Daar sta ik dan weer in de tweedehandswinkel met tassen vol kleding. Kleding die ik in de loop der jaren heb gekocht en die ik ga verkopen. Van elk kledingstuk weet ik nog waar ik het gekocht heb en hoe ik me toen voelde. Ik kan er moeilijk afstand van doen. Maar het moet. Mijn kast is vol en op de losse rekken die ik als aanvulling heb gekocht kan ik niets meer kwijt.
Ik zucht nog een keer en pak de tassen uit. De stapel op de toonbank hoopt zich op. ‘Wat is dat toch met ons vrouwen? Waarom blijven we maar kopen?’ vraag ik de eigenaresse van de shop.
En dan komt ze met de meest opvallende verklaring. ‘Ik heb eens een Amerikaanse documentaire gezien’, vertelt ze, ‘waarin ze uitlegden waarom wij vrouwen elke dag steeds maar weer de neiging voelen om iets te kopen, al was het maar een lippenstiftje.’
‘De verklaring daarvoor ligt in ons verre verleden toen we nog heel primitief leefden. De mannen gingen jagen op wild om de buiken van hun familie te vullen. De vrouwen bleven thuis om op de kinderen te passen maar in de tussentijd zochten ze in de nabije omgeving naar nootjes, paddenstoelen en vruchten om de maaltijden mee te verrijken.’
En zo komt het. Wij vrouwen zitten met een onverzadigbare verzamelwoede, met dat verschil dat het ons nu centjes kost en we opslagruimte nodig hebben :-) En de heren? Die zijn altijd blijven ‘jagen’. Ook hun instinct blijft parten spelen. Maar die hertjes en konijntjes… dat zijn nu de ‘vrouwtjes’ geworden :-)
Waar of niet? Het is een theorie die tot de verbeelding spreekt.
){kind=link}