rivier richting de Chinese zee. Aan ons oog trekken reusachtige zeeschepen met het opschrift ‘Vinaship’ voorbij. Naarmate de reis vordert, maken de industrieterreinen op de oevers rond Saigon plaats voor tropische begroeiing. Hier en daar dobberen vissersboten met op de rood geschilderde boeg steevast twee grote, ronde ogen. Sommige bemanningsleden halen de netten en, zo te zien, vette vangst binnen, anderen dommelen nog lui in hangmatten op het dek. Langs de kust is af en toe een smal houten bootje te zien, de inzittenden steevast beschermd tegen de tropische zon door de karakteristieke strooien hoed.
Ongeveer een half uur voor Vung Tau verwijdt de rivier zich. In de verte doemen de vage, blauwe omtrekken van hoge bergen op. Het water wordt helderder van kleur en mondt uit in de zee. Vung Tau, gelegen ten noorden van het Mekong delta, is gemakkelijk te herkennen. Een immens groot Jezusbeeld torent op de zuidelijke punt van het schiereiland, het gelaat naar de Chinese zee gewend. Vanaf zee heeft Vung Tau een mondaine uitstraling. Rond de haven zijn moderne hotels te zien.
Eenmaal aan wal komen we terecht in een drukte van jewelste. Rijen taxi’s – auto’s en bromfietsen – staan strategisch opgesteld en de bestuurders bestormen de reizigers met een bijna gewelddadig enthousiasme. Na een kilometer lopen, en een ‘sluwe’ omweg door het groene en keurig verzorgde park, laten we taxi’s, brommers en cyclo’s (fietstaxi’s) met een zucht van verlichting achter ons.
Op naar het strand
De brede kustweg, glanzend en geasfalteerd, ligt er opeens verlaten en desolaat bij. De veelbelovende gebouwen blijken veelal verlaten, niet afgebouwd of gesloten. Winkels zijn er op het eerste gezicht niet te vinden, maar wel een kilometerslange weg die langs weinig belovende restaurants en ongewoon trendy bars voert.
Gaandeweg maken de toeristische uitspanningen plaats voor kleine, vervallen huizen, meestal niet meer dan een donker vertrek, waar de plaatselijke bevolking op dit ongenadeloze, hete middaguur een dutje doet of aan de televisie gekluisterd zit. Een enkeling groet ons vanuit de donkere winkeltjes of de minuscule kappers. Achter de weinige, smeedijzeren hekken, die de rij ‘bouwvallen’ doorbreekt, gaan grote en luxe vakantiehuizen schuil.
De interne weg die wij op goed geluk gevolgd hebben, brengt ons uiteindelijk naar het strand. Op de hoek van de straat staat een weinig bemoedigend hotel met zeezicht. De boulevard kronkelt zich traag en al even verlaten als de rest van de badplaats tegen de heuvel omhoog. In de schaduw van een pijnboom zit een oude vrouw met haar karretje etenswaar.
De aanblik van het strand is een vreemde gewaarwording. De parasols en strandstoelen zijn verroest en de stof is verbleekt. In de zee spelen kinderen met zwarte binnenbanden, beschilderd met roze bloemen. Ze liggen her en der op het strand opgestapeld en worden wellicht verhuurd. De zee strekt zich grijsblauw tot aan de horizon uit. Aan de rechterkant ligt een klein, groen eiland. Links ligt het bakstenen gebouw van de eerste hulp. Het is allemaal zo herkenbaar, maar toch zo anders. De wetenschap dat we op het laatste stukje land van dit enorme continent staan, maakt alles ons onwezenlijker.
Donkere wolken pakken zich razendsnel boven zee samen en brengen ons terug naar de werkelijkheid. Over tien minuten gaat de hovercraft terug. Vanuit de taxi (noodgedwongen hebben we er dan toch een genomen), zien we bliksemschichten die de witte koppen van de nu woeste Chinese zee fel verlichten. Een vals zonnetje doet met alle macht nog een poging. Tevergeefs. Het is niet gemakkelijk om aan boord van de hovercraft te komen. Het voertuig slaat woest tegen de kade. Door de deinende zee en de loodgrijze rivier varen we terug. Als we in Saigon aankomen, regent het (tropisch warme) pijpenstelen…
Charlotte Mesman, Saigon, juli 2006
