We zijn al bijna twintig jaar samen en natuurlijk delen we het bed. Dat is nooit een probleem geweest. We zijn allebei rustige slapers. Tot een maand of zes geleden. Van de ene op de andere dag begon hij ’s nachts te snurken. Het begon al direct nadat hij in slaap gevallen was. Een hard, diep, bijna beestachtig geluid met lange uithalen. De eerste keer nam ik hem ermee in de maling. Maar toen het een gewoonte werd, lachte ik er niet meer om.
Ik doe er altijd wat langer over om in slaap te vallen maar begon krampachtig te proberen eerder dan hij in slaap te vallen zodat ik zijn gesnurk niet hoefde te horen. Dat werkte natuurlijk niet. Ik werd er gespannen door en zodra ik de eerste geluiden hoorde, was ik klaarwakker. En gefrustreerd. Ook ’s nachts wakker worden was een ramp want dan lag ik urenlang naar het gepruttel en gereutel naast me te luisteren.
Natuurlijk schudde ik hem af en toe wakker maar dan draaide hij zich op zijn andere zij en ging gewoon weer verder. Dat had dus ook geen zin.
Hijzelf lachte het allemaal weg. Ik registreerde zelfs een keertje het geluid om het hem te laten horen, maar hij vond het ‘lief’ en deed er verder niets aan. We kregen een logee en nadat ze wegging, liet ik het luchtbed opgeblazen in het achterkamertje staan. Steeds vaker zocht ik daar mijn heil. Maar dat maakte hem alleen maar boos. Mijn plek was bij hem in bed, klaar uit. Als ik het bed niet meer met hem wilde delen, dan moest ik mijn koffers maar pakken, vond hij. We kregen steeds vaker ruzie. En daar had ik ook zeker mijn aandeel in. Door mijn verstoorde nachtrust was ik prikkelbaar en onaardig.
Ik begon naar oplossingen te zoeken, ik kocht een neusspray voor hem, ik zette de hele slaapkamer op z’n kop om het stof uit alle hoekjes te verwijderen want misschien was hij wel allergisch. Ik veranderde van waspoeder. Ik zocht op internet en probeerde zelfs om het snurkende geluid ’te omarmen’ en erop in slaap te vallen, maar niets hielp.
Totdat ik kort geleden zomaar op de oplossing stuitte. We hebben altijd de gewoonte gehad om zonder pyjama te slapen, maar sinds een tijdje droeg hij een pyjamabroek en hoodie in bed omdat hij het koud had. ‘Hoe kan je nou in een hoodie met rits slapen?’ zei ik tegen hem. ‘Ligt dat niet ontzettend ongemakkelijk? Trek die dingen toch weer eens uit!’ Liet hij nu uitgerekend die nacht niet snurken!
De volgende nacht kwam hij weer geheel aangekleed tussen de lakens en begon het fluitconcert weer. Toen begon bij mij het vermoeden te rijzen dat er een verband was. We probeerden weer een nacht zonder de hoodie, en ja hoor! Het bleef stil. Toen was de conclusie snel getrokken: het was de schuld van de hoodie! De kraag met grote rits drukte tijdens het slapen tegen zijn keel waardoor zijn ademhaling verstoord werd. En dan te bedenken dat zo iets onbenulligs mijn relatie behoorlijk op het spel had gezet!
Ingezonden verhaal
