De kers op de stront. ‘Bah, wat een vieze titel,’ denk je nu vast. Gelijk heb je. Deze uitspraak komt dan ook niet uit mijn koker, maar uit die van een vriend. Hij gaf ermee, tijdens één van onze gebruikelijke discussie, uitdrukking aan een opvallend verschil tussen hem en mij, en misschien (maar dat weet ik niet zeker) tussen mannen en vrouwen.
We zaten aan de koffie in een rumoerig lokaal. Het was er druk en onrustig. Naast ons zat een moeder met een krijsend kind; de koffiemolen was flink aan het malen. ‘Maar de koffie is lekker en het interieur hier vind ik te gek,’ zei ik tegen hem terwijl ik liefkozend over het leren fauteuiltje streek waarin ik me lekker genesteld had.
‘Dit meen je niet!’ was zijn verontwaardigde reactie.
‘Hoe kun je nu relaxen in zo’n omgeving, mooi interieur of niet. En wat kan mij die lekkere koffie bommen als ik boven het gedrein van een kind moet uitschreeuwen om me verstaanbaar te maken. Zoiets verpest mijn koffie.’
Met deze paar zinnen raken we de kern van ‘de kers op de stront’. Waar ik de neiging heb om in elke situatie wel iets moois te zien, beziet hij elke situatie in zijn totaliteit. Waar ik kan genieten van een bloemetje, ziet hij het asfalt waarop het groeit, en de auto’s die langs het bloemetje razen, de hondenpoep (om in thema te blijven) even verderop.
‘Jij ziet echt alleen de kers, hè’, zei hij eens. ‘De kers op de stront.’
We lopen hier tegen twee heel verschillende zienswijzen op. Ik weet niet zeker of het een kwestie van mannen en vrouwen (Mars en Venus) of meer een verschil in karakter is, maar frappant vind ik het wel. Toen ik erop ging letten, merkte ik steeds vaker op hoe anders hij en ik de dingen benaderen, maar ik kon er pas echt mijn vinger op leggen toen we eens discussieerden over een meisje dat we op straat zagen.
‘Kijk eens wat een mooi meisje!’ riep ik enthousiast.
‘Wat nu mooi! Ze heeft varkensoogjes, een grote neus, en totaal geen uitstraling.’
‘Maar ze heeft mooi haar en lange benen!’
‘Tja, als je het daarvan moet hebben. Voor mij moet een vrouw helemaal mooi zijn.’
Voor hem moet het hele plaatje gewoon kloppen, ik neem genoegen met een klein detail waar ik blij van word. Ik weet niet wat beter is. Ik ben blij met mijn kersje en neem genoegen met weinig. Hij ziet de stront (sorry nogmaals voor mijn taalgebruik) en dat is zijn motor om te streven naar meer, beter, mooier. Ik denk klein, hij denkt groot. Ik ben vaker blij, hij heeft het vaak beter voor elkaar omdat hij niet zomaar met alles genoegen neemt (maar dat kost hem wel veel meer moeite en energie).
Liefs, Charlotte xxx
){kind=link}