Van liefdesverdriet ga je niet dood, maar pijn doet het wel. Zeker in het begin als je eigenlijk nog niet beseft dat het ‘over’ is.
Je wordt verscheurd door tegenstrijdige gevoelens: het verlangen naar je grote liefde (alleen zijn naam al doet je weer in snikken uitbarsten), de hoop – tegen beter weten in – dat het allemaal weer goed zal komen (het is toch al eens uitgeweest en toen kwam ook alles goed?), afwisselend woede en angst omdat je je toekomst plotseling ziet instorten en zelfmedelijden (waarom moet mij dit overkomen? Wat is er mis met mij?).
Als je je (gebroken) hart zou volgen, zou je in bed gaan liggen en niet meer opstaan. De eerste dagen kan dat inderdaad heilzaam zijn. Je moet de shock verwerken dat hij je aan de kant heeft gezet (hard maar waar). Laat daarom je emoties de vrije loop gaan. Huil tot je geen tranen meer overhebt, zoek steun bij je moeder, zus of hartsvriendin, laat je verwennen en doe vooral je verhaal (tot vervelens toe). Dat versnelt het verwerkingsproces.
Doe jezelf geweld aan en bel hem niet!
Verzoeningspogingen zijn zinloos als zijn besluit definitief vaststaat en kunnen uiterst pijnlijk voor je zijn. Ga dus niet bij hem langs en zoek ook zijn ouders niet op. Laat zijn collega’s en vrienden erbuiten. Vermijd de straat waar hij woont en de sportschool waar hij ingeschreven is. En vooral… Schaduw hem niet om erachter te komen of hij een ander heeft. Het zou aan de zaak niets veranderen. Alleen door afstand te nemen, zal een gebroken hart helen!
Tijdens het genezingsproces zullen zich ongetwijfeld, zeker na verloop van een paar dagen, vervelende vragen aan je opdringen. Je zoekt de fout voor het verliezen van je grote liefde bij jezelf en vraagt je af of je in sommige situaties niet anders had moeten reageren. Geef aan dergelijke (nutteloze) vragen geen gehoor.
Achteraf redeneren heeft geen zin.
Investeer je energie in een andere richting, namelijk probeer te accepteren dat het uit is en werk aan de toekomst.
Idealiseer jullie relatie niet.
Natuurlijk ben je in deze verdrietige situatie geneigd om alles mooier voor te stellen dan dat het in werkelijkheid was. Het liefst zou je verzwelgen in de tranen en de liefste herinneringen die jullie samen delen. Maar wees reëel en ga bij jezelf te rade of je deze scheiding had kunnen zien aankomen en of zijn besluit – hoe naar het ook mag zijn – toch niet enige gegronde reden had. Was jullie relatie wel zo ideaal? Waren jullie wel voor elkaar voorbestemd? Had jullie relatie eigenlijk wel toekomst?
1 | Volgende pagina 2 >>
