‘Het klikte meteen,‘ schrijft Esther uit Bodegraven, ‘en ik was ervan overtuigd dat het echt iets zou gaan worden tussen ons. We zochten elkaar steeds vaker op, ook al woonden we vrij ver uit elkaar uit. We losten dit op door elkaar in het centrum te ontmoeten, en verder soms bij mij, en wat minder vaak bij hem. Het werkte. We deden er alles aan om elkaar, ondanks onze drukke banen, sociale verplichtingen en slechte reisverbindingen, zo vaak mogelijk te zien. Ik dacht echt dat we bezig waren een serieuze relatie op te bouwen.‘
Maar na een tijdje slopen er ongemerkt veranderingen in onze relatie die zo hoopvol was begonnen. Het leek niet eens meer echt op een echte relatie. Tenminste niet op een relatie zoals wij die voor ogen hadden.
Ogenschijnlijk bleef alles bij het oude. Dezelfde chats, dezelfde ‘schat-ben-je-wakker?’-telefoontjes, dezelfde likes op onze social media en de gebruikelijke uitwisseling van foto’s en video’s online, met één verschil… we gingen elkaar steeds minder zien.
‘Op een dag realiseerde ik me dat we elkaar drie weken niet hadden gezien!‘ vervolgt Chiara, ‘Drie weken waren er verstreken sinds onze laatste date. Drie weken! Dat ik dat niet eerder opgemerkt had, kwam door de technologie. Het enige wat ik had gemist was zijn geur en juist daardoor was ik tot het besef gekomen dat ik hem al weken niet meer gezien en omarmd had.‘
Werk, logistieke moeilijkheden, familieproblemen, vrienden, vriendinnen, networking… het zijn allemaal factoren die een prille relatie in de weg kunnen staan. Het mobieltje, de technologie, kan in deze gevallen een uitkomst lijken.
‘Ik besloot het even aan te zien maar het werd al snel duidelijk dat we elkaar steeds minder zagen, en dat we daar ook steeds minder behoefte aan hadden. Uiteindelijk heb ik er met hem over gepraat. Over de telefoon natuurlijk. We vonden het allebei bizar wat er met ons gebeurd was. Al pratende kwamen we erachter dat een virtuele relatie, met af en toe een ontmoeting als het zo uitkwam, voor ons voldoende is en dat geen van beiden er meer zin in heeft om moeite te doen om elkaar regelmatig ontmoeten, zoals in het begin. Het is absurd, ik weet het, maar ik begin nu in te zien hoe de technologie, die voor veel dingen nuttig is, een relatie tussen twee personen kan neutraliseren, vanuit fysiek oogpunt dan. Wat nu? We zien het wel…‘
Hiermee komen we op een aantal vragen die we ons in deze moderne, technologische maatschappij misschien eens moeten stellen: Tot op welk punt is de technologie nuttig, zeker als je een drukke relatie hebt of bepaald niet bij elkaar in de buurt woont, en wanneer wordt de technologie schadelijk? Waar ligt de grens?
Aan de ene kant is de technologie reuze handig om ook in drukke tijden goed contact te houden met een partner die je om een of andere reden niet veel kunt zien, maar aan de andere kant bestaat het gevaar dat je er ‘luier’ door wordt en elkaar fysiek minder opzoekt, omdat de technologie jullie toch wel met elkaar verbonden houdt. Met andere woorden: wanneer is de technologie niet meer alleen nuttig maar begint die, op een slinkse manier, de plaats in te nemen van echte en (hopelijk) onvervangbaar menselijk contact?
En laten we dan meteen maar verder kijken dan onze neus lang is: ‘Wat als de biotechnologie die steeds verder vordert en met steeds geavanceerdere robots komt in de toekomst menselijk contact overbodig maakt? Wat blijft er dan nog van de liefde over?
