Lief dagboek, en lieve kleren uit mijn klerenkast,
vandaag was het een trieste dag. Ik heb afscheid genomen van vele van jullie: jurkjes, truitjes, jasjes, schoenen, riemen, leggings, sokken, lingerie, onderjurkjes en pyjama’s. Ieder van jullie riep vele herinneringen bij me op. Jarenlang heb ik geen voorjaarsschoonmaak gehouden. Steeds meer weer heb ik dit moment uitgesteld. En nu, vandaag, gingen vele van jullie met al die dierbare herinneringen zomaar rücksichtslos in donkere vuilniszakken.
Vaarwel, roze jurkje met spaghettibandjes. Ik heb je toen ik 18 was vele malen op de dansvloer gedragen en voelde me er zo mooi in. Ik was single en had een hele rits aan aanbidders. De wereld lag voor me open. Vaarwel, suède jasje. Ik droeg je naar mijn eerste sollicitatiegesprek en je bracht me geluk. Vaarwel, lange jas uit Milaan. Ik zie mezelf er nog in lopen. Vaarwel, sandaaltjes met naaldhakken. Tegenwoordig draag ik eigenlijk alleen nog maar sneakers en opeens zien mijn tenen er zo bloot en kaal uit als ik jullie draag. En toch vind ik jullie nog steeds mooi.
Vaarwel ook aan jou, blauw en sexy bikinietje met pailletten. Je ging steeds mee op vakantie en al heb ik je nooit gedragen – je was toch echt wat te sexy -, je hoorde erbij. Vaarwel truitje, vaarwel T-shirt, vaarwel…
Dertig jaar lang heb ik jullie verzorgd en gekoesterd. Ik heb jullie gewassen en gestreken. Ik heb jullie verdedigd tegen de motten en opgeborgen in plastic bakken. Dankzij mijn goede zorgen zien jullie er nog steeds perfect uit, zonder vlekken, zonder slijtageplekken, schoon en als nieuw.
Ik heb jullie allemaal met zorg uitgezocht en met liefde gekocht. Sommige van jullie heb ik meer gedragen, sommige minder, maar jullie zijn me allemaal even lief. Ik hoop dat jullie het me vergeven dat ik vele van jullie de deur heb gewezen. Begrijp me goed, ik zou jullie allemaal, stuk voor stuk, gehouden hebben. Als ik een kast van een huis met van die enorme inloopkasten had gehad, zouden jullie er allemaal nog zijn. Geloof me. Maar nu is het beter zo. Jullie zaten steeds dichter op elkaar, jullie konden bijna niet meer ademen. Als ik jullie zocht, kon ik jullie niet vinden en op een gegeven moment kon ik helemaal niet meer bij jullie komen.
Op een dag kwam ik in het voorkamertje en toen waren jullie allemaal gevallen omdat de rekken het onder jullie gewicht hadden begeven. En de plastic opbergbakken stonden drie hoog zodat het onmogelijk was om jullie uit de onderste bakken te bevrijden.
En dus heb ik jullie vandaag allemaal uit de kasten en bakken gehaald, jullie één voor één bekeken en trieste beslissingen genomen. Ze kunnen wel zeggen dat jullie niets meer waard zijn als ik jullie al twee jaar niet meer heb gedragen, maar wat doen we dan met de herinneringen die we samen hebben? En wat als ik jullie toch gewoon mooi vind? Ik heb geprobeerd om het hoofd koel te houden, om alleen op jullie kleuren en lijnen te letten, om al mijn modekennis op jullie los te laten en degene van jullie die ik niet meer zal dragen, heb ik apart gelegd en geprobeerd los te laten…
Geloof me, het is beter zo en ik hoop dat jullie nieuwe eigenaars net zo blij met jullie zullen zijn als ik dat was. Ik kan mijn kamertje nu weer binnen en ik kleed me ’s morgens snel omdat ik precies weet wie van jullie er nog hangt en hoe ik jullie met elkaar kan combineren.
Ik ga jullie die er nog hangen nu nog meer koesteren dan voorheen. Ik ga zorgen dat jullie niet meer zo snel in aantal groeien maar dat jullie allemaal tot jullie recht komen. Ik ga jullie meer ruimte geven en ik ga jullie meer dragen. Ik hoop dat we er uiteindelijk allemaal beter op worden. Maar ik zal de rest van jullie, al degene die nu ergens op de bodem van een container liggen of in een tweedehandszaakje voor een appel en ei worden aangeboden, nooit vergeten…
