Het gebeurt niet vaak dat ik een onaardig artikel schrijf. Of eigenlijk is dit geen onaardig artikel en dat zal Griet Op de Beeck vast ook beamen, mocht ze het ooit eens lezen. Griet lijkt me een geweldig mens. Die interviews die ze weggeeft. Fantastisch gewoonweg.
‘Ouders houden niet onvoorwaardelijk van hun kinderen; kinderen houden onvoorwaardelijk van hun ouders.’ ‘Waarom dan toch, Griet?’ ‘Omdat het zo is. Dat weet ik nu eenmaal.’ Iets in die trant zei ze eens in een televisie-interview. Met een stelligheid. Geweldig. Ze heeft haar eigen ideeën en een hele wolk positieve energie om zich heen.
De dingen die ze zegt zijn eenvoudig, uit het leven gegrepen. Ze steken de mensen een hart onder de riem. Geen wonder dat overal geroepen wordt dat haar boeken zo heerlijk zijn. Mijn moeder en daarna ook mijn zus raadden me aan haar vooral te lezen – ze hadden over haar gehoord – en alledrie zetten we haar boeken op onze verlanglijstjes voor de Sint. De Goedheiligman vervulde mijn wens met ‘Vele hemels boven de zevende’.
Om te grienen, vond ik het. Al vanaf het allereerste begin bekroop me een onbestemd triest gevoel dat de hele dag om me heen bleef hangen als een dreigende donderbui. Totdat ik het boek uithad. En ook nog een beetje daarna. ‘Amai, wat een dagelijkse kommer en kwel!’, was het commentaar van mijn zusje die Griets stijl dan wel heel snel oppakte. Zij vatte het daarmee goed samen. Lachend zeiden we tegen elkaar: ‘Ge waart net zo triest als ik van Griet.’
We hadden diepgaande bespiegelingen verwacht, en mooie inzichten, en misschien ook wel een heleboel goede raad voor ons eigen dagelijks leven. In plaats daarvan kregen we inzicht in het leven van doodgewone levende zielen zoals onszelf. En dat stelt teleur.
Ik weet wel waardoor het komt. Griet is slim. Ze houdt ons een spiegel voor en in die spiegel zien we onze eigen dagelijkse problemen, onze eigen tekortkomingen en ons eigen verdriet. En dat doet pijn. Daar moet je maar tegen kunnen…
Ik ben inmiddels toch maar aan ‘Kom hier dat ik u kus’ begonnen. Want zo gaat dat nu eenmaal in het leven. Je kunt niet voor de dingen weglopen. Het is een kwestie van verwachtingen bijstellen, schop onder je kont en doorlopen! (En die is nu eens niet van Griet maar van een goede vriend van mijn vader)
Door Charlotte, fashion addict, make-up junk, globetrotter en oh ja… hoofdredactrice van Trendystyle. Via haar kolom The Blonde Potato deelt ze haar passie voor de mooie dingen in het leven met jullie. Laten we vooral onze ervaringen uitwisselen!
