Toen ik klein was, stond ik raar te kijken toen ik hoorde dat een oom en een tante aparte slaapkamers hadden. Als je getrouwd bent, dan slaap je toch samen? Inmiddels kijk ik niet meer op van gescheiden bedden of slaapkamers. Maar wat is nu eigenlijk ideaal? Doet het de liefde goed als de beide partners ook ’s nachts hun ruimte en vrijheid hebben? Of is het altijd nog knusser en romantischer om samen het bed te delen?
Alleen slapen is heerlijk. Een heel bed voor je alleen, de dekens voor jezelf, je eigen ritme en geen gewoel of gesnurk naast je. Maar is het niet juist zo heerlijk om alleen te slapen als je gewoonlijk het bed met je partner deelt? Is het de afwisseling? Is het die speciale gelegenheid – een vakantie alleen, een logeerpartij bij zus of ouders, of misschien die hotelkamer met gescheiden bedden (een fout van de receptie) – die het alleen slapen bijzonder maakt? Of is alleen slapen altijd lekkerder dan samen slapen?
Wetenschappelijk onderzoek
The Sunday Times publiceerde al in 2008 (!) een artikel met als titel ‘Sleeping apart; the key to happy marriage’. In het artikel wordt een lans gebroken voor het gescheiden slapen. Een op de vier partners zou regelmatig ’s nachts een aparte slaapruimte opzoeken en naar verwachting zullen in de toekomst steeds meer huizen met een dubbele ‘master bedroom’ worden gebouwd.
Waarom gescheiden bedden?
Er zijn verschillende redenen waarom liefdesparen na verloop van tijd ‘de eenzaamheid’ weer opzoeken. In het begin van een relatie is men bereid concessies te doen om bij elkaar te zijn maar na verloop van tijd krijgen de eigen behoeften en wensen de overhand. Dit is geen kwestie van egoïsme, verwijdering of onromantisch vindt Sammy Margo, auteur van The Good Sleep Guide.
De redenen waarom veel partners elkaar na de aanvankelijke intimiteit van het lepeltje lepeltje slapen de rug toekeren, lopen uiteen. Het snurken van de partner wordt vaak aangevoerd om de keuze van aparte slaapkamers te rechtvaardigen. Ook verschillende slaapritmes verklaren waarom partners ervoor kiezen om de nacht alleen door te brengen. Eindelijk kan hij in bed ’s nachts de finale van de Formule 1 kijken en eindelijk kan zij zich tot 2 uur ’s nachts in alle rust aan haar roman wijden.
Volgens veel wetenschappers en psychologen is apart slapen een positieve ontwikkeling. Het zou geen teken van zwakte zijn maar juist laten zien hoe sterk de relatie is. Het is het bewijs van wederzijds respect en van elkaar vrij laten, wordt er wel gezegd. Ook in de literatuur zouden bewijzen te vinden zijn voor ‘het genot’ van gescheiden bedden. De Franse schrijfster Maryse Wolinksi vertelt erover in haar sage ‘Chambre à part’. En Virgina Woolf is altijd al een voorstandster geweest van ruimte en vrijheid.
Niet alleen zouden gescheiden bedden, of zelfs gescheiden slaapkamers, de nachtrust bevorderen (en een goede nachtrust staat garant voor een goede dag), maar ook zou het het lichamelijke liefdesleven goed doen. Afstand zou het verlangen vergroten en de kwaliteit van nachtelijke bezoekjes aan elkaar aanzienlijk verbeteren.
Een praktisch probleem is vaak dat gescheiden bedden (je wilt toch zeker wel elk op z’n minst een twijfelaar of beter nog een king size bed voor jezelf alleen) of gescheiden slaapkamers een luxe zijn. Niet zelden wordt gewacht tot de kinderen uit huis zijn en de kinderslaapkamers vrijkomen voordat de partners uit elkaar gaan.
Conclusie
Hoe het ook zij, de balans lijkt uit te slaan in het voordeel van het apart slapen. Maar is het echt zo? Geven we er echt de voorkeur aan om de nacht alleen door te brengen en afstand te doen van zijn innige omhelzing tijdens de nachtelijke uurtjes?
TRENDYSTYLE
Reacties zijn gesloten.