In Nederland zijn we inmiddels wel bekend met dim sum, die kleine hapjes uit de Zuidelijke Chinese keuken die oorspronkelijk bij de thee worden geserveerd en op elk moment van de dag worden gegeten.
Ik had zelf ook wel eens ‘gedimsumd’ maar had me er eigenlijk niet echt in verdiept. De theehuizen in Hong Kong (waar ik laatst was) waar families en vrienden elkaar regelmatig ontmoeten voor yum cha, het thee drinken, wekten mijn belangstelling.
Heel dapper waagde ik me aan de dim sum in het traditionele theehuis Lin Heung in Wellington Street. Dit theehuis wordt wel beschreven als de Dim Sum Warzone. Ik had gelezen dat je, om er aan je trekken te komen, maar beter Kantonees kunt spreken en zeker geen nieuweling op dim sum gebied moet zijn. Het is er een strijd om stoelen, je eet met wildvreemde mensen aan de tafels en bestellen is er niet bij. Dim sum dames komen met karretjes beladen met dim sum langs en je pakt gewoon wat je wilt hebben. En dan moet je snel zijn want anders graait men het laatste, lekkere hapje voor je weg.
Het was inderdaad een bijzondere ervaring. Langs groen uitgeslagen aquaria met levende vissen kwam ik in een enorme zaal, een soort mensa, met grote ronde tafels en honderden mensen. Het ging er luidruchtig aan toe, de karretjes gingen rond, overal dampte thee. Ik hoefde gelukkig niet voor een plekje te vechten. Een vriendelijke meneer bracht mij een lege stoel bij een ander gezelschap. En zo eindigde ik aan een glazen tafel met een stempelkaart waarop de hapjes die ik van de trolley nam werden afgestempeld (om later bij de kassa af te rekenen) en met een theepot en theebladeren waarvan ik eigenlijk niet echt goed wist wat ik ermee aanmoest. Ik zag dat de anderen enorm veel bladeren in hun kopjes hadden.
Het was een leuke ervaring en ik vertelde Kiwi, mijn vriendin uit Hong Kong, over mijn eerste passen op dim sum gebied. Ze besloot me verder in te ‘wijden’ en nam me mee voor lunch op basis van… dim sum.
Bij Lin Heung was het gooi-en-smijtwerk en hoewel de hapjes lekker waren, zagen ze er niet echt mooi uit. In het restaurant waar ik met Kiwi lunchte (Tomoko, jullie wel bekend van de Japanse keuken, was er ook bij), stonden wederom de karakteristieke ronde tafels, ditmaal met wit satijnen tafelkleed en kroonluchters en we hoefden niet bij vreemden te zitten. Kiwi en Tomoko (ze is een topkok!) bogen zich over het menu en de hapjes kwamen al snel. ‘For share’ natuurlijk. In Azië bestel je doorgaans niet je eigen gerechten maar is delen de gewoonte.
Op tafel stond al een schaaltje rettich die doordrongen was van Chinese sojasaus, zwarte azijn en Spaanse pepertjes. Daar begonnen we gelijk maar aan. Heerlijk! Naast de traditionele dim sum hapjes bestelde Kiwi ook nog sponskomkommer met selderij en zwarte paddenstoelen. Gewoonlijk dim sum je niet met groenten, maar we hadden er trek in, dus waarom niet?
De absolute favoriet van mijn vriendinnen waren gestoomde rijstrollen met knapperige garnalen en ik moet zeggen dat deze rollen echt een ‘woow-effect’ hadden. Wat mij betreft ook een favoriet. We werkten er samen heel wat weg :-)
Verder aten we gestoomde dumplings met scallops (jacobsschelpen) en spinazie. Kiwi schreef de Chinese naam voor me op: 波菜帶子餃. Ik heb de namen in mijn telefoontje gezet zodat ik ze de volgende keer in een Chinees restaurant aan de ober kan laten lezen. Overigens leken deze dumplings mij een verfijnde versie van de klassieke ‘Har Gua’, ook wel ‘Haa Kaauw’ (garnalen in gestoomd wit deeg) .
De buns (gestoomde zoete broodbolletjes) met BBQ varkensvlees (de Chinese naam is: 雪山叉燒包 – voor in mijn telefoontje :-)) zijn een bekend hapje in Hong Kong, en worden, als ik het goed heb, in de internationale wandelgangen wel ‘Cha Siu Bao’ genoemd.
Tot slot genoten we van een gelblokje van jasmijnthee dat er ontzettend schattig uitzag en volgens Kiwi heel goed voor de gezondheid van je ogen is. Bij dit alles dronken we sloten thee jasmijnthee (Tomoko en ik) en olongthee (Kiwi), maar ditmaal zonder blaadjes.
Met al die namen van de hapjes en ingrediënten werd het een enorm gegoogle aan tafel. Ga het maar eens vertalen vanuit het Chinees naar het Engels en vervolgens naar het Nederlands!
Volgens Kiwi is het het beste om direct maar alle Chinese namen van de hapjes te leren. Ook de stokjes leverden wat moeilijkheden op. Ten eerste kregen we elk twee paar. Eentje voor het opscheppen, legde Kiwi uit, en eentje voor persoonlijk gebruik. Ze waren van glad plastic in plaats van hout en vooral de komkommer wilde nog wel eens wegglippen. In dat geval mag je de Chinese lepel gebruiken, leerde ik.
Het was echt enig om zo een inside kijkje in Chinese/Hong Kong keuken te krijgen. Kiwi, dit gaan we vaker doen :-)
Door Charlotte Mesman
