Vrouwen lijken er meer behoefte aan te hebben om tijd voor zichzelf te hebben dan mannen. Hoe komt dat? Waar komt die behoefte vandaan? En hoe ga je ermee om?
Of het nu een kwestie van cultuur of traditie is, feit is dat vrouwen gewend zijn om voortdurend voor anderen te zorgen. Ze leren al vroeg om zich te concentreren op de behoeften van anderen, van hun ouders, kinderen, echtgenoot, broers, vrienden. Ze weten dat ze zich met toewijding en inspanning aan deze taak moeten wijden.
Kortom, vrouwen staan constant voor anderen klaar. Er is daarnaast maar weinig ruimte voor eigen dromen, spontaneïteit en luchtigheid in het leven, laat staan dat er tijd en gelegenheid is om zichzelf beter te leren kennen. Vrouwen zijn er zozeer aan gewend om alles voor anderen opzij te zetten dat ze ook in relaties er vaak de voorkeur aan geven om met hun partner in symbiose te leven. Ze smelten als het ware met hem samen om zich zo geheel te kunnen wijden aan hem en het ‘nest’ dat ze samen met hem heeft gebouwd.
Mannen daarentegen zijn al sinds hun kinderjaren gewend om aan zichzelf te denken, om doelstellingen te halen, om ‘oorlogje’ te spelen en de ‘vijand’ te overwinnen, en om niet te huilen als ze bang zijn. Vanuit deze achtergrond zal hij zijn eigen behoeften en verlangens niet snel uit het oog verliezen en ook tijdens een relatie zal hij altijd zorgen dat hij aan zijn trekken komt.
Voor mannen is het de gewoonste zaak van de wereld om tijd en ruimte voor zichzelf te maken en het zal niet in hun hoofd opkomen om hiervoor ’toestemming’ aan hun partner te vragen. Vrouwen hebben er meer voor nodig om ‘los te breken’. Ze zijn het niet gewend om tijd en ruimte voor zichzelf te hebben. De behoefte is vaak wel sluimerend aanwezig maar in de praktijk komt het er niet van.
De ‘emancipatie’, de fase van bewustwording, van moeders, echtgenoten, dochters en zussen begint vaak pas na een teleurstelling in de liefde, na een scheiding, of als de kinderen weggaan. Kortom, het is vaak een diep verdriet, een verlies of het in de steek gelaten worden dat vrouwen wakker schudt en ze actief doet verlangen naar ruimte en tijd voor zichzelf. Niet zelden lukt het vrouwen pas om sereen en in alle rust tijd aan zichzelf te wijden nadat ze jarenlang gezorgd – en geleden – hebben. Pas dan zoeken ze het alleen-zijn op als bewuste keus en wens.
Niet altijd blijkt dat even gemakkelijk. Niet alle vrouwen kunnen even goed omgaan met ‘alleen-zijn’ en hun eigen gezelschap. Gewend als ze zijn om alle tijd die ze ter beschikking hebben goed te benutten – schoonmaken, boodschappen doen, strijken, werken, zorgen – hebben ze het idee dat alleen-zijn of tijd aan zichzelf besteden ‘verloren tijd’ is.
Vrouwen kennen hun plichten goed en weten soms niet wat ze met het ‘dolce far niente’ aanmoeten. Voor sommige vrouwen vormt het alleen-zijn en zichzelf leren kennen zelfs een extra belasting, een extra bezigheid, naast alle andere drukke bezigheden van het dagelijks leven. Toch is het belangrijk om ruimte en tijd voor jezelf te creëren. Iedereen kan leren om sereen en in alle rust alleen te zijn.
Daarvoor zullen zij moeten leren om de ‘lijken in de kast’ onder ogen te zien en er niet meer met een boog omheen te lopen. Alleen als ze van heel dichtbij onder de loep worden genomen, zal het lukken om ze de baas te worden en ze tot hun juiste proporties terug te brengen. Veel vrouwen zullen er versteld van staan hoe moedig ze wel niet zijn!
In de stilte van de eenzaamheid kunnen gevoelens als boosheid, antieke wraakgevoelens en frustraties aanzwellen en toenemen, maar ook hier doet zich de gelegenheid om ze voor eens en voor altijd de baas te worden. Niet door ze te negeren, maar door ze te omarmen en te accepteren dat ook deze gevoelens deel uitmaken van het eigen wezen. Op deze manier is het mogelijk om de eigen grenzen en afhankelijkheid van anderen beter te leren kennen.
Het is waar, het is gemakkelijker, minder eenzaam, om de massa te volgen, om deel uit te maken van een groep en te doen wat anderen verwachten. Maar echte zelfverzekerdheid en vertrouwen in het eigen komt met de bewustwording van de eigen krachten en grenzen en het vormen van de eigen ideeën en gedachten.
Als een vrouw begint om uiting te geven aan haar eigen creativiteit, als ze ontdekt dat ze er plezier in heeft om te tekenen, schrijven, tuinieren, schilderen of wandelen, dan is dat een teken van een diepe verandering, een ontwikkeling die haar in staat zal stellen om te genieten van het alleen-zijn en haar eigen dingen doen. De ware ‘creatieve eenzaamheid’ geeft een gevoel van vrijheid en onafhankelijkheid die geen goedkeuring van anderen behoeft.
TRENDYSTYLE
