Hoe het met jullie zit, weet ik niet, maar ik kan maar niet wennen aan uitgroei. Toch mag je daar tegenwoordig anders tegenover staan. Al voordat de pandemie – die grote lifechanger – om zich heen greep, begonnen er allerlei geluiden op te gaan om die alom gehate landingsbanen te omarmen. Sterker nog, donkere haarwortels zouden de ultieme haartrend zijn. De lockdown van de kappers die ons nog allemaal vers in het geheugen ligt, deed de rest.
Dat uitgroei inmiddels algemeen geaccepteerd is, blijkt wel heel duidelijk tijdens de internationale modeweken. Influencers en andere modepeopletjes bereiden zich daar wekenlang op voor. Het is hét moment waarop je picobello voor de dag móet komen. De koffers met outfits om in te shinen zijn niet aan te slepen en natuurlijk moet je haar geknipt en de gekleurd zijn volgens de allernieuwste kapseltrends.
Tijdens de Fashion Weeks mag je geen scheve schaats rijden want de streetstyle fotografen leggen alles, maar werkelijk alles vast en voordat je het weet sta je op internet of in een modetijdschrift gepubliceerd. Dat we ondanks dat toch modevolk met soms zelfs dramatische uitgroei tegenkomen, kan maar één ding betekenen: dat is geen gemakzucht, maar gewild. Of in ieder geval geaccepteerd.
En toch kan ik er, als het om mijn eigen haar gaat, niet aan wennen. Zodra mijn highlights te ver van mijn haarwortels gaan wijken, begin ik me te ergeren. Hightlights nota bene! Dé manier, volgens de hair stylisten, om de periodes tussen twee kappersbezoeken op te rekken. ‘Plaats ze strategisch en we zien je voorlopig niet terug!’
Maar bij het minste en geringste zicht van donkere haarwortels begin ik op actie te zinnen. Naar de kapper? Weer die hele procedure door? Folies zetten, wachten, uitspoelen, masker, föhnen? Uren in de stoel voor een paar lichte streepjes? En welke kapper? In al die jaren heb ik nog steeds geen vaste hair stylist gevonden (dat ligt enerzijds daaraan dat ik veel reis, maar anderzijds ook aan mijn-nooit-tevreden-zelf).
Als ik mezelf erop betrap dat ik in de supermarkt begin te dralen bij de DIY haarverfjes weet ik alweer hoe laat het is. Binnenkort gaat er een compact haarkleurtje overheen. Er zijn slechts 20 minuutjes en een bescheiden bedragje voor nodig om die uitgroei af te dekken. Voor een weekje of twee zal ik weer blij met mezelf zijn.
Totdat ik weer een streepje bij de haarwortels ontdek. En dit keer is het geen geleidelijke overgang maar een scherp afgetekende streep tussen licht en donker. Die gehate landingsbaan is daar! Erger nog dan de vloeiende overgang van donker naar licht van mijn baby highlights. Nu wordt het echt menens. Toch maar weer naar de kapper.
‘Babylights, zei je? Laat eens kijken? Wat is die ondertoon in je haar? Heb je onlangs misschien zelf geverfd? Ik zal de high lights niet helemaal perfect krijgen.’ Het schaamrood stijgt me naar de wangen. ‘Ja,’ beken ik met een klein stemmetje. Vervolgens onderga ik de behandeling gelaten. Met het resultaat ben ik blij maar ik weet inmiddels dat die vreugde ook dit keer maar een paar weken zal duren. Ik maak me geen illusies meer. Zo zitten wij vrouwen nu eenmaal in elkaar.
