Ik heb me niet goed gedragen de afgelopen weken. Tegen m’n voornemens in heb (teveel) gesnoept, maar ja, zo gaat dat in december, waarin het elke dag feest lijkt te zijn. Van kruidnoot naar kerstkrans, deze tijd moet beleefd worden en blijkbaar gaat dat heel goed met iets lekkers bij de koffie of thee. En dan moeten de meeste feestdagen nog beginnen…
De weegschaal is even m’n vriend niet meer en ik vraag me wanhopig af hoe ik er deze keer op m’n kerstbest uit ga zien. Kom ik er vandaag in een dikke trui nog mee weg, aan het diner in m’n rode jurkje voel ik me meer een kerstbal dan de beste versie van mezelf… Ai, hoe kan ik dat de komende dagen nog goedmaken?
Maar bovenal vraag ik me af wat al dat lekkers eigenlijk met kerst te maken heeft? Ik voed vooral m’n dierlijke brein, terwijl dit feest gaat om verbinding met anderen en eens niet met lusten. Dat laatste is enkel de boodschap van de commercie die mijn katholieke achtergrond overschreeuwt. En met een zwakte voor zoetigheid ga ik haast geloven dat al dat lekkers een diepe verbondenheid schept. ‘Liefde die door de maag gaat,’ zoiets. Maar je openstellen voor een ander; iemand onbaatzuchtig hulp bieden, is een hele andere koek. Een koek die zeker wel bij kerstmis hoort, en volgens het geloof misschien wel de essentie van het leven is…
Tijdens het diner je richten op tafelgenoten en meehelpen in de keuken, is wat ik extra zal doen om op m’n kerstbest te zijn. En dat daarbij mijn figuur ietwat rond is… Ach, in het kader van de kerstgedachte is dat eigenlijk zo erg niet.
Door Esther, diëtiste, oprichter van Opdieet.nl. Esther houdt van lekker eten, lezen én schrijven. In deze column schrijft ze ‘met een knipoog’ over de alledaagse dingen van het leven.
