Ik heb een overmaat aan spullen. Mijn kasten puilen uit alsof ik een groothandel bestier. Toch blijft al hetgeen wat ik heb van mij. Of ik zou willen verkopen of niet; er zijn geen kopers. Want enkel voor mij heeft elk voorwerp, kledingstuk of boek een waarde. Ook al heeft iets allang dienst gedaan, weggooien is geen optie. Sterker nog, hoe langer ik iets bewaar, hoe moeilijker het eventuele afscheid. Het kunnen gebruiken is geen criterium meer; wat telt is de herinnering. Want in die periode droeg ik dit, las ik dat of vermaakte ik mij druk met zus of zo. En telkens als ik besluit dat de troep nu echt het huis uit moet, begint alles weer te leven…
Ik waan mij daarbij in vroegere tijden, die achteraf onbezorgder lijken dan ze in werkelijkheid waren. Met weemoed ben ik bang een stukje tijd achter me te laten. Nee, ik ben niet materialistisch met al mijn spullen. Ze zijn mijn extern geheugen en dus een soort verlengstuk van mijzelf. Er zit niets anders op, ik geef ik me over en staak mijn opruimwoede. Soms frustrerend, hoewel ik ook met genoegdoening kan rondkijken. Want in mijn huis is langzamerhand een collectie ontstaan van alles wat ik belangrijk vind. En daarmee is het net alsof ik in een eigen museum woon. Kijk, dat is ergens wel bijzonder. :)
Door Esther, diëtiste, oprichter van Opdieet.nl. Esther houdt van lekker eten, lezen én schrijven. In deze column schrijft ze ‘met een knipoog’ over de alledaagse dingen van het leven.
