Wat er ook speelt, wat er ook aan de hand is, één ding is zeker: het coronavirus bestaat, het is besmettelijk en het kan dodelijk zijn. Eindelijk lijkt men dit ook in Nederland te beseffen. Toen ik na de Fashion Week in Milaan in Nederland terugkwam, viel het me op dat er in ons land nogal nuchter op het virus werd gereageerd. Maar nuchterheid is dan ook ons handelsmerk.
In Italië had ik de ernst van de situatie al goed meegekregen. Daar had ik meegemaakt dat de Milan Fashion Week (op 23 februari) plotseling werd gestaakt, en dat scholen, universiteiten, restaurants, bars, sportscholen en musea van de ene op de andere dag werden gesloten. Daar had ik al mensen in de supermarkt zien hamsteren. Ook had ik er al een gewoonte van gemaakt om twee meter afstand van de mensen te houden. Ik had al mondkapjes gekocht en had ze in bepaalde situaties ook al gedragen. Ik had al caissières met handschoenen meegemaakt. Ik had al apotheken gezien waar maar een of twee mensen tegelijkertijd naar binnen mochten. Kortom, ik heb alles al zien gebeuren wat ons hier (waarschijnlijk) te wachten staat.
Van een stilgelegd en lamgeslagen land kwam ik – via een uitgestorven vliegveld en een leeg vliegtuig (sinds de Golfoorlog heb ik zoiets niet meer meegemaakt) – in een full swing wereld terecht. Ik trok me terug en vermeed alle contacten, ook al werd daar luchtig op gereageerd. Toen ik hier aankwam, werd er zelfs nog gehugd en gezoend. Nu zijn we inmiddels zover dat we elkaar de hand niet meer drukken. Maar veel dingen blijven me verbazen.
Vanmorgen (vrijdag 13 maart) nog zag ik een stroom mensen uit de sportschool komen na het gebruikelijke klasje en dan vraag je je toch stiekem af hoe ver ze uit elkaar stonden en of al dat gehijg en gepuf in dezelfde ruimte wel ‘gezond’ is. En in de supermarkt hoorde ik een moeder zeggen dat haar kindje al vier weken hoest – al wijzend op een klein meisje dat een paar pakken melk in een rek stond te aaien – en dat ze haar vandaag toch maar ’thuis’ heeft gehouden. Thuis?
Niemand weet wat er precies aan de hand is. Allemaal tasten we in het duister. Maar om nu helemaal te doen alsof er niets aan de hand is? Zo kan het me mateloos irriteren als een student op straat op de persconferentie van Rutte van gisteren (12 maart 2020) reageert met een ‘What the fuck! I don’t care!’ Want… I DO CARE. En jullie denk ik ook!
Virtuele kussen en… morgen gezond weer op!
