Roze taartjes, regenboog cakejes, milk shakes met roze hartjes en pastelkleurige sterretjes, roze muren, roze banken, bleekroze stoelen, serveersters in het roze. En overal de overbekende afbeelding van Hello Kitty, het Japanse ‘stripkatje’ dat in de jaren ’70 is ontsproten aan het creatieve brein van Yuko Shimizu.
Ik ben in het Sanrio Hello Kitty House in Bangkok.
Het is een bijzondere ervaring. De stoelen zijn laag, afgestemd op kinderbeentjes, maar het percentage volwassenen is hoger dan ik had verwacht. Trendy teenagers en twintigers komen hier om te Instagrammen. De ambiance inspireert tot ‘sweet food porn’ en zoetsappige selfies. Naast mij zit een Chinees paartje. Zij draagt een regenboog jurk met een lange witkanten hes erover; hij een roze T-shirt. Het kan geen toeval zijn. De twee trekken hun mobieltje. Het feest gaat beginnen.
Vanaf het melkschuim van mijn cappuccino kijkt Hello Kitty mij aan. Ik weet eigenlijk maar weinig van dit figuurtje. Ze was en is nog steeds niet mijn favoriet. Wij hebben immers ons sympathieke ‘stripkonijntje’ Nijntje van Dick Bruna. Nu ik erover nadenk… de twee lijken best veel op elkaar.
Terug naar Hello Kitty. Heb je ooit opgemerkt dat ze geen mond heeft? Ik niet. Dat ontdekte ik pas toen ik me na mijn bezoek aan het Hello Kitty House in haar ben gaan verdiepen.
‘Kitty spreekt met haar hart‘, is de verklaring van Sanrio, het Japanse productiehuis. Een andere verklaring voor het ontbreken van Kitty’s mond is dat ieder voor zich zijn of haar eigen emoties op haar moet projecteren. En misschien is dat ook wel zo. In een eerdere versie van dit artikel begon de vierde paragraaf met deze zin: ‘Vanaf mijn cappuccino lacht Hello Kitty mij toe‘. Omdat Hello Kitty zonder mond theoretisch niet echt kan lachen, corrigeerde ik die zin. Blijft het feit dat het mijn eerste impuls was om voor het werkwoord ‘lachen’ te kiezen. Het Hello Kitty House had blijkbaar dit effect op mij!
Lachwekkend en bepaald ook zenuwslopend was in ieder geval de muziek. Kitty White – dat is haar volle naam en in het Japans spreek je het uit als Kiti Howaito waarbij Howaito een Japanse verbastering is van het Engelse woord ‘white’ – mag dan geen mond hebben, de muziek die aan het Japanse katje gewijd is, maakt lawaai voor twee. In het Hello Kitty House werd constant en met een behoorlijk volume hetzelfde liedje afgespeeld. Ik kan me de woorden niet precies herinneren maar het was een ieder geval een ‘mondvol’ Kitty en het klonk ongeveer zo:
Hello Kitty, Kitty Kitty, Pretty Kitty, Kitty copycat
Kitty Kitty, Hello Kitty, Pretty Kitty, Sing with me!
Hello Kitty, Kitty Kitty, Pretty Kitty, Kitty Kitty…
Ik had zo met de in roze geklede serveersters die dit de hele dag moeten aanhoren te doen, dat ik ze hen een fout in de bestelling vergaf. In plaats van rainbow cupcakes kreeg ik een rainbow cake geserveerd. De Hello Kitty mok mocht mee naar huis en daar drink ik nu mijn koffie uit. Uiteindelijk heb ook ik dan toch een Hello Kitty :-)
Door: Charlotte Mesman
