Hallo allemaal! Ik hoop dat jullie fijne Kerstdagen hebben gehad. Op naar 2015! Maar eerst wil ik jullie even over mijn Kerst vertellen. Die was dit jaar heel bijzonder.
Net zoals andere jaren had ik voor de feestdagen Bangkok opgezocht. Een heerlijke plek op aarde waar het weer in deze tijd van het jaar op z’n allerbest is. 24 December vierde ik de Kerst met vrienden en rijkelijk veel wijn (niets bijzonders) en op Eerste Kerstmorgen ging mijn wekker om half 7. Maar wie heeft er moeite met opstaan als de vogels fluiten en de lucht buiten warm is en naar bloemen geurt? Ik niet!
Op deze schitterende dag nam ik de BTS (de sky train) naar station Saphan Taksin aan de Chao Praya rivier. Vandaar uit vertrekken de lijnboten in alle richtingen. Mijn bestemming was Wat Arun, een Boeddhistische tempel in Khmer-stijl (een stijl waar ik gek op ben).
Kerstmis is in Thailand geen feestdag (ook al zie je overal Kerstbomen en schallen er overal Kerstliederen) en de boot was vol met mensen die naar hun werk gingen. Het was heerlijk zo vroeg op het water te zijn. Op pier 8 stapte ik over op de veerboot die mij naar de overkant van de rivier bracht. En passant verstoorde de boot een drijvend nest met exotische reiger. En toen was ik bij Wat Arun.
In de prille morgenlucht steeg gezang op. Kinderstemmen in het moderne tempelgebouw zongen ‘Jingle Bell’. Een universele mix van culturen en religies.
Met Wat Arun was het liefde op het eerste gezicht. De plompe vierkante tempel (‘prang’), omringd door vier kleinere torens (wederom ‘prangs’), was nog mooier dan ik had gedacht. Vanaf de rivier lijkt de tempel grijs maar als je dichterbij komt, zie je dat het hele oppervlak met ontelbare stukjes porselein en zeeschelpen is bedekt. Duizelingwekkend gewoon. In een nis in de hoofdprang prijkt Indra, de god van de regen en donderbuien, gezeten op Erawan, olifant met drie hoofden. De tempel bestaat uit drie niveaus die hel, ‘gewoon’ leven en hemel voorstellen, uitgebeeld door demonen, apen en (een soort van) engelen.
Ik klom naar de hemel :-) De trappen waren heel steil en naar beneden kijken was er niet bij. Maar het uitzicht was adembenemend. Aan de overkant zag ik het Grand Palace, een bekend monument in Bangkok. Aan weerzijden kronkelde de rivier in de ochtenddamp. Boten voeren af en aan. Ik kon tot heel ver kijken. De wind was zacht en speelde met de belletjes van de tempel wat een lief gerinkel opleverde.
Ik koos de zijtrap om weer naar de aarde af te dalen. Na een paar treden kwam ik erachter dat het koord dat ik echt nodig had om steile treden af te gaan net lichtgrijs geverfd was. Terugkeren wilde ik niet dus moest ik verder ‘door de verf’. Met grijze handpalmen (en een verrekte beenspier) stond ik uiteindelijk weer op de grond. Een paar Thaise meisjes die op de grond keramiek aan het herstellen waren gaven me een doekje met terpentine om mijn handen schoon te maken.
De zon stond inmiddels hoger en de terugreis maakte ik aan boord van een enorme boot die nagenoeg leeg was. Ik sprong erop, denkende dat ik het kaartje (zoals dat gebruikelijk is) aan boord kon kopen, maar dat was niet het geval. Met een glimlach wuifde de jongen mijn 40 Baht weg. Ik kreeg een ‘free ride’. Van dit soort kleine gebaren word ik blij!
Ik bracht de boottocht in de buitenlucht op de boeg van de boot door. Het was fantastisch. De wind in mijn haar, de warme zon op mijn huid, het geschitter van het water en de wolkenkrabbers op de oever. Hemels!
){kind=link}