De menopauze was voor mij een fluitje, schrijft Susan (57). Nachtelijk zweten en opvliegers neem ik voor lief maar een paar maanden geleden kreeg ik tot mijn schrik te maken met ontlastingsverlies. Het bleek prikkelbaredarmsymdroom (PDS) te zijn.
Dit is Susans verhaal:
Natuurlijk had ik last van nachtelijk zweten en opvliegers hoorden ook bij de menopauze, maar mijn humeur had er gelukkig niet veel onder te lijden. Ik had er nooit echt bij stil gestaan wat deze fase in mijn leven met mij zou doen. Ik heb nooit kinderen gewild, dus voor mij was dit geen belangrijk moment. Ik vind het niet erg om niet vruchtbaar meer te zijn. Ik heb niet het idee dat dat iets afdoet van mijn vrouwelijkheid. Misschien helpt dat ook.
Wel heel vervelend was het dat ik op een gegeven moment kleine beetjes ontlasting begon te verliezen. Voorheen droeg praktisch altijd een string omdat mijn broeken dan mooier afkleden, maar opeens waren die vies met donkerbruine strepen. Dat kwam omdat ik steeds vaker de aandrang had om naar het toilet te gaan. Ging ik gewoonlijk één keer per dag naar de WC, ‘s morgens na het ontbijt, opeens ging ik drie, vier, vijf keer. Het was alsof ik nooit echt – hoe zal ik het zeggen – leeg was.
Op dagen dat ik thuis werkte, was het geen probleem, maar als ik een volle dag buiten de deur doorbracht, dan maakte het me onzeker om vaker per dag aandrang te hebben. Ik kon het wel inhouden maar het voelde onprettig, ook omdat je niet je eigen WC en badkamer ter beschikking hebt. Je wilt je toch elke keer even wassen.
Het rare was dat dagen van meerdere keren aandrang werden afgewisseld door dagen van constipatie. Verder was ik me veel meer dan vroeger bewust van die zone daaronder. Alsof de zenuwen aan het uiteinde van mijn darmen en mijn sluitspier constant geprikkeld werden.
Natuurlijk ging ik me van alles in mijn hoofd halen. Misschien was mijn sluitspier wel verslapt of was er iets ergers aan de hand. Ik stapte over van strings naar grote (oerdegelijke) onderbroeken en dat maakte direct het verschil. Ook begon ik ijverig Kegeloefeningen te doen om de boel daaronder te versterken. Het ging iets beter, maar het rare gevoel dat het daaronder steeds in beweging was, bleef.
Omdat ik er maar mee bleef rondlopen, besloot ik het met de huisarts te bespreken. Die vroeg of het misschien stress kon zijn, maar daar lag het volgens mij niet aan. Toen ik zei dat dit al zo’n negen maanden aan de gang was, kreeg ik een verwijsbrief voor de gastro-enteroloog. De huisarts vond dat ik deze langdurige verandering in het patroon van de stoelgang toch maar even moest laten nakijken.
De gastro-enteroloog, een vrouwelijke arts (jonger dan ik), stelde een hele reeks vragen die ik zo goed mogelijk en zonder blozen probeerde te beantwoorden. Daarna vroeg ze me om op mijn rug op de behandeltafel te gaan liggen. Ze schoof mijn trui omhoog en betastte mijn ingewanden. De darmen zijn opgezwollen, vooral links. Dat heeft met stress te maken. Opeens schoot me te binnen dat ik een paar dagen geleden een strakke pijnlijke buik had gehad. Ik heb dat wel vaker meegemaakt maar had er nooit bij stilgestaan. Uit ervaring weet ik dat de pijn snel minder wordt als ik op mijn buik op een kussen ga liggen.
Na deze constatering ging ze over tot het inwendig onderzoek. Ik moest in een foetushouding op de onderzoekstafel gaan liggen waarna zij met een vinger en daarna met een instrument het onderzoek uitvoerde. Ik moest ontspannen, samenspannen en persen. Eerlijk gezegd was het best embarrassing. Zelfs nu ik het jullie vertel, krijg ik er een rood hoofd van. Schuchter kleedde ik me weer aan.
Niets ernstigs aan de hand, zei de arts toen ik weer aangekleed en wel in de patiëntenstoel zat. Het ziet er daaronder allemaal goed uit, dus daar hoef je je geen zorgen over te maken. Je symptomen wijzen wel allemaal in de richting van prikkelbaredarmsyndroom (PDS). Dat is een chronische darmstoornis waarbij de beweeglijkheid van de darmen is verstoord. Soms bewegen ze te snel, soms te langzaam. Soms doet het pijn, soms heb je alleen een opgeblazen gevoel. In ieder geval, concludeerde ze, is het niet gevaarlijk, alleen lastig.
Als je lange dagen buiten de deur voor de boeg hebt, kun je je daarop voorbereiden met een mild laxeermiddel. Verder kun je, als je buik heel gespannen is, medicijnen zoals een spasmolyticum die krampen in je maag en darmen tegengaat.
Op weg naar huis besefte ik dat een en ander toch wel iets met stress te maken kon hebben. Ik besloot toch wat meer aan yoga te doen. Toen ik het allemaal aan mijn beste vriendin vertelde, vroeg ze direct of ik een dieet had gekregen. Ik zei van niet maar zocht een en ander op internet uit. Het blijkt dat het FODMAP-dieet heel geschikt is voor PDS.
FODMAP staat voor, zo las ik, Fermenteerbare Oligosachariden, Disachariden, Monosachariden en Polyolen. Dat zijn koolhydraten die slecht worden opgenomen in de dunne darm en in de dikke darm fermenteren. Dit leidt, zo las ik, tot gasvorming en klachten.
Voor mij is het allemaal nieuw en ik weet er het fijne niet van. Maar ik ben blij dat ik nu een diagnose heb. De komende tijd ga ik me concentreren op minder stressen en bewust eten. Ik hoop dat mijn verhaal andere mensen met dezelfde problemen kan helpen.
Ingezonden verhaal
Klik hier voor welzijn tips voor de heren op ADVERSUS
