Een zonnebril is cool en glam, maar met een montuur met kleurloze glazen (al dan niet op sterkte) maak je een statement en lok je allerlei reacties uit. Laat me dat uitleggen.
Vroeger had ik een vriendje (gewoon een vriendje, geen BF) die mij eens zijn erotische fantasie toevertrouwde. Hij vond het ontzettend opwindend als een vrouw kon pianospelen. In gedachten zag hij haar aan een hoogglanzende zwarte vleugel zitten, haar haar heel preuts opgestoken, de handen zedig op het toetsenbord, de slanke benen in een kokerrokje gestoken, het hooggesloten bloesje gespannen over haar volle boezem… Het idee om z’n vrouw te veroveren, haar haar los te maken en van deze nette jongedame een tijger in bed te maken, deed hem smelten.
Zo is het ook een beetje met die nerdbrillen van nu. Kijk, met een blitse zonnebril zet je direct de toon. De zwarte glazen geven je een air, je blik is verborgen, je straalt iets werelds uit. Maar met zo’n übernetjes montuur, zo’n bril die grootmoeder zelfs zou afdanken, raak je die snaar waar ook mij vriendje (gewoon een vriendje, geen BF) zo op kickte.
Het contrast van jouw moderne hedendaagse gezicht achter zo’n ongelooflijk foeilelijke, fugly (f&^%cking ugly!) bril maakt je ongelooflijk interessant, zeker als je er dan nog een stijlvolle outfit bij haalt. Het roept een heleboel vragen op: van ‘Wat heeft haar bezield?‘ tot ‘Is ze nu zo of doet ze het erom?‘. Het antwoord op de laatste vraag is natuurlijk: ‘Ze doet het erom‘ (maar dat houd je natuurlijk lekker voor jezelf).