Eindelijk weer eens een persoonlijk berichtje van mij. De afgelopen maanden heb ik veel gereisd. Hoogtepunt was Rhodos, een eiland waar ik graag ben. Mijn vrienden daar hebben er met hun overheerlijke Griekse keuken, zoals gewoonlijk, voor gezorgd dat ik drie kilo’s zwaarder het eiland verliet.
Terug in Bangkok had ik mijn koffer nog niet uitgepakt of ik was al in de sportschool. Daar wachtte me een verrassing. Tijdens het inchecken kwam, vrolijk piepend, een minuscuul zwart katje aanrennen. Het kleintje was ontsnapt uit een doos die in de yogazaal stond. Toen ik in de doos keek, ontdekte ik een ander kleintje, een beeldig roodharig miniatuurtje van een beestje. Ik noemde haar Simba, omdat ze met haar kleine koppetje en grote klauwtjes sprekend lijkt op leeuwtje Simba.
Sinds die dag ben ik niet meer uit de sportschool weg te slaan. Zelfs op dagen dat ik normaal niet sport, ga ik erheen om die twee kleine kittens te begroeten. Als ik er dan toch ben, spring ik meteen maar even op de loopband (ik heb nog nooit zoveel gesport en de extra kilo’s zijn eraf!)
De kittens zijn werkelijk minuscuul. Moeder, een soort tamme zwerfkat, is ervandoor gegaan. De jongen van de sportschool geeft ze elke dag melk en sinds kort ook vloeibaar kitten voedsel. Ze zijn nu ongeveer een maand oud en zien er glanzend en gezond uit.
Broertje – hij heeft een onuitspreekbare Thaise naam – is het meest ondernemend. Behendig slaat hij zijn nageltjes in de rand van de doos, dan drukt hij zich op en laat zich aan de andere kant neerploffen. Simbaatje heeft dit trucje nog niet onder de knie. Als haar ondeugende broertje weer eens op avontuur gaat, haal ik haar uit de doos. En dan wordt er wat afgestoeid, ook al blijven ze met hun kleine nageltjes nog vaak aan het tapijt hangen.
Het is heerlijk om in die rustgevende, donkerblauw geverfde, zonovergoten yogazaal mijn buikspieroefeningen te trainen terwijl de kleintjes er rondrennen en fratsen uithalen.
Ze houden me echt gezelschap.
In Europa zou zoiets onmogelijk zijn. De kleintjes zouden er doodgeknuffeld worden of er zouden strenge regels zijn dat je ze niet mag oppakken, maar hier vindt men het allemaal heel gewoon en kijkt niemand naar die twee om. Behalve hun verzorger dan (de kleintjes zijn gek op hem!), en ik. En daarom heb ik het fijne idee dat het ook wel een beetje mijn schatjes zijn… Het klinkt zo egoïstisch, maar willen we niet allemaal een beetje schoonheid, liefde en genegenheid voor onszelf bezitten? Of in ieder geval ervaren?
Ik hoop dat jullie net zo genieten van deze kleintjes als ik!
Zijn er mooiere dingen op aarde dan dit soort kleine, onschuldige schepsels?
Peace & Love.
Liefs, Charlotte
