Iedereen heeft het over de menopauze alsof het iets verschrikkelijks is. Een soort monster. Ik ervaar dat heel anders en wil daar graag iets over vertellen. Maar voordat ik mijn verhaal ga doen even iets over de vijf typen vrouwen-en-menopauze die ik heb opgemerkt. Ik heb er een classificatie van gemaakt.
Het eerste type vrouw is er al jaren van tevoren mee bezig zijn en verheugt zich er op één of andere manier bijna op omdat ze dan weer eens aandacht krijgt. Het tweede type vrouw stevent er gedachteloos op af en schrikt zich dood als ze opeens óf niet meer menstrueert (is ze dan toch zwanger?) óf bijna helemaal doodbloedt (er is vast iets ernstigs aan de hand!). Het derde type vrouw wordt elke ochtend huilend wakker en voelt zich ronduit ellendig maar loopt ermee door. Het vierde type komt nooit in de menopauze omdat ze het negeert en onverantwoord lang de pil blijft doorslikken en het vijfde type zal het allemaal wel zien. Misschien zijn er nog wel meer types maar deze vijf ben ik in ieder geval in mijn vriendinnenkring tegengekomen.
Ikzelf ben een type 5-vrouw. Om maar te zeggen: ik heb vliegangst maar begin me pas zorgen te maken als het vliegtuig de startbaan opkoerst. Zo stond ik ook tegenover de menopauze. Ik zou me er pas mee gaan bemoeien als die zich zou aandienen. Anders kun je je hele leven wel zorgen over iets maken! Komt tijd, komt raad.
Maar goed, op een gegeven moment ‘komt tijd’. Ik ben nu 51 én in de menopauze. Het begon vorig jaar. ’s Nachts werd ik badend in het zweet. Ik gleed zo ongeveer door mijn bed. Het duurde een paar weken en toen hield het op. Wel merkte ik dat ik steeds slechter sliep. Ook dat schijnt een symptoom te zijn. Omdat ik een aandoening heb die in de menopauze met een hormoontherapie moet worden gecontroleerd, ging ik voor alle zekerheid toch maar even bij de huisarts langs. Je moet wel even aan de bel trekken als het zover is, had die altijd gezegd. Dat deed ik dan ook, maar omdat ik nog menstrueerde, werd ik weer naar huis gestuurd. Totdat ik steeds minder ging menstrueren. Het stelde niets meer voor. Toen pas kwam er actie.
Ik moest van de pil af en na een paar maanden prikken voor het hormoonniveau. Als ze humeurig wordt, moet je het haar in de deze maanden maar vergeven want het zal wel even wennen zijn zonder pil, zei de huisarts tegen mijn man. Straks met de hormoontherapie mag je haar weer serieus gaan nemen.
Zonder pil hield mijn cyclus direct op. De huisarts had ondertussen de resultaten van de bloedonderzoeken bekeken en vond het tijd voor de hormoontherapie. Al die tijd had ik geen symptomen. Ik zweette ’s nachts allang niet meer en sliep weer wat beter. Ik begon de hormoontherapie gewoon omdat het moest. Ik verwachtte er niets van.
Al na twee maanden begon ik veranderingen te merken. Ik ben altijd best gelijkmatig van humeur, was dat ook zonder pil, dus daarin zat voor mij de verandering niet. Maar er gebeurde iets anders. Ik begon me weer sexy en verleidelijk te voelen en kreeg weer zin in mijn man. Dat was in geen jaren voorgekomen! Als het ervan kwam, was het altijd een min of meer verplicht nummer geweest waar ik weinig of geen plezier aan beleefde.
De hormonen gierden door mijn lijf en ik vond het weer fijn om het te doen.
Maar opeens gierden de hormonen weer door mijn lijf en vond ik het weer fijn om het te doen. Het leek wel of ik weer achttien was. Het grappige is dat ik me ook anders ging kleden. Op een dag kocht ik een paar hoge laarzen (een paar maanden geleden had ik ze nog te jeugdig gevonden) en toen ik voor mijn kast stond, kreeg ik weer zin in mijn minirok.
Ik slik nu ongeveer zes maanden die hormonen en mijn liefdesleven is weer helemaal opgebloeid. Ik merk ook dat ik op straat anders naar mannen kijk. Mijn man grapt dat hij het allemaal niet meer kan bijhouden. Ik kan soms zomaar overdag zin krijgen. Het maakt me blij dat ik dit mag beleven want ik zie nu pas hoe saai en ongezellig het leven zonder dat stukje spanning in bed is.
Natuurlijk gaat het niet allemaal over rozen. Ik kom bijvoorbeeld sneller aan dan vroeger. Daar probeer ik dan maar een uitdaging in te zien om meer te sporten en gezonder te eten. Staat die minirok meteen ook leuker.
Eigenlijk is de menopauze echt een overgangsfase. De overgang naar een fase waarin je als vrouw pas echt voor jezelf gaat leven. Ik hoef geen kinderen meer op de wereld te zetten en voor ze te zorgen (de laatste is vorig jaar het huis uitgegaan). Eindelijk heb ik tijd voor mezelf. Tijd om leuke dingen te doen, maar ook tijd om mezelf beter te leren kennen en verder te ontwikkelen.
Ingezonden verhaal
