Eén van mijn vriendinnen, een trotse moeder van twee tieners, vertelde me pas dat ‘als ze het allemaal kon overdoen, ze niet voor kinderen zou hebben gekozen.’ Het is een van de eerste vrouwen die ik openlijk hierover heb horen spreken. Een andere vrouw, moeder van een tweejarig zoontje en een dochtertje van zes maanden, zei mij dat ‘het verschrikkelijke geheim van het moederschap het best bewaarde geheim van de wereld is. Zelfs je eigen moeder waarschuwt je niet voor de ontberingen van het moederschap’. Ze voegde er wel aan toe dat ze ‘ondanks alles’ haar kindertjes voor geen goud zou willen missen.
In onze huidige maatschappij zijn zwangerschap en moederschap in een kunstmatige roze wolk gehuld. Het lijkt wel of alles wat met ‘kinderen krijgen’ te maken heeft, alleen maar mooi kan en mag zijn. Jonge modelmoeders als Angelina Jolie en Gisele Bundchen versterken dit beeld. Kinderen krijgen is cool. Topmodel Cindy Crawford zou eens gezegd hebben dat ‘een kind het mooiste accessoire is dat je bij je kunt dragen’.
Maar de werkelijkheid is vaak anders. ‘De voorbereiding op de zwangerschap en bevalling laat nog te wensen over’, vertelde een 37-jarige moeder die net bevallen was van haar eerste kind mij. ‘Maar het ergste moment komt pas als alles voorbij en je opeens thuis zit met een kind waar je je geen raad mee weet terwijl je gewoonlijk naar je werk gaat en samen met je collega’s midden in de wereld staat. Niemand bereidt je voor op deze situatie. De eenzaamheid wordt nog groter omdat grootouders tegenwoordig ook geen tijd meer hebben om te helpen met de kleinkinderen. Zij hebben hun eigen leven, staan op de tennisbaan of zijn aan het zeilen. En de instanties laten je na de geboorte van je kind aanmodderen. Bij wie moet je aankloppen voor wat geestelijke steun?’
De positie die de geëmancipeerde vrouw in de loop van de jaren in de maatschappij heeft verworven, maakt het er niet gemakkelijker op. Was het vroeger vanzelfsprekend dat de vrouw thuisbleef om voor de kinderen te zorgen, nu moeten er keuzes worden gemaakt. Stoppen met werken en dus afzien van een carrière en van een eigen inkomen (wat betekent dat je je economische zelfstandigheid inlevert)? Part-time werken? Blijven werken en de kinderen bij anderen onderbrengen? Steeds vaker worstelen vrouwen met deze vragen. En werkende moeders worstelen niet zelden met schuldgevoelens dat ze niet genoeg tijd en aandacht aan de kinderen zouden besteden.
Ook de relatie tussen de beide partners maakt een enorme verandering door als kinderen ten tonele verschijnen. Uit onderzoeken zou wel blijken dat de partners het jaar voorafgaand aan de geboorte van een kind als heel gelukkig ervaren, maar dat de periode na de geboorte vaak in het teken van onbegrip en verstoring het evenwicht van de relatie staat.
Eens las ik in een tijdschrift dat niet meer klakkeloos wordt aangenomen – zoals ons dat voorheen wel werd voorgeschoteld – dat ouders met kinderen gelukkiger zijn dan childfree (om een neutraler term te gebruiken dan childless) partners. Aan de ene kant kunnen kinderen enorm veel levensgeluk schenken, aan de andere kant is er ook meer oog voor de problemen en zorgen die het krijgen en opvoeden van kinderen met zich mee brengen. Zozeer zelfs dat er, zoals we al zagen, steeds meer vrouwen zijn, die er eerlijk voor durven uitkomen dat ze spijt van hun beslissing hebben (wat natuurlijk niet betekent dat ze niet van hun kinderen houden!).
We zijn benieuwd wat jullie hiervan vinden. Hebben jullie hier een mening over?
We danken iedereen die heeft gereageerd (wat een ontzettend eerlijke meningen!) en hopen nog veel reacties te ontvangen. Veel sterkte aan iedereen, childless or not!
Door: Charlotte Mesman
Reacties zijn gesloten.