Parijs. De lichtstad. Ik was er als kind eens met mijn ouders geweest maar meer dan dat ik er zuurkool (waarom in hemelsnaam ‘zuurkool’?) heb gegeten, kan ik me er niet van herinneren. Later in mijn modellentijd werd ik regelmatig geboekt voor modereportages voor een Frans tijdschrift. Ik herinner me dat ik op een snikhete dag in winterkleding aan een lantaarnpaal vastgeklampt in de kunstenaarswijk Montmartre voor de camera poseerde. Verder heb ik heerlijke herinneringen aan het hotel bij Gâre du Nord dat de redactie van het modeblad toen voor mij boekte. Ik genoot van het geluid van de langsrijdende treinen en het ligbad, en voelde me groot!
Foto’s: de eerste dagen in Parijs waren regenachtig en er stond een gure wind
Daarna ben ik er lange tijd niet meer geweest totdat ik een aantal jaren geleden hernieuwd kennis maakte met de stad, ditmaal als moderedactrice. De eerste modeweken in Parijs vielen mij zwaar en de stad kwam nogal agressief op me over. Gewend als ik was aan Milaan, waar alles kleinschalig en vriendelijk is, is Parijs overweldigend en niet altijd even gastvrij. Ik zag de schoonheid van de eeuwenoude gebouwen en parken maar kon er niet echt van genieten. Ik ergerde me aan de sirenes die constant loeien, aan het verkeer, het getoeter en gevloek op straat, de smog en de viezigheid in de metro.
Maar ik moet ook eerlijk zijn. De modeweken vallen altijd begin oktober en eind maart en de weersomstandigheden zijn in die periodes vaak niet echt ideaal. Parijs had zich nog nooit van zijn beste kant aan me getoond. Maar de afgelopen modeweek brak tijdens de laatste dagen opeens de zon door. Ik was in quartier Saint Germain op weg naar een modeshow en voelde de warmte van de lentezonnestralen. Ik genoot van de boetieks en kunstgalerieën. Op het plein voor de École des Beaux Arts in Rue Bonaparte waar de show was, werd muziek gespeeld. Verderop kabbelde de Seine, bootjes dobberden voorbij. Ik voelde me licht en blij.
Foto’s: maar toen brak de zon door!
Tijdens die laatste zonnige dagen in Parijs zag de Franse modestad er opeens heel anders uit. Het mooie weer maakte de mensen lomer en vriendelijker. En de stad leek me opeens beeldschoon. Het Louvre, de fonteinen, de contrasten tussen antiek en modern, Les Jardins de Tuileries waar de bomen en struiken opeens heel snel groen gingen vertonen.
Het fijne gevoel dat Parijs me in die dagen cadeau deed, vergezelde me op de vlucht terug naar huis en is me sindsdien bijgebleven. Wie weet, misschien ga ik dan toch ooit nog eens van Parijs houden. De modeweek in oktober zal het leren!
Charlotte Mesman
