Natuurlijk wist ik waar zijde vandaan komt. Maar het is toch een ander verhaal om in het echt te zien hoe deze kostbare stof wordt geproduceerd. En ik weet niet of ik het wel zo leuk vind!
Het begint allemaal met een zijderups. Als ik heb goed heb is de Bombyx mori de meest geliefde soort om te cultiveren. Het rupsje – dat er uitvergroot echt reuze schattig uitziet, het zou zo in een kinderboek kunnen – wordt vanaf het begin dat het uit het eitje komt met handgeplukte moerbeiblaadjes (Mulberry) gevoed. De diertjes zijn strikte vegetariërs. Het gaat er de producenten om om het beestje zo vet mogelijk te mesten. Veertig dagen en veertig nachten lang wordt de rups overvoerd en eet het diertje non-stop van de blaadjes. Zijn gewicht neemt in korte tijd enorm toe. In één maand weegt de rups zo’n 10.000 keer zoveel. Dan is het tijd om zich voor te bereiden op zijn transformatie in motvlinder en begint het met het maken van een cocon met behulp van de spin- en slijmklier. In drie tot vier dagen is de cocon klaar en heeft het diertje zo’n 300 tot soms zelfs 1000 meter zijdedraad geweven.
En dan… begint het wrede verhaal. Vlak voor het ontpoppen worden er enzymen aangemaakt zodat het popje de cocon kan verlaten. En deze enzymen maken de zijde waardeloos. Daarom wordt de cocon kort voor dit cruciale moment… gekookt (en dus gedood). De aanmaak van de enzymen (ik heb het me allemaal laten vertellen) wordt hierdoor gestopt en het draad laat zich door het kookproces of de hete dampen gemakkelijk afwikkelen.
Tja, en de vraag is nu of ik nog wel zijde wil dragen. Ik reuk de geur van de gekookte cocons met de arme diertjes daarin nu nog. Wat vinden jullie ervan? Dragen jullie zijde?
Reacties zijn gesloten.